Ακούω τα ρολόγια όλου του κόσμου να πηγαίνουν προς τα πίσω. Αυτή είναι η χώρα μου. Εκείνη που ρημάζει και την ρημάζουν, εκείνη που διαφθείρεται από κάθε λογής αναξιοπιστίας και αναρχίας. Αυτή είναι η χώρα μου που με στενοχωρεί και με συνθλίβει.
Όλη αυτή η μιζέρια, απόρροια συναστρίας κακών συγκυριών, γίνεται να αλλάξει, γίνεται να βελτιωθεί. Αρκεί να ξεκινήσουμε από τους εαυτούς μας.
Ζω στην χώρα που η μαλθακότητα αναγνωρίζεται στην πιο απτή διάσταση της σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας με υπαίτιους μονάχα εμάς, όλους εμάς. Η κοινωνία μου σήμερα, δυστυχώς, εκμαυλίζεται ολοένα και πιο πολύ χάριν σε ανθρώπους που δεν αξίζουν να ζουν σε εκείνη. Γυρνώ το βλέμμα μου κι ακούω τον καλοβολεμένο φασίστα 60άρη να βρωμολοχεί κάποιους που είχαν σχιστά μάτια και σκουρόχρωμο δέρμα. Ακούω παραδίπλα τον ρατσιστή να λέει πως σιχαίνεται να κάτσει δίπλα στον Πακιστανό. Βλέπω παιδιά, συμφοιτητές μου να μιλούν τόσο πορωμένα για τα πολιτικά τους πιστεύω με τόσο μίσος και εμμονή για τις ενάντια παρατάξεις. Όσφρίζομαι και πιάνω τον εαυτό μου να κοιτώ, δίχως να λυπάμαι αλλά να αναρωτιέμαι και να ντρέπομαι, ανθρώπους που για κρεβάτι τους έχουν το πεζοδρόμιο και για στέγη έχουν κάποια μουχλιασμένα ταβάνια. Και με πιάνει θλίψη που ενώ όλοι μαζί, λίγο ο καθένας μπορούμε να αλλάξουμε αυτήν την αθλιότητα που κυριολεκτικά ζει δίπλα μας, αλλά μένουμε εκεί σιωπηλοί και άεργοι, αφήνοντας αυτούς τους ανθρώπους στην μίζερη τύχη τους.
Όλη αυτή η μιζέρια, απόρροια συναστρίας κακών συγκυριών, γίνεται να αλλάξει, γίνεται να βελτιωθεί. Αρκεί να ξεκινήσουμε από τους εαυτούς μας. Να αποβάλλουμε κάθε λόγχη που παρεμποδίζει την κάθαρση της ανθρώπινης ψυχής μας. Να αποστραγγίξουμε κάθε λογής κακία, μίσους, αμάθειας, ντροπής, αναρχίας, ρατσισμού, φόβου και να τα αντικαταστήσουμε με όπλα φροντίδας, αξιοπιστίας, ειλικρίνειας, πραγματικού ενδιαφέροντος.
Φαντάζομαι πως τότε η κοινωνία μου δεν θα φαντάζει σπίτι παραμελημένο, σχεδόν στοιχειωμένο, αλλά έστω και σαν καλυβάκι θα ναι καθαρό και φροντισμένο, έντιμο, σώφρον και καλόβολο.
Τότε θα μπορούμε να μιλάμε για σώματα δίχως συναισθηματικά κενά πλέον αλλά με αναστάσιμες ψυχές έτοιμες να αδράξουν καθάριες ημέρες.
