Ότανεξημερώθηκε το σκυλί και έγινε κατοικίδιο"έπεσαν" τα αυτιά του, έγραφε οΔαρβίνος. Σοφή παρατήρηση, ειδικά γιαόσους έζησαν στις επαρχίες, κοντά σεζωντανά και σε κοπάδια. Το κυνηγιάρικοσκυλί, ο μολοσσός που φυλάει τα πρόβαταείναι ζωντανό ραντάρ, πρωτόγονος καιως εκ τούτου ατόφιος. Ο βοσκός δεν βάζειτο σκυλί στο σπίτι, το σέβεται αλλά δεντο βλέπει ποτέ σαν μέρος του οίκου. Στηνπόλη όμως ο σκύλος απώλεσε την επαφή μετη φύση και τον πρωτόγονο εαυτό του,στερήθηκε τους άγριους σκυλοκαβγάδες,το κυνήγι του λαγού και του τσάκαλου,ήρθε πιο κοντά στον άνθρωπο καιαπομακρύνθηκε από το παρελθόν του πούυπέκρυπτε πάντα κάτι το λυκίσιο και τοαδάμαστο.
Έναςφίλος γιατρός, έμπειρος στα τετράποδα,έχει δική του πατέντα: "η γάτα είναιένα κομμάτι κρέας, άφιλη, εγωπαθής,αντίθετα ο σκύλος είναι άνθρωπος μετρίχωμα και με τέσσερα πόδια! Κοντά στοσκύλο γίνεσαι περισσότερο άνθρωπος!"Η σκυλοσυντροφιά ανακαλύπτει διαφορετικάόχι μόνο το σκύλο αλλά και την ίδια τηζωή. Αξίζει λοιπόν να προσέξουμε αυτήντη διαχεόμενη ζωοφιλία που δεν είναιβίτσιο, χούι, παραξενιά παρά συναισθηματικήεκλέπτυνση χωρίς εμφανές όριο. Ο "κάτοχος"του σκύλου πριν απ' όλα κατέχει έναπρονόμιο το τετράποδο, αγορασμένο σεμικρή ηλικία, αναγνωρίζει από νωρίς τοναφέντη του και αφοσιώνεται. Μπορεί ναπαίζει με όλους, αλλά μόνο ο "ένας"ταράζει τα σωθικά του. Τον αναγνωρίζει,τον διαισθάνεται από απόσταση, ενίοτετείνει να σπάσει την αλυσίδα του για νατον προϋπαντήσει.
Χωρίςυπερβολή, δεν υπάρχει κάτοχος σκύλουπου να μην πιστεύει σθεναρά ότι μέσαστο τεράποδό του κρύβεται υπέροχαπαγιδευμένο κάτι το βαθύτατα ανθρώπινο.Το ίδιο βέβαια μπορούμε να πούμε γιατους κατόχους αλόγων, δελφινιών,περιστεριών ή αετών. Ωστόσο το μέγεθοςκαι το φυσικό στοιχείο αποτελούν φραγή.Τα πετούμενα ανήκουν στον αιθέρα, τοάλογο ανήκει στο μέγεθός του, ενώ οσκύλος -μόνο αυτός- δίνει την εντύπωσηότι κάποια σπάνια συμπάθεια είναιδιαλυμένη στο αίμα του. Αυτό το οξύμωρο,με τα χρόνια, αποβαίνει μυστικός δεσμός,συνεννόηση χωρίς λόγια, νοηματική γλώσσατης συμπάθειας. Αν το ζώο ήταν άνθρωποςμε μουσούδα, τρίχωμα, μεγάλα αυτιά δενθα άξιζε την αγάπη μας. Αντίθετα,καθίσταται λατρεμένο μέχρι περιπαθούςαφοσιώσεως επειδή μέσα στη σκληρή τουσυνθήκη, αυτή την αμετάκλητα φιμωμένηφύση, κατορθώνει να το σκάει στιγμιαίαγια να παραδοθεί στη θέρμη της ανθρώπινηςφιλίας.
Δεδομένουότι ένα σκυλί είναι "ανθρώπινο" μόνογια λίγους, και ακριβέστερα μόνο γιαέναν, εύκολα γεννιέται η αυταπάτη ότιτο ζωντανό μεταρσιώνει τη φύση του μόνογια χατίρι του. Ο κάτοχος ψυχανεμίζεταιμέσα στα κυνικά σωθικά την υπέρβαση τηςσκυλίσιας φύσης, οπότε η ανθρώπινησυμπάθεια αναγνωρίζει αβίαστα πάνω τηςένα καθρέφτισμα του εγώ της. Η οικειότηταείναι απόλυτη, η αναγνώριση βαθύτατη,ο σκύλος είναι στο τσακ να μιλήσει και"μιλάει" βέβαια, έστω και αν οιπερισσότεροι παρόντες διαθέτουν ώταμη ακουόντων. Συχνά, κάποιος αδιάφοροςθεατής της θερμής ανθρωπο-σκυλοφιλίας,υποψιθυρίζει :"Μα τι έχει πάθει με αυτότο ψωριάρικο;"
Αφοσιωμένοςστις γάτες και όχι στα σκυλιά, ο Μαλρώηταν κατηγορηματικός: Αργά ή γρήγορα,όλοι οι μεγάλοι εγωιστές γίνονταιφιλόζωοι. Ωστόσο, η φιλία με το τετράποδοδεν γίνεται αποδεκτή ποτέ ως φιλόζωηιδιότητα. Άνθρωποι που ζουν χρόνια μετο σκύλο τους, που έχουν προσαρμόσειτις ανάγκες και τις μετακινήσεις τουςμε το τετράποδο, ποτέ δεν σκέφτονταιότι αγαπούν ένα "ζώο". Ο δεσμός με τοσκύλο έχει να κάνει με το αξεδιάλυτοκράμα ενός ψυχισμού εντοιχισμένου μενστη ζωικότητα πού, παρ' ότι τετραποδίζει,σκυλοφέρνει ή γαυγίζει, φέρει στο βλέμματου μισοσβησμένα πνευματικά ίχνη. Απότη μια μεριά το ζώο είναι ανθρώπινοπείραμα που έμεινε στη μέση, ενώ από τηνάλλη είναι ζωικό πείραμα που έδωσεαποτελέσματα ανώτερα του αναμενομένου.
Έτσιαρχίζουν τα θαύματα αφοσίωσης καισυνεννόησης ανάμεσα στο τετράποδο καιστο δίποδο. Η προσαρμογή είναι τέλειακαι βαθύτατα ψυχική. Η υπακοή αγγίζειτα όρια του πάθους. Πιο συγκεκριμένα,δεν μας συγκινεί τόσο η κυρία με τοσκυλάκι, η γραία που αγαπά το σκύλο τηςγιατί δεν της απέμεινε τίποτε άλλο νααγαπά, αλλά η εμμονή νέων ανθρώπων πουσε κάθε περίπτωση μετακίνησης, έκτακτωναναγκών, ατυχιών, το πρώτο πού σκέπτονταιείναι το τετράποδο. Η σκυλίσια αγάπηδεν είναι μόνο αμοιβαία, κυρίως δενεπιδέχεται "απάτη", μετάπτωση, λήθη -όσο το τετράποδο ζει και κινείται,παραμένει πάγια "αξία".
Γι'αυτό όταν έρχεται η ώρα του κυνικούθανάτου, μιας και τα σκυλιά κατά κανόναζουν πολύ λιγότερο από τον κάτοχό τους,το πένθος είναι σκληρό, δεν παίρνειπαρηγόρια. Ο στενός κύκλος του πενθούντοςαναρωτιέται: "Μα τι έχασε; Τη γυναίκατου; Το παιδί του; Τη μάνα του; Ασφαλώςδεν έγινε χήρος, δεν έμεινε ορφανός, τουσυνέβη όμως κάτι χειρότερο. Έχασε έναμύχιο στοιχείο του εαυτού του, το οποίοασυνειδήτως είχε επενδυθεί στη σκυλίσιαπαρουσία. Αυτή η μυχιότητα δεν ευδοκιμείμε τους ανθρώπους που είναι ανεξάρτητεςοντότητες, θέτουν όρια και εγωιστικάσύνορα. Η σκυλοφιλία είναι απόλυτη καισώψυχη ταύτιση, προσωπική ανακάλυψηπου ομορφαίνει μέχρι κάλλους τη σιωπηλήαφοσίωση.
Όποιοςπενθεί για το νεκρό σκύλο του, πενθείγια την προ-απώλεια του εαυτού του.
σχόλια