Γεννηθείσα το 1978, τέκνον του σεισμού, αντίκρυσα το φως του μάταιου τούτου κόσμου μέσω του πράσινου ήλιου που χόρευε στις απανταχού μπουζουκερί με δημοκρατικά ζιβάγκο και τoν ύμνο των καιρών "γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια" και δώς του να σπάνε τα πιάτα οι Έλληνες οι "νεοευρωπαίοι", να ξορκίσουν το κακό, να ξεμπερδέψουν το μετακατοχικό/μετεμφυλιακό τους σύμπλεγμα, έτοιμοι και πρόθυμοι να ζήσουν επιτέλους το μέγα ελληνικόν όναρ, σπίτι με μπάνιο και wc για τους ξένους, εξοχικό, αυτοκίνητο...
Γαλουχήθηκα και έγδαρα τα γονατά μου στις πλατείες με τα συνθήματα στους τοίχους να ωρύονται αριστερότροπα "έξω οι βάσεις, κάτω το νάτο και η εοκ" ενώ παράλληλα "το κεραμίδι πάνω απ το κεφάλι μας" θεμελιωνόταν πάνω σε αντιπαροχές και αυθαιρεσίες που καλύπτονταν με τα προαναφερθέντα πετσετάκια.
Η γενιά μου όμως, είναι ένα φοβισμένο πουλί. Με μια φωλιά που θα παγώσει απ' τον επικείμενο χειμώνα και με φτερά σπασμένα που δεν θ'αντέξουν την μετανάστευση, τον μακρύ δρόμο και την δύσκολη απόσταση. Ξεχνάει όσα πρέπει να θυμάται και θυμάται να μην ξεχάσει όσα του λένε πως πρέπει. Ένα ας μη ξεχάσει – εχθρός του είναι ο χειμώνας, όχι τα άλλα πουλιά που κουρνιάζουν εξίσου φοβισμένα.
Οι νοικοκυρές εξελίσσονταν σε εν δυνάμει καρολάιν και μπρουκ, οι κουβαλητές σύζυγοι χτυπούσαν κάρτα στα δημόσια πόστα και ευφραίνοταν κάθε εξάμηνο με τα επιτόκια των τραπεζών να αγγίζουν μέχρι και το 20%. Ησυχία, τάξις και ασφάλεια και "τσοβόλα δωσ'τα όλα" άντε και η δίκη για το σκάνδαλο Κοσκωτά στην τιβή (άργησε πολύ ο ελληνάκος να πιάσει την μεγάλη εικόνα, το δίκτυ(ο) πολιτικών, επιχειρηματιών, τραπεζικών και μέσων μαζικής χειραγώγησης), με τους νοικοκυραίους του τόπου τούτου να κουνάνανε τις κεφαλές τους. Μόνο.
Η γενιά μου όμως, η γενιά με τα Χτυποκάρδια στο Μπερβελι Χίλς, επέδειξε νωρίς το αγωνιστικό της πνεύμα δε λέω, κατεβαίναμε σωρηδόν τα σχολεία (εβίβα ο χαβαλές και η κοπάνα), δίπλα στις θεούσες με τις φουστάρες και τον σταυρό στο χέρι να φωνάξουμε το αυτονόητον, πως η Μακεδονία είναι ελληνική, τη στιγμή που ο τότε υπεξ, μετέπειτα αποστάτης, και πρωθυπουργός των μνημονίων Αντουάν (τρίζουν τα κόκκαλα σου ρε Πηνελόπη, το ξέρω) υπέγραφε περί Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Χα! Α ρε Ελληνα, μνήμη χρυσόψαρου, αυτό σ' εφαγε!
Απο την άλλη, είχαμε και απευθείας δορυφορική σύνδεση με την εθνοσωτήριο επέμβαση του δευτερότοκου υιού του θεού, Τζορτζ Μπους στην περίφημη «καταιγίδα της Ερήμου» όπου ακόμα μία φορά, με πρόσχημα την σταθεροποίση της περιοχής και καλά εφαρμόζοταν θριαμβευτικά το δόγμα του Σοκ. Μα εμείς, δεν είχαμε ανάγκ , κάτω απ την πατρική φτερούγα της ευρωπαϊκής ένωσης (δεν φανταζόμασταν πως θα καταλήγαμε κάτω απ την πατούσα της να βιώνουμε με διαφορετικό τρόπο το "σοκ και δέος", της τραπεζοκορπορατικής νεοφιλεύθερης ευρωπαικής και νομισματικής ένωσης).
Ο καιρός περνά, μαζί του και μεις στα πανεπιστήμια, μέσα από ένα άγονο, άνυδρο, ανίδεο και απολιτίκ σύστημα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης - να γιατί δεν μου κάνει καμία εντύπωση που πολλοί απ τους προέδρους δεκαπενταμελών κατήντησαν θιασώτες του Ποταμιού, σουφραζέτες της politically correct (χα ξερνάω) θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη- και την ώρα που εμείς εκπληρώναμε το καθήκον μας απέναντι στο γονεικό όνειρο "να σπουδάσεις, να γίνεις άνθρωπος" τα γρανάζια της κρατικής και κομματικής διαφθοράς και ασυδοσίας δουλεύανε ρολόι.
Να σου και το μιλλένιουμ, ο καινός αιών προ των πυλών, η ελλαδίτσα να εντάσσεται στην Ο.Ν.Ε και το ευρώ να μπαίνει καταιγιστικά στη ζωή μας με τις γριές να μην μπορούν να χωνέψουν πως κοτζαμάν πεντακοσάρικο χωράει σ ενα νόμισμα. Και δως του χουβαρνταλίκια ο νεοέλλην, έλα μωρέ τι ψυχή έχει ένα ευρώ, και δως του δάνεια, στεγαστικά, κατασκευαστικά, αμαξοδάνεια,εορτοδάνεια, διακοποδάνεια και δώρο η βαλίτσα delsey (να αυτομολήσεις με στυλ τουλάχιστον όταν σε πνίξουν οι απλήρωτες πιστωτικές). Ηταν ο καιρός που η γενιά μου αποκαλεί «καλές εποχές, τότε που είχαμε όλοι χρήμα» που βγήκαμε φερέλπιδες από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα να σαρώσουμε την αγορά εργασίας, να σταθούμε στα πόδια μας (που να ξέραμε πως θα καταλήγαμε στα γόνατα) και να ανοίξουμε σπίτια κάνοντας μερικούς έλληνες ακόμα.
Μα η χαρά δεν κράτησε πολύ, άρχισαν να σκάνε σαν πυροτεχνήματα τα σκάνδαλα, 400 σε μια πενταετία σημειωτέον,πράσινα ομόλογα, γαλάζιοι κουμπάροι, εξοπλιστικά προγράμματα, μη κυβερνητικές οργανώσεις, off shore εταρείες, καρτέλ γάλακτος, siemens, μαγειρέματα οικονομικών στοιχείων της χώρας, μίζες, υποκλοπές και κρυφές δανειακές συμβάσεις. Και ως γνωστόν, ουδείς αναμάρτητος και αφού ουδείς ποιος τον λίθο βαλέτω;
Έτσι, απ' τις κρυφές περάσαμε στις φανερές δανειακές συμβάσεις, όπου χωρίς δεύτερη σκέψη και ούτε καν πρώτη ανάγνωση σε ορισμένες περιτπώσεις, όλος αυτός ο θίασος που ψηφίζαμε επί δεκαετίες, οι δικοί «μου» κι οι δικοί «σου», οι πρωτεργάτες του εθνικού πνιγμού, όλοι εκείνοι που θέριεψαν τις τραπεζικές τους καταθέσεις απεμπλουτίζοντας τη χώρα και εκμηδενίζοντας το κατά κεφαλήν ετήσιο εισόδημα, ενδεδυμένοι τον χιτώνα του εθνοσωρήρος υπέγραψαν τα λεγόμενα «μνημόνια – πως λέμε μνημόσυνα- Ι & ΙΙ», αποδεχόμενοι, δουλοπαρίκως και αυθαίρετως, εκ μέρους του ελληνικού λαόυ, την «σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης» (μνημόνιο Ι, 2010) που γρήγορα μετατράπηκε σε «μνημόνιο συνεννόησης» (μνημόνιο ΙΙ, 2012) και συμμόρφωσης του ελληνικού λαού. Να συμμορφωθείς ελληνάκο μου, να υποθήκευσεις τα μέλλοντα των επόμενων γενεών δηλαδή, να σπουδάσεις το παιδί σου με το πενιχρό υπόλοιπο που σου απομένει απ την φεουδαρχικού τύπου φορολόγηση σου προκειμένου να γίνει κι αυτό ένα γρανάζι καλοκουρδισμένο και α πριορί πρόθυμο να ζήσει σε εποχές εργασιακού μεσαίωνα μόνο και μόνο για να μην σε στείλουν οι μεγάλοι ευρωπαίοι ευεργέτες σου να συναντήσεις τη δραχμούλα που τόσο νοσταλγούσες τον πρώτο καιρό της εισόδου της χώρας στην Ο.Ν.Ε.
Η γενιά μου λοιπόν, η ηρωική γενιά του «Λόγω Τιμής» είναι αμιγώς ευρωπαία, καίτοι ντοπαρισμένη απ' τα αμερικανιλίκια της συμφοράς, μένει Ευρώπη, αποδέχτηκε πολιτισμένα να ξεπουλήσει πάτρια εδάφη και ψυχή, προκειμένου να μην κλείσει η κάνουλα που ξεκινάει απ την ομοσπονδιακή τράπεζα αποθεμάτων (εικονικών φυσικά και υποθηκευμένων εννιάκις το τεμάχιον) της Αμερικής (ιδιωτικού δικαίου 100%), διακλαδούται στις «εθνικές» και διεθνείς τράπεζες της ευρώπης για να καταλήξει στο Α.Τ.Μ της γειτονιάς σου που περιμένεις σήμερα μαζί με άλλους πενήντα, όχι ξένους, όχι ευρωπαίους ούτε βδελυρούς μετανάστες, αλλά μ' εκείνους που μοιράζεσαι στις σπείρες του DNA την ίδια μνήμη, τις ίδιες πληγές και τους ίδιους φόβους.
Η γενιά μου όμως, είναι ένα φοβισμένο πουλί. Με μια φωλιά που θα παγώσει απ τον επικείμενο χειμώνα και με φτερά σπασμένα που δεν θ'αντέξουν την μετανάστευση, τον μακρύ δρόμο και την δύσκολη απόσταση. Ξεχνάει όσα πρέπει να θυμάται και θυμάται να μην ξεχάσει όσα του λένε πως πρέπει.
Ένα ας μη ξεχάσει – εχθρός του είναι ο χειμώνας, όχι τα άλλα πουλιά που κουρνιάζουν εξίσου φοβισμένα μα όταν σκάσει η πρώτη βροντή, τα στέλνει αντανακλαστικά εκεί που τους αρμόζει. Ψηλά, στον ουρανό.
σχόλια