Το «χέρι» της πραγματικότητας με έχει τσακίσει για ακόμη μία φορά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που εσωτερικά νιώθω κονιορτοποιημένος, βολτάρω στους δρόμους της Αθήνας. Δίχως προορισμό, απλά περπατάω στα στενά και χάνομαι μέσα στο πλήθος. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να ξεφεύγω από τις αναμνήσεις που με κυνηγάνε.
Αυτή τη φορά όμως δεν λειτούργησε. Όσο κι αν κούρασα τα πόδια μου, οι θύμησες δεν έφυγαν. Ίσως φταίει ο καιρός. Ίσως πάλι όχι.
Θύμησες από χρόνια παιδικά, ανέμελα.
Ένα παιδί που τρέχει πίσω από μία μπάλα στην αυλή ενός χωριατόσπιτου. Που στέκει σαν χάνος, και κοιτάει με δέος την χελιδονοφωλιά που κοσμεί το δοκάρι του μπαλκονιού.
Όταν τα χελιδόνια φεύγουν αυτός αναλαμβάνει να προστατέψει το «σπίτι» τους. Δίνει σκληρή μάχη με το χειμώνα. Αλλά είναι άνιση. Όσο κι αν προσπαθεί, -πραγματικά προσπαθεί - πάντα χάνει.
Ένα σκούντημα από κάποιον περαστικό, «καθάρισε» λίγο το μυαλό μου. Κοίταξα το ρολόι μου και συνειδητοποίησα πως δύο ώρες τώρα περπατούσα.
Το παιδί μεγάλωσε αλλά συνεχίζει να δίνει μάχες. Αλλά το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο. Ο χειμώνας δεν λογαριάζει ούτε τις χελιδονοφωλιές, ούτε και τον έρωτα. Ο χειμώνας θριαμβεύει.
Να κρατούσε λίγο ακόμη το καλοκαίρι...
σχόλια