Δεν θέλω να τα γράφω, δεν μ' αρέσει ρε παιδί μου... Δεν θέλω να ξέρεις πώς ένιωσα όταν με "άγγιξες" για πρώτη φορά... Πρόσεξες τι έγραψα; "Άγγιξες"... Γιατί η πρώτη μας φορά δεν ήταν αυτή που ξέρεις... Είναι εκείνη που σκάλωσε για πρώτη φορά το βλέμμα μου πάνω στο δικό σου, το ήδη σκαλωμένο.
Όταν ένιωσα τα μάτια σου να σκανάρουν με περιέργεια μικρού παιδιού τα μάτια μου, τα μαλλιά μου, τα χέρια μου... Τότε που δεν είχα ιδέα τι θέλεις από μένα, τότε που ούτε κι εγώ είχα καταλάβει τι μου συμβαίνει... Ναι, ναι καλά θυμάσαι... Εκείνη είναι η πραγματική πρώτη μας φορά... Γιατί τότε ξεκίνησαν οι εικόνες, τα όνειρα...
Πώς τόλμησες και μου διέλυσες κάθε εικόνα που είχα με τόσο κόπο φτιάξει στο μυαλό μου με μια πραγματική εικόνα, που είναι χίλιες φορές καλύτερη;
Δεν με ένοιαζε που έμενες στο μυαλό μου... Είχα συμβιβαστεί με την σκέψη σου και την είχα συνηθίσει... Ήταν η παρέα μου το πρωί με τον καφέ, την κουβαλούσα μαζί μου τα βράδια στα μπαράκια που έβγαινα, την κρατούσα κρυφή στις κουβέντες με τις σουσουράδες τις φίλες μου και μιλούσα για καθετί άσχετο, ενώ μέσα μου με έτρωγε εκείνη, ναι ναι εκείνη η άτιμη η σκέψη σου... Δεν πίεζα τίποτα, το ήξερα ότι τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους και είτε θα έμενες για πάντα εκεί, σε μια άκρη του μυαλού, είτε θα έπαιρνες σάρκα και οστά μπροστά μου να με διεκδικήσεις... Δεν θέλω να σου πω τι έχω ονειρευτεί, δεν θέλω... Φοβάμαι μην χαλάσω την έκπληξη στο σύμπαν που θα θέλει να μου την φέρει ως συνήθως, αλλά αυτή τη φορά δεν του τα είπανε καλά, δεν πρόκειται να μου ρημάξει τα σχέδια, αρνούμαι...
Και πάνω εκεί που η σκέψη σου είχε γίνει τσιπάκι κανονικό επάνω μου, τι πήγες και έκανες; Ήρθες μπροστά μου και μ' αγκάλιασες αληθινά; Πως τόλμησες να' ξερα... Πώς τόλμησες και μου διέλυσες κάθε εικόνα που είχα με τόσο κόπο φτιάξει στο μυαλό μου με μια πραγματική εικόνα, που είναι χίλιες φορές καλύτερη; Τόση φαιά ουσία για το τίποτα, κατάλαβες τι έκανες; Δεν γίνεται όλα να είναι καλύτερα απο ότι τα φαντάστηκα, δεν γίνεται... Λένε πως ό,τι φτιάχνεις με το μυαλό συνήθως είναι πολύ καλύτερο απο ό,τι ίσως είναι στην πραγματικότητα, γιατί εκεί δεν έχει ψεγάδια, δεν έχει τρωτά σημεία, αλλά έχει μόνο χρώματα, πάθος και ενέργεια εις την "ν"... Ακόμη και σενάριο είχα έτοιμο και μου το κατέστρεψες με το δικό σου το "ζωντανό" και πήρες και το χειροκρότημα απ'το κοινό, έξαλλή με έχεις κάνει, έξαλλη...
Έσκασες χαμόγελο τώρα, πήρες το χειροκρότημα, πήρες και το όσκαρ σκηνοθεσίας και ποιος σε πιάνει... Αλλά δεν θα σου πω άλλα, δεν θέλω είπαμε... Μόνο κάτι τελευταίο... Ό,τι ονειρεύτηκα, ό,τι σχεδίαζα και ό,τι περίμενα έχει πια τελείες δίπλα... Πιάσε ένα στυλό και αφού είσαι τόσο πολύ καλύτερος απ' ότι το μυαλό μου υπολόγιζε, συμπλήρωνε με ανεξίτηλο επάνω στις τελείες και τα λέμε στο παρακάτω...
