2.17 Άσχημη ώρα για να ξυπνάς. Ειδικά αν το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμήθηκες επειδή έμαθες νέα για τη ζωή του.
2.20 Μειδιάζω λίγο, χτυπά δυνατά η καρδιά λες και δεν έχει συνηθίσει την απουσία του (ή μάλλον την εξαφάνιση του) τόσον καιρό. Μπορεί να είναι φίλοι, μπορεί να την πηδάει, μπορεί να την αντιπαθεί. Αποκλείεται να την αγαπήσει όμως. Ούτε αυτήν ούτε καμία άλλη. Ο λόγος απλός: δεν ξέρει και δεν μπορεί να αγαπήσει. Ηρεμώ προσωρινά και ύστερα σαστίζω. «Ούτε εσένα, ακούς; ΠΟΤΕ, ούτε για μια στιγμή». Έτσι απλά επιβεβαιώνω όλη την κοσμοθεωρία μου ως τώρα. Η άγνοια είναι ο χειρότερος εχθρός των αναμνήσεων, τις αναμοχλεύει και τις αμφισβητεί μία προς μία.
Ο έρωτας μπορεί να έχει όποια μορφή θέλει με μια προϋπόθεση: να τον ζεις και να τον μοιράζεσαι με κάποιον άλλο. Αν τον ζεις μόνος σου, αν αναρωτιέσαι αν τον μοιράζεσαι ή τον μοιράστηκες έστω και μια στιγμή μαζί του, τότε λυπάμαι. Αυτό δε λέγεται έρωτας, είναι αυτοκαταστροφή.
Έρωτας. Υπάρχει; Τι είναι ο έρωτας; Ερωτευόμαστε τι τελικά;
Δεν ξέρω αν αυτό που ένιωσα για εκείνον ήταν έρωτας ή τρέλα, το μόνο σίγουρο είναι ότι η απουσία του είναι για μένα μια μορφή παράνοιας.
Ο «έρωτας» είναι θέμα αντανακλάσεων. Συχνά αναρωτιέμαι αν είδα ποτέ μου αυτό που ήταν ή απλά δημιουργούσα συνέχεια μια πλασματική προβολή του μέσα μου, μια προβολή που έτρεφε κάθε μου ανασφάλεια, δημιουργούσε νέες, ικανοποιούσε συνεχώς την προσδοκία μου για μια τουλάχιστον όχι βαρετή ζωή ή ήταν απλά η ανάγκη μου να ζήσω έναν «έρωτα» που εξ ορισμού είχε ημερομηνία λήξης. Πολλά τα χιλιόμετρα που μας χώριζαν από τότε που τον γνώρισα, μικρή η χρονική διάρκεια επιστροφής του (ορισμένες φορές για μερικές ώρες), μια μεγάλη δόση από drama και είχα ότι χρειαζόμουν για να πείσω τον εαυτό μου ότι θα πρέπει να ζω μαζί του την κάθε μας στιγμή σαν να ήταν η τελευταία, πολύ απλά επειδή ήταν ή απείχε πολύ λίγο από την τέλευταία. Αυτό ήταν ότι χρειαζόμουν για να νιώσω απελευθέρωση, να κάνω ό,τι τρέλα δεν είχα κάνει επειδή σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα καλύτερα να την κάνω λίγο αργότερα, να τα παρατήσω όλα για μια δόση στιγμών μαζί του, φυσικά αποκομίζοντας κάθε φορά ψήγματα της ψυχωσικής ζωής του.
Πάντα ήξερα ότι θα φύγει. Ίσως αυτή ήταν η μαγεία. Δεν ξέρω αν θα με έλκυε αν δεν ήταν αυτός που είναι, αν δεν έβλεπα τόσο ξεκάθαρα την εμμονή και την προσύλωση του στους στόχους του, το διχασμό του ανάμεσα σε ένα δυναμικό και ατίθασο άντρα εξωτερικά και ένα πληγωμένο παιδί εσωτερικά. (Ίσως αυτά μπορούσα και εγώ να λάβω από εκείνον, ίσως οι προβολές που είχα ανάγκη να κάνω απέχουν πολύ από αυτό που πραγματικά είναι.)
Θυμάμαι το βράδυ που μου είπε ότι σε ένα μήνα ακριβώς θα έφευγε. Συνειδητοποίησα πόσο δύσκολος θα ήταν ο αποχωρισμός όταν έμεινα ξύπνια και τον κοιτούσα να κοιμάται, δύο ώρες μετά σηκώθηκα από το κρεβάτι, ντύθηκα, άνοιξα την πόρτα και εξαφανίστηκα.
Έζησα μαζί του πολλές αναχωρήσεις και αφίξεις και πλέον ξέρω ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να σκοτώνεις καποιον, κάθε πτυχή του, μέρα με τη μέρα: να μην τον αποχαιρετήσεις ποτέ, να μην έχεις το θάρρος να τον κοιτάξεις στα μάτια και να θέσεις το τέλος. Να τον αφήσεις στην άγνοια και στην προσμονή.
Ίσως η επιλογή του ανεκπλήρωτου, του πλατωνικού ή του εμμονικού έρωτα ξεκινά από την προσωπική μας αδυναμία να αγαπήσουμε και να δείξουμε σε κάποιον τον πραγματικό μας εαυτό, όχι τις προβολές που θέλουμε να κάνουμε μέσα του. Ίσως ο πραγματικός έρωτας ξεκινά στο σημείο που το μυαλό παραλύει και τη θέση του παίρνει η καρδιά (το ξέρω πως γίνομαι γραφική).
Ξεχνάω όμως κάτι βασικό. Το ξεχνάω συνειδητά και ηθελημένα. Ο έρωτας μπορεί να έχει όποια μορφή θέλει με μια προϋπόθεση: να τον ζεις και να τον μοιράζεσαι με κάποιον άλλο. Αν τον ζεις μόνος σου, αν αναρωτιέσαι αν τον μοιράζεσαι ή τον μοιράστηκες έστω και μια στιγμή μαζί του, τότε λυπάμαι. Αυτό δε λέγεται έρωτας, είναι αυτοκαταστροφή.
(Όταν κάποιος σ'αγαπάει απλά το ξέρεις, δεν χρειάζεται και ίσως δεν χρειάστηκε ποτέ να αναρωτηθείς).
Άγνωστη το αφιερώνει στο ψυχάκι που δε θα ξεχάσει.
σχόλια