Ίσως δεν υπάρχει μεγαλύτερος κρότος από αυτόν της σιωπής. Η σιωπή μιλά εκωφαντικά με διαφορετικό πρόσωπο κάθε φορά. Ίσως επειδή επιδέχεται ατέρμονες ερμηνείες και αναμοχλεύει όλο και περισσότερες πτυχές της φαντασίας. Η σιωπή πονά. Η σιωπή τυρρανά. Αλλά και ερμηνεύεται. Η σιωπή είναι φόβος, είναι δειλία. Δεν είναι εύκολο να κοιτάξεις τον άλλο στα μάτια και να πεις την αλήθεια. Α, αυτή η αλήθεια. Μία δόση αλήθειας μπορεί να πονά περισσότερο και από το θάρρος που απαιτεί για να ειπωθεί, αλλά λυτρώνει.
Ο χρόνος είναι ύπουλος και αμείληκτος. Περνά και χάνεται είτε είμαστε παρόντες είτε όχι. 365 μέρες παρά κάτι. Αυτό το παρακάτι θα σημάνει το τέλος, τη βεβαιότητα της μόνιμης απουσίας του. Είχα την ψευδαίσθηση ή καλύτερα την ελπίδα ότι αυτή του η αναχώρηση θα συνοδευόταν από "αντίο". Γελώ. Το αντίο προϋποθέτει επαφή και συνάντηση. Κωμικοτραγικό. Τα λόγια του, τα γιατί του τα πληροφορούμαι σταγόνα σταγόνα από τρίτους. Γιατί; Γιατί απλά ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν θα έχει το θάρρος να με αντικρίσει και να μου πει. Κάτι. Όχι συγγνώμη αλλά κάτι.
Κλείνω τα μάτια σε μια απέλπιδα προσπάθεια άρνησης. Σκέφτομαι όμως "Οχι, πια".
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε. Την κάθε μας στιγμή. Να είμαστε 100% παρόντες. Μεταβλητότητα, βελτίωση και ίσως όνειρα επιδέχεται μόνο το παρόν. Το παρελθόν πρέπει να λειτουργεί ως συντροφιά και όχι ως "υποκατάστατο" και το μέλλον ως φλογερός εξερευνητής. Πρέπει να μάθουμε να παρατηρούμε, να θαυμάζουμε, να γελάμε. Να ερωτευόμαστε αυτό που ζούμε και όχι αυτό που ζήσαμε. Να χαμογελάμε και να αφήνουμε πίσω μας ό,τι δεν τραβάει, ό,τι μας πλήγωσε και ίσως ακόμα μας πληγώνει.
"Και τι έγινε;"
σχόλια