Ο αγαπημένος μου μήνας. Πώς θα γινόταν αλλιώς; Τριάντα μία μέρες, καθεμία και από μία εικόνα.
Αύγουστος μήνας καθορισμένος προς ανάμνηση της Κλεοπάτρας. Της γυναίκας με την παράξενη ομορφιά, τη σαγήνη που παγίδεψε δύο από τους ισχυρότερους άντρες, καταλήγοντας στον δικό της μελαγχολικό θάνατο. Ίσως αυτή να είναι η μοίρα των γυναικών που έλαμψαν ίδιες με διάττοντες αστέρες. Ομορφιά λαξεμένη σε άσπιλο μάρμαρο, ψημένο από τον αδυσώπητο ήλιο, σημάδι-οιωνός ότι η πέρα από τα ειωθότα γοητεία στο τέλος καίγεται στην ίδια φωτιά που έγλειψε τα θύματά της.
Αύγουστος μήνας. Η γη να αχνίζει αθόρυβα και η δημιουργία να σωπαίνει.
Στα αυτιά μου φλυαρεί η μουσική, ρίχνω το κεφάλι πίσω, η φωνή μου εκλάπη και αντιλαμβάνομαι τον άνεμο μόνο από τις κορφές των δέντρων που χορεύουν.
Όλος ο Αύγουστος μια Κυριακή δύσκολη. Δύσκολη σαν τα αθώα μάτια που όταν ακουμπούν στα δικά σου, βουίζει στο κεφάλι σου η φλυαρία τους.
Η θάλασσα γλείφει την αμμουδιά κεντώντας με τα βότσαλα αποχαιρετιστήριο υφαντό στο καλοκαίρι, κι εγώ την αποσυνθέτω με το βλέμμα σε εκατομμύρια στιγμές, να γλιστρούν από τα δάχτυλά μου.
Βράδυ, σκοτάδι και ζέστη να αναμειγνύονται διαχέοντας τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου. Το μόνο λουλούδι στο οποίο η έκπτωτη Εύα κατάφερε να βρει αγαλλίαση όταν η κατάρα του απωλεσθέντος Παραδείσου της τράβηξε το πρώτο αμαρτωλό παιδί από τα σπλάχνα.
Αύγουστος. Ο μήνας με τα περισσότερα ουράνια φαινόμενα. Ο ουρανός μας επιστρέφει όλους τους ανομολόγητους πόθους που καρφώσαμε στα αγκάθια του με μια αστραφτερή βροχή αστεριών.
Το φεγγάρι ολόγιομο πια από τον πόθο του άντρα για τη γυναίκα που δεν μπορεί να έχει γιατί μια τεράστια απόσταση τους καθηλώνει, τον μεταμορφώνει σε πεινασμένο λύκο, να γρατζουνά πληγές με τα νύχια του στο χάλκινο δέρμα της όταν σμίγουν.
Βράδια. Πολλά βράδια. Τα τελευταία επίσημα του καλοκαιριού. Ο ιδρώτας να κυλά στη ραχοκοκαλιά σου, για μια στιγμή θα μπορούσαν να είναι τα δάχτυλά του που την πλάθουν.
Βράδια. Πάλι βράδια. Στο μπαλκόνι να στριφογυρνάς τα κεράσια στα δάχτυλά σου αλλά να μην τα τρως. Και να σκέφτεσαι το συμβολισμό πίσω από τον ασήμαντο αυτό καρπό. Πάλι κρύβεται μια γυναίκα. Η Σάκουρα. Μια όμορφη, μελαγχολική πριγκίπισσα που θυσιάστηκε κατεβαίνοντας από τους ουρανούς για να δείξει στους ανθρώπους τι σημαίνει ομορφιά. Η μετάβαση από τον ουρανό στη γη. Η αγάπη, η ροή και ο θάνατος. Η επιστροφή. Κι έτσι ένα εύθραυστο κορίτσι λατρεύτηκε από τους Σαμουράι.
Άηχη ζέστη. Όλες σου οι κινήσεις πιο αργές, τόσο που σηκώνεις κόσμους στη φαντασία σου.
Απομονώνομαι. Εγώ και η πάλη με τον εαυτό μου να γίνεται μελάνι στα χαρτιά μου.
Αύγουστος. Γνωρίζεις ότι όλοι έχουν εγκαταλείψει τη ρημαγμένη Αθήνα και είσαι εσύ εδώ. Με ένα t-shirt, τον ανεμιστήρα, μια μπίρα και τις σκέψεις σου να γιγαντώνονται ως αρχαίοι τιτάνες παλεύοντας ο καθένας για την υπερίσχυσή του. Οι τιτάνες της μνήμης, της λήθης, της φυγής, της παραίτησης, του πάθους.
Αύγουστος. Εσύ και ένα παράθυρο. Κάδρο της ιστορίας σου, να αφήνεις τις ελπίδες σου να δραπετεύσουν ίδιες με περιστέρια που ψάχνουν τον παραλήπτη τους.
Όλος ο Αύγουστος μια Κυριακή δύσκολη. Δύσκολη σαν τα αθώα μάτια που όταν ακουμπούν στα δικά σου, βουίζει στο κεφάλι σου η φλυαρία τους.
Όλος ο Αύγουστος μια ασπρόμαυρη εικόνα ενός ξεχασμένου φιλιού.
Όλος ο Αύγουστος μια και μόνη αγκαλιά.
Όλος ο Αύγουστος εσύ και όλα όσα κυνηγάς, τραβώντας βέλη από τη φαρέτρα του πειρασμού σου.
Μεσημέρι τώρα. Όχι βράδυ. Η ζέστη να εξαντλεί το κορμί σου και συνειρμικά να αναζητάς τον κίνδυνο του δικού σου παραδείσου.
Μεσημέρι. Πάλι. Η ώρα που οι παππούδες μας πίστευαν ότι έβγαιναν οι νεράιδες και λούζονταν στα νερά των θαλασσών για να σαγηνεύσουν τους άντρες και να κλέψουν τη φωνή τους. Η ώρα που εγώ ζωγραφίζω τον δαίμονά μου μέχρι τα μεσάνυχτα. Δώδεκα ακριβώς όταν οι ουρανοί ανοίγουν και εισακούγονται οι ασεβείς μου πόθοι.
Όλος ο Αύγουστος μια Παναγία. Όλος ο Αύγουστος μια Μαρία νέα, μια Μαρία καταπονημένη, μια Μαρία πενθούσα, μια Μαρία μαυροφορεμένη, μια Μαρία άσπιλη και αμόλυντη. Μια Μαρία φως του κόσμου. Μια Μαρία μάνα.
Όλος ο Αύγουστος του Σωτήρος. Του σωτήρα εκείνου που δεν θέλω να με σώσει όταν ο κυνηγός μου με καταδιώκει και εκούσια γίνομαι θύμα των λαθών του.
Και τώρα μέτρα έντεκα βήματα:
Βράδυ πάλι. Σε ένα μπαλκόνι να κοιτώ τον Παρθενώνα.
Ζέστη τόση που το σώμα μου κολλάει, αντανακλά το ασημένιο φως του φεγγαριού.
Τα ακροδάχτυλα των ποδιών μου στο μάρμαρο ακουμπουν δειλά.
Υγρά χνάρια μαρτυρούν τη γέφυρα που μοχθώ να χτίσω ανάμεσά μας.
Εσύ να με κοιτάς ακίνητος, ίδιος με αρπακτικό, τα μάτια σου γυαλίζουν στο σκοτάδι.
Σταματώ στην πρέπουσα απόσταση μεταξύ δύο αγνώστων, κι ας μου έχεις ξεκοκαλίσει την ψυχή χίλιες φορές.
Κοιταζόμαστε ακόμα αμίλητοι.
Εσύ γνέφεις μια στάλα με το κεφάλι σου.
Και τότε τρέχω. Τρέχω με όλη την ορμή που συσσωρεύτηκε μέχρι τα πιο σκοτεινά υπόγεια της ύπαρξής μου, μετά από τόση βασανιστική προσμονή, πρώτη φορά που το θήραμα τρέχει στον θηρευτή του.
Και γινόμαστε ένα μαχόμενο μπλέξιμο.
Και τότε σε μια στιγμή χωρούν 31 στιγμές.
Μέτρα από την αρχή. 31 στιγμές.
σχόλια