Μπαμπάκα μου,
Αναρωτιέμαι αν με ακούς. Θα ήθελα πολύ να μπορούσες να με ακούσεις τώρα. Δεν έδινα σημασία παλιότερα. Βλέπεις το εφηβικό και γεμάτο νεύρα πνεύμα μου έμπαινε πάνω απ' όλα.
Δεν είμαι καλά μπαμπάκα γιατί μου λείπεις. Το μυαλό μου τρέχει καθημερινά πίσω στις αναμνήσεις... τις παλιές και τις καινούριες. Θυμάμαι πώς για οτιδήποτε ήθελα έτρεχα σε εσένα πρώτα γιατί ήξερα ότι δεν θα μου χαλάσεις χατίρι. Θυμάμαι που προσπαθούσες να μου μάθεις να κολυμπάω, ύστερα να κάνω ποδήλατο και πολύ πιο μετά -προσπάθησες- να μου μάθεις να οδηγάω. Έπειτα πάλι θυμάμαι που στεκόμουν από πάνω σου και σε παρακαλούσα να ξυπνήσεις και να μου μιλήσεις ή να μου κάνεις καμιά γκριμάτσα από αυτές που κάναμε μεταξύ μας. Αλλά δεν το 'κανες. Αντιθέτως έφυγες. Έφυγες χωρίς να δεις τι κενό άφηνες πίσω σου. Αλλά δεν σε κατηγορώ.
Ξέρεις, οι περισσότεροι γυρνάνε και λένε ότι «όλα θα πάνε καλά» αλλά δεν τους πιστεύω. Μετανιώνω για κάθε τηλεφώνημα που δεν σου έκανα, για κάθε φαγητό σου που δεν δοκίμασα, για κάθε παρέα σου που δεν απόλαυσα... και μπορώ να συνεχίσω μέχρι αύριο για πράγματα που θα 'πρεπε να κάνω και δεν έκανα. Πράξεις απλές, οι οποίες όμως θα σου έδειχναν το πόσο σ' αγαπάω και το πόσο εκτιμώ όλα αυτά που έκανες για εμένα. Και τι δεν θα έδινα για να γυρίσω πίσω το χρόνο, έστω και λίγο, για να σου πω -όπως έλεγα παιδί- πως «σ' αγαπάω ως τ' αστέρια και πίσω».
Πρέπει ν σ' αφήσω όμως γιατί με δυσκολία διακρίνω το πληκτρολόγιο. Πονάει πολύ βλέπεις.
Θα τα ξαναπούμε μπαμπάκα μου,
Το παιδάκι σου
σχόλια