Πριν ένα χρόνο που λέτε είχα σχέση με μία κοπέλα. Καλή κοπέλα και πολύ δοτική, ίσως παραπάνω απ’ ότι έπρεπε. Για μένα αυτή η σχέση ήταν ξεκάθαρα – πως το λέμε στα ελληνικά; Α ναι!- rebound ενός μεγάλου έρωτα που είχε πρόσφατα τελειώσει [η σχέση τελείωσε, όχι ο έρωτας] και με είχε αφήσει λιπόθυμη και στεγνή από αισθήματα και όρεξη για κάτι καινούριο. Ναι οκ δεν νιώθω καλά με τον εαυτό μου που έτρεξα κατευθείαν να βρω κάποια άλλη να ταλαιπωρήσω επειδή μου χάλασε εμένα το «συνοικέσιο», αλλά τότε έτσι ήταν. Και δεν είναι αυτό το θέμα που με ενδιαφέρει.
Αυτή η κοπέλα λοιπόν είχε μία ακατανίκητη επιθυμία. Κάτι που λαχταρούσε και αυτό το κάτι όριζε όλη της την ζωή. Αυτή η κοπέλα ήθελε να ζήσει τον μεγάλο έρωτα. Και ήθελε να τον ζήσει με πάθος, με ένταση, με ακραίες εκδηλώσεις ρομαντισμού. Δεν ξέρω ποιες ταινίες, ποια βιβλία η ότι άλλο της τα είχαν προκαλέσει όλα αυτά, αλλά αυτό ήταν το μοναδικό πράγμα στον κόσμο που ήθελε. Το πρόβλημα μου εμένα ήταν το εξής: από την ώρα που γνωριστήκαμε είχε πειστεί μέχρι τα κόκκαλα ( δεν ξέρω πως και γιατί) ότι εγώ ήμουν ο μεγάλος της έρωτας. Εγώ από την άλλη ουδεμία όρεξη είχα να παίξω αυτόν τον ρόλο, και στο κάτω κάτω δεν έφτανε τον μεγάλο μου έρωτα [ναι την πρώην που με τσάκισε] ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι. Αυτή όμως εκεί με το στανιό να με πείσει ότι ήμουν αυτό που έψαχνε και θα ζήσουμε ερωτευμένες για χρόνια κι εγώ να φωνάζω μη χειρότερα.
Δεν την κατηγορώ για αυτή της την επιμονή. Εξ άλλου όλοι το κάνουμε έστω ασυνείδητα. Θέλουμε να ζήσουμε κάτι πάρα πολύ και το δημιουργούμε μόνοι μας όταν δεν έρχεται.[ μήπως αυτό εννοεί κατά βάθος ο Κοέλιο όταν λέει ότι το σύμπαν συνωμοτεί και τα σχετικά;] Βρίσκεις έναν άνθρωπο που είναι απλά ‘οκ’ και τον κάνεις θεότητα, και λες ‘αυτός είναι, ο μοναδικός, ο αξεπέραστος’. Αλλά έλα μου που δεν είναι. Εσύ το δημιουργείς στο μυαλό σου από τη λαχτάρα σου και μόνο.
Κι όσο και να της έλεγα λοιπόν, ότι δεν είμαι εγώ αυτό που ψάχνει δεν με άκουγε. Προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι δεν νιώθω το ίδιο και ούτε θα νιώσω ποτέ, ότι αυτό που ψάχνει είναι εκεί έξω κάπου στον κόσμο αλλά δεν είμαι εγώ. Ότι κάπου σε αυτή την ριμαδο πόλη υπάρχει μία κοπέλα που θέλει να ζήσει ακριβώς τα ίδια σκηνικά, όπως τα είχε κι εκείνη στο μυαλό της, και που θα της αρέσουν οι μεγάλες ρομαντικές κινήσεις (που εγώ βγάζω τακαμούρι στη σκέψη μόνο), και θα είναι η κοπέλα που θα την ερωτευτεί έτσι ακριβώς όπως είναι και δεν θα προσπαθήσει να την αλλάξει για να μοιάζει με την πρώην μου (ώπα αυτό δεν έπρεπε να το πω…). Και επέμενα κι εγώ με την σειρά μου ότι θα τα βρει όλα αυτά και όταν τα βρει θα είναι όλα ήρεμα και δεν θα υπάρχει δράμα, «θα δεις, της έλεγα, όταν θα βρεις την μοναδική θα το καταλάβεις μέσα σου ότι είναι αυτή» κι εγώ δεν θα έχω πια θέση, θα είμαι απλά ένα εμπόδιο σε αυτόν τον αγώνα δρόμου που έκανες για να βρεις τον έρωτα.
Τους τελευταίους κάτι μήνες ανακάλυψα ότι η κοπέλα αυτή έχει συνάψει μία καινούρια ερωτική σχέση. Και δόξα τω θεω social media υπάρχουν αρκετά για να παρακολουθήσεις την πορεία μιας σχέσης –ναι οκ πείτε με κατίνα, αλλά την παρακολουθώ- και πόσο μάλλον όταν ο άλλος είναι εθισμένος στο να ανεβάζει την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής του στον ιστό.
Και όσο περνάει ο καιρός και όσο συνεχίζεις να ποστάρεις φωτογραφίες σας, καταλαβαίνω ότι -ω! τι έκπληξη- ζεις επιτέλους τον έρωτα που ήθελες να ζήσεις. Και δεν ξέρω τι νήματα κίνησες αυτή την φορά και πως το κατάφερες, αλλά πραγματικά το κατάφερες.
Στην αρχή ζήλεψα με την κακή την έννοια, αλλά μετά σκέφτηκα «καλά ηλίθια είσαι; Θα μπορούσες να τα έχεις όλα αυτά αλλά εσύ η ίδια δεν τα ήθελες» και μετά ένιωσα ηλίθια που ζήλεψα. Τώρα όμως ζηλεύω με την καλή την έννοια. Θα ήθελα να σου στείλω ένα μήνυμα και να σου πω πόσο χαίρομαι για σένα, που βρήκες αυτό που έψαχνες και το ζεις και να σε συμβουλέψω να το ζήσεις στο έπακρο και να είναι ακριβώς όπως το ονειρεύτηκες και μόνο καλό να βγει από αυτή την σχέση, τίποτα να μη στραβώσει. Και επίσης να σε ειρωνευτώ μία τελευταία φορά και να σου πω ‘στα ΄λεγα δεν ήμουν εγώ αυτό που έψαχνες’ και ναι πόσο δίκιο είχα όταν έλεγα ότι κάτι σε περιμένει εκεί έξω. Αφού έχω πάντα δίκιο και το ξέρεις!
Χαίρομαι για σένα αλήθεια. Και σε ζηλεύω γιατί εγώ δεν έχω βρει ακόμα αυτό που ψάχνω, είμαι λίγο δύσκολη σε αυτό, το παραδέχομαι, και έχω ακόμα αρκετό δρόμο μπροστά μου, αλλά θα το βρω κι εγώ είμαι σίγουρη. Για όλους υπάρχει εκεί έξω ο ιδανικός έρωτας στο πρόσωπο κάποιου ανθρώπου και θα τον βρούμε όλοι. Εσύ δεν το έβαλες κάτω και τα κατάφερες και κάπως θα τα καταφέρω κι εγώ.
Να προσέχεις Ν. και να κρατήσεις αυτό που έχεις όσο μπορείς, να παλέψεις γι αυτό με όλη σου τη δύναμη και να το κάνεις όμορφο και δυνατό και παθιασμένο, όπως ακριβώς το είχες ονειρευτεί.
