Εν μέση οδώ

Όσοσφίγγουν τα πράγματα τόσο η ασφάλειαστους δρόμους χαλαρώνει και υποβαθμίζεται.Φτάσαμε πια στο σημείο ανοχής πουπεριέγραφε ο Ένγκελς για τους κατοίκουςτου Λονδίνου. Καταμεσής του δρόμουεπιτίθενται σε κάποιον ή τον βλέπουννα σωριάζεται επί της ασφάλτου ή τονκλέβουν και κανείς δεν παρεμβαίνει. Τιςπροάλλες, στην οδό Ερμού, ένας δίμετροςΡουμάνος επιτέθηκε στα καλά καθούμενασε κάποιον περαστικό κραυγάζοντας:«Δώσε μου τα διακόσια ευρώ που μουπήρες για τη δόση μου!». Ο άνθρωποςσωριάστηκε, έφαγε τις κλωτσιές του καιμόνο οταν κατέφθασε η αστυνομία μπόρεσενα εξηγήσει οτι ο ρουμανοπρέζων τουείναι άγνωστος. Με τις γυναικείεςτσάντες εξάλλου γίνεται χοντρό παιχνίδι.Σπανίως πια τις αρπάζουν ολόκληρεςδιότι οι γυναίκες, πονηρεμένες μετά απότόσες επιθέσεις, περνούν το λουρίσταυρωτά στον ωμό. Η τσάντα δεν «βγαίνει»αλλά τα έξω τσεπάκια της ανοίγουν απότους αλαφροχέρηδες εν ριπή οφθαλμού.Τα ίδια και χειρότερα παθαίνουν οιάντρες που κουβαλούν πορτοφόλι στηνκωλότσεπη, κάρτες και παρακάρτες σταθυλάκιά τους. Η μόνιμη απορία απορείπερί του προφανούς: Μα πώς χώρεσε τοχέρι του στην μπροστινή μου τσέπη; Ακόμηκαι μέσα σε βλέφαρο περνάει το χέρι,αρκεί να ελπίζει ότι θα βρει κάτι.