«Τατού»-λης

Οι αφελείς,δηλαδή οι κανονικοί πολίτες, δεν βλέπουνμεγάλες διαφορές ανάμεσα στουςλαοπρόβλητους αντιπροσώπους τωνβουλευτικών εδράνων· αντίθετα οιπονηρεμένοι κόβουν φάτσες και καταγωγέςγια να βγάλουν συμπέρασμα. Τα σόγια, ταχαιδεμένα παιδιά επιχειρηματιών, οιξενοσπουδασμένοι ή γκόλντεν μπόιςασφαλώς διεκδικούν προνόμια. Οσο η(κάθε) κυβέρνηση διάγει την πρώτητετραετία της και τα στραπάτσα δεν έχουνεμφανισθεί, οι εμπρηστικές συνωμοσίεςυπάρχουν αλλα καπνός δεν αναθρώσκει. Ηστρούγκα κρατάει καλά, η ιεραρχίαδιαπρέπει, ο πρωθυπουργός αισθάνεταιπρώτος μεταξύ «ίσων» και η κοινοβουλευτικήκωμωδία βάζει χρόνια. Μόλις όμως επέλθειη κρίση, οι «αντάρτες» σηκώνουν τα αρματακαι τα φιμωμένα στόματα βρίσκουν τηλαλιά τους. Ο Τατούλης -με το «τατού»του πραξικοπηματία στο κούτελο- ειναιαμιγές δημιούργημα της Νέας Δηοκρατίας.Τι έκανε ο άνθρωπος; Είπε δημοσίως αυτοπου σκέπτονται όλοι στην παράταξη, αλλατο αποσιωπούν για ευνόητους λόγους. Τοπερίεργο ειναι οτι ο αποσυνάγωγος, αφούσερβίρει το φαρμάκι, δεν αποτραβιέταιαπο τα δημόσια πράγματα αηδιασμένοςαπ' όλα κι από τον εαυτό του. Ο διάσημοςδεν επιστρέφει στην άσημη ζωή. Επινοειπαρακαμπτήριους, παριστάνει το δημόσιοκίνδυνο, φιλοδοξεί να ιδρύσει κόμμα. Τημόνη φορά που αξιώθηκε να πει την αλήθειααναγκάζεται να παραδεχθεί οτι φέρθηκεσαν εξωμότης.