Όπως ήταν αναμενόμενο γέμισε ο τόπος από βαθυστόχαστες, συναισθηματικά φορτισμένες, αναλύσεις για το τραγικό τέλος του νεαρού στα Γιάννενα. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες. Ανακαλύφθηκαν ένοχοι σωρό. Οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, οι μη-γονείς, οι μη-εκπαιδευτικοί.
Και αυτό που συνέβη στα Γιάννενα και αυτό που συμβαίνει την ώρα αυτή αλλά και αυτό που θα συμβαίνει στον αιώνα τον άπαντα (γιατί το bullying δεν σταματά με τα κατόπιν εορτής δάκρυα και τις σπαραξικάρδιες αναρτήσεις) κρύβουν στον πυρήνα τους ως αίτια ασθένειες της εποχής μας. Την αδιαφορία και την υποκρισία.
Δεν γίνεται, φυσικά, ως δια μαγείας να πάψουν να κάνουν παιδιά οι άνθρωποι που κατόπιν εορτής αποδεικνύονται κακοί και επικίνδυνοι γονείς. Ούτε, ευτυχώς, υπάρχει κάποιος τρόπος να υπάρχει κάποιου είδους έλεγχος γι' αυτό.
Ούτε γίνεται φυσικά, έτσι στα ξαφνικά, ελλιπώς και επικινδύνως μορφωμένοι και επιμορφωμένοι εκπαιδευτικοί, να γίνουν άξιοι κοινωνοί της αγωνίας των παιδιών τους και της διαφορετικότητάς τους και άρα συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες τους.
Τα πράγματα θα χειροτερέψουν.
Σε μια κοινωνία που το «για όλα φταίει κάποιος άλλος, όχι εγώ» έχει γίνει μπούσουλας για τις καθημερινές σχέσεις, σε μια κοινωνία που η αυτοκριτική και ο ορθός λόγος έχουν καταντήσει συνώνυμο της ανοησίας, σε μια κοινωνία που ο πόνος του άλλου είναι ένδειξη αδυναμίας, σε μια κοινωνία που οι πολιτικές της ηγεσίες (συγκυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις) διαπαιδαγωγούν τους πολίτες με την τζάμπα μαγκιά και τις εύκολες ανέξοδες λύσεις, χωρίς προσπάθεια και κόπο, σε μια κοινωνία που βυθίζεται όλο και περισσότερο στη σήψη και την επίκληση του μεταφυσικού για βοήθεια, σε μια τέτοια κοινωνία λοιπόν είναι ουτοπικό να περιμένει κανείς πως τα φαινόμενα σαν το bullying θα μετριαστούν και θα σταματήσουν.
Τα πράγματα θα χειροτερέψουν.
Όσο κανείς δεν ασχολείται με την εκπαίδευση, όσο κανείς δεν στέκεται μια στιγμή να αναρωτηθεί εάν φταίει και ο ίδιος για όσα γίνονται και όσα έχουν γίνει, στον κλειστό προσωπικό του χώρο αλλά και στον ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό, όσο το νέο lifestyle θα υπηρετεί τους ίδιους καλούς παλιούς σκοπούς που υπηρετούσε και το παλιό (φωτογράφιση Γιάνη), τόσο θα βυθιζόμαστε σε μια άνευ προηγουμένου σήψη και τραγωδία.
Τα πράγματα θα χειροτερέψουν.
Όταν ο φασισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος και εξαπλώνεται πατώντας πάνω σε θεωρίες πως η οικονομική κρίση φταίει για όλα και άλλα τέτοια σχετικά, όταν ο καθείς και η καθεμιά βαυκαλίζεται με το ότι αυτός/ή είναι το κέντρο του κόσμου και ζει σε μια χώρα που οι πολίτες της είναι ανώτεροι από κάθε άλλον λαό, όταν «πνευματικοί» άνθρωποι διδάσκουν με τα λόγια και τα έργα τους την εύκολη λύση και την αποποίηση ευθυνών, τότε αυτό που έρχεται ξεπερνά και την πιο απαισιόδοξη εκτίμηση.
Τα πράγματα θα χειροτερέψουν.
Καθώς κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται και να ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο πέρα από την τσέπη του και το καινούργιο του γκάτζετ (είτε είναι κινητό, είτε είναι τάμπλετ, είτε είναι άνθρωπος), καθώς κανείς δεν ενδιαφέρεται για μια επί της ουσίας αλλαγή αλλά όλοι αναλώνονται στο ποιος θα πει ή θα γράψει την πιο έξυπνη και βαθυστόχαστα-ανάλαφρη ατάκα, καθώς οι λίγες ψύχραιμες και μετριοπαθείς φωνές χάνονται μέσα στον ορυμαγδό της ανωτερότητάς μας ως λαού και ως έθνους, καθώς κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να δουλέψει (και δεν εννοώ στην αγορά εργασίας) για να βγούμε από το τέλμα, ε τότε, γιατί να μη χειροτερέψουν τα πράγματα;
Τα πράγματα θα χειροτερέψουν.
Όσο οι γονείς θεωρούν πως τα παιδιά τους ανήκουν σε αυτούς και όχι στους εαυτούς τους, όσο οι γονείς θεωρούν πως φορώντας ένα έξτρα ζακετάκι στο παιδί τους το φροντίζουν κιόλας, όσο οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους ως δική τους προέκταση και φορέα των δικών τους ανεκπλήρωτων ονείρων, όσο οι γονείς θεωρούν τα παιδιά τους ιδιοκτησία τους και αντικείμενο για να γεμίζουν τις δικές τους ζωές, όσο οι γονείς θεωρούν πως το να δώσουν αυτονομία και ανεξαρτησία στα παιδιά τους είναι σαν να τους δίνουν δηλητήριο, τόσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν.
Και όσο οι εκπαιδευτικοί κρυβόμαστε πίσω από τους χαμηλούς μας μισθούς και τη λειψή μας μόρφωση, την κούραση και την έλλειψη ενδιαφέροντος, όσο κρυβόμαστε πίσω από την χωρίς κόπο εκμάθηση του πολλαπλασιασμού, όσο κρυβόμαστε πίσω από τις φόρμες και τις μασημένες τροφές του υπουργείου παιδείας, όσο κρυβόμαστε πίσω από την χωρίς κανέναν ενθουσιασμό διδασκαλία, τόσο τα πράγματα θα φαντάζουν ζοφερά και ομιχλώδη.
Τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Εάν μετά γίνουν καλύτερα δεν ξέρω. Μάλλον εξαρτάται και από μας. Από τον καθένα και την καθεμιά μας.
ΥΓ. Ναι και στις άλλες χώρες και κοινωνίες υπάρχει το bullying. Εννοείται πως υπάρχουν και όλα τα παραπάνω. Και προσπαθούν να το εξαλείψουν. Μόνο που στη μεριά του κόσμου που μας έλαχε να ζούμε, μαθαίνουμε το bullying, όσοι δεν το ξέραμε, μέσα στις χειρότερες δυνατές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες.
σχόλια