Αξίζει όλα τα λεφτά του κόσμου το ερώτημα αυτό. Ακόμα περισσότερα οι απαντήσεις. Που ειναι πολλές, αλλά δεν απαντούν! Εάν μιλάμε κιόλας για τον Ομπάμα ως επόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ (κάτι που ήταν απλώς πρόβλεψη την ώρα που γραφόταν ετούτο το σημείωμα), το ερώτημα, για πολλούς λόγους, παίρνει δραματικές διαστάσεις. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι εάν μπορεί και, κυρίως, «εάν τον αφήσουν» να αλλάξει, όπως λέει, το «πρόσωπο της Αμερικής», τόσο στην εσωτερική πολιτική, όσο και στην εξωτερική. Η δεύτερη εκδοχή, δηλαδή «να μην τον αφήσουν», μοιάζει με σενάριο εφιαλτικό, που όμως το 'χουμε ξαναδεί στη χώρα αυτήν, όποτε ένας «καινούργιος Πρόεδρος» (και με το «καινούργιος» εννοούμε «ασυνήθιστος», προερχόμενος κατά κανόνα από το Δημοκρατικό Κόμμα) προσπαθεί να κάνει πράγματα κόντρα στο σύστημα. Έχουν, δηλαδή, στην Αμερική μια τάση να «τρώνε» Προέδρους, και ως εκ τούτου δεν είναι παρατραβηγμένη η ανησυχία σε περίπτωση που ο Ομπάμα θελήσει να εφαρμόσει πολιτική που θα θίγει συμφέροντα.
Το έκαναν, ως ένα βαθμό, ο Κένεντι (που τον «καθάρισαν») και ο Κλίντον (που ευτυχώς δεν έφτασαν ως εκεί, πίστευαν ίσως ότι θα φάει μόνος το κεφάλι του), και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και ο Ομπάμα θα προσπαθήσει να εφαρμόσει τις πολιτικές που έχει προαναγγείλει, κυρίως στον οικονομικό-κοινωνικό τομέα. Άλλα θα του βγουν, άλλα όχι. Έτσι «παίζεται» η πολιτική, και έτσι κάνουν και οι άλλοι, οι Ρεπουμπλικανοί, όταν είναι στην εξουσία, προς την αντίθετη βεβαίως κατεύθυνση. Ο Ομπάμα φιλοδοξεί να αλλάξει το πρόσωπο της Αμερικής, και εννοεί το πρόσωπο εκείνου του κομματιού της κοινωνίας που μέχρι τώρα, και για πολλά χρόνια, αισθάνεται, και ήταν, «στην απ’ έξω».
Απευθύνεται στη «μέση εργαζόμενη οικογένεια», την οποία θα στηρίξει, λέει, με γενναίες φοροελαφρύνσεις (και εδώ βγάζουν σπυριά οι της φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, που πιστεύουν αντίθετα στη θεωρία της ελάφρυνσης των πιο πλούσιων, ώστε να αυξήσουν, λέει, τα εισοδήματά τους και «να ρεύσει προς τα κάτω το χρήμα») αλλά και με μέτρα «κοινωνικού ανθρωπισμού», όπως τα λέει, που θα κάνουν στοιχειώδεις υπηρεσίες, π.χ. Υγεία, Παιδεία, κ.λπ., πιο εύκολα προσβάσιμες στους χαμηλότερου εισοδήματος.
Ευαγγελίζεται ακόμα ο Ομπάμα το «δίκαιο και ελεύθερο» εμπόριο, γεγονός που ανοίγει το τεράστιο κεφάλαιο της κατάργησης προστατευτικών δασμών σε αμερικανικά προϊόντα, και στη μέχρι τώρα επιβολή υπερβολικών «εμποδίων» σε ανταγωνιστικά προϊόντα από άλλες χώρες. Σε όλα αυτά, όπως είπαμε, θα δοκιμαστεί. Και κυρίως, θα δοκιμαστεί η προσέγγισή του στο κάθε πρόβλημα που θα συναντά. Εκεί θα φανεί αν πράγματι είναι bright πολιτικός, εάν όντως μπορεί να κάνει τη διαφορά. Στην εξωτερική πολιτική εκτιμάται πως δεν πρέπει να περιμένουμε σπουδαία πράγματα. Ο Βρετανός δημοσιογράφος Τζον Πίλτζερ, που έχει ασχοληθεί ερευνητικά πολύ καιρό με την περίπτωση του Ομπάμα, είναι κατηγορηματικός ότι «ο άνθρωπος που ενέκρινε, διά της ψήφου του, κάθε αύξηση της οικονομικής βοήθειας που ζητούσε ο Μπους για τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν» όχι μόνο δεν είναι σε θέση να δώσει τέρμα «σε αυτή την παραφωνία», αλλά θα την ενισχύσει ακόμα πιο πολύ.
Στα καθ' ημάς, δεν μπορεί παρά να ελπίζει κάποιος πως τα παθήματα του παρελθόντος (ποιος ξεχνά τις καμπανοκρουσίες σε όλη την Κύπρο όταν εξελέγη ο Κάρτερ, με τους πρόσφυγες να έχουν φορτώσει τα αυτοκίνητά τους με τα υπάρχοντά τους, έτοιμοι να επιστρέψουν αμέσως στα κατεχόμενα χωριά τους) θα έχουν γίνει μαθήματα και δεν θα καταληφθούμε από τη γνωστή υποκριτική μας έκπληξη όταν θα διαπιστώσουμε πως και ο Ομπάμα θα κάνει πράγματα που δεν θα μας αρέσουν.
Επίσης, ελπίζει να καταλάβουμε ότι, εάν δεν τα κάνει (Σκόπια, Κυπριακό, κ.λπ.), αυτό δεν θα σημαίνει ότι είναι εξίσου κακός με όλους τους προηγούμενους. Είναι, απλώς, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
σχόλια