Το8ωρο είναι δεδομένο ότι το «παραβιάζει».Από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου (σεμερικές περιπτώσεις ακόμα και τουδημοτικού), εκτός από την υποχρεωτικήαποστήθιση ενός τεράστιου και εν πολλοίςαχρείαστου, όγκου διδακτέας ύλης, έχεινα αναπληρώσει τα «κενά» που το ίδιο τοσχολείο και το ίδιο το σύστημα τουπροκαλούν, τρέχοντας αριστερά και δεξιάσε ιδιαίτερα μαθήματα. Σε καμία άλληχώρα της Ευρώπης, σε τόσο μεγάλη κλίμακα,δεν επιβεβαιώνεται με τέτοιον τρόπο,δηλαδή αυτόν της σχεδόν επιβαλλόμενης«ενισχυτικής διδασκαλίας» (που είναιη... επιστημονική ερμηνεία της απάτηςτων «ιδιαίτερων»), η πλήρης αποτυχίατου εκπαιδευτικού συστήματος.
Στηνπερίπτωση αυτή, το αξίωμα που λέει ότι«όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος»είναι εκτός εκπαιδευτικής λογικής.Μπορεί, πράγματι, να μαθαίνουμε σταπαιδιά μας πώς να αντιμετωπίζουν με τονπιο αποτελεσματικό τρόπο την εκάστοτεεξεταστική διαδικασία, μπορεί πράγματιαπό το πολύ στρίμωγμα που υφίστανταιτα παιδιά από γονείς και δασκάλους ναξοδεύουν ώρες ατέλειωτες στο διάβασμα,αλλά το προσωπικό και κοινωνικό τουςκόστος είναι ασύγκριτα πιο επώδυνο απ'την πρόσκαιρη «ευτυχία» που μπορεί νατους χαρίσει μία εξεταστική τουςεπιτυχία. Στις πιο πολλές χώρες τηςΕυρώπης τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείοτους μέχρι το μεσημέρι, επιστρέφουν στοσπίτι για να φάνε, και από κει και ύστεραέχουν όλο το χρόνο μπροστά τους για νακάνουν αθλητισμό, να μάθουν ένα μουσικόόργανο και να εξασκηθούν σε αυτό, νασυμμετάσχουν σε θεατρικές ομάδες ήάλλους πολιτιστικούς, περιβαλλοντικούς,φιλανθρωπικούς ή και απλά ψυχαγωγικούςομίλους ή και να «σκοτώσουν» την ώρατους με φίλους και παιχνίδια.
Ηδουλειά που έχουν να κάνουν στο σπίτιγια το σχολείο, εξαιρουμένων των ημερώνκαι περιόδων που υπάρχει κάποια εξέταση,δεν ξεπερνά τη μία ώρα την ημέρα.Ιδιαίτερα, κατ' οίκον μαθήματα γίνονταιμόνο για μαθητές και μαθήτριες με σοβαρέςμαθησιακές δυσκολίες και, μάλιστα,συνήθως είναι πεπερασμένου χρόνου -διαρκούν, δηλαδή, μέχρις ότου αντιμετωπισθείτο πρόβλημα. Στην Ελλάδα, ή «δεύτερημαθητική ζωή» των παιδιών υπάρχει τιςαπογευματινές και βραδινές ώρες, ακόμακαι τα Σαββατοκύριακα, στα φροντιστήριακαι στα κατ' οίκον ιδιαίτερα. Όσο καιαν έχει... καθιερωθεί ως «καθεστώς» αυτότο πράγμα, οι μαθητές ξέρουν ότι είναιμία ανωμαλία του συστήματος. Η μάλλον,μία ακόμα από τις πολλές ανωμαλίες πουέχουν «καθιερωθεί» στη σύγχρονη κοινωνίαμας, κάνοντάς την λιγότερο ανθρώπινη,πιο δύσκολη, δίχως περιθώρια αληθινήεπικοινωνίας και με συνεχές και αβάσταχτοοικονομικό βάρος για τους εκατοντάδεςχιλιάδες που, αναγκαστικά πλέον,πληρώνουν.
Έναπαιδί 13, 14, 15 και παραπάνω ετών, πουξεκινάει τη μέρα του από τις 7 το πρωίκαι τελειώνει με ιδιαίτερα και διάβασμαγύρω στις 10, 11 και 12 το βράδυ, δεν ζει μιανορμάλ για την ηλικία του ζωή. Ζει μιανανωμαλία. Υποτάσσεται σ' αυτήν,αντιδρώντας, στην καλύτερη περίπτωση,μέσα του. Δεν είναι άλλωστε εύκολο γιαένα παιδί να ξεφύγει από τα «θεσμοθετημένα»(κρατικά και οικογενειακά) και ναδιαχειριστεί μόνο του το κεφάλαιο τηςεκπαίδευσής του, της ψυχαγωγίας του,της ίδιας του της ύπαρξης στην κοινωνία.Είναι μπλοκαρισμένο απ' όλες τιςμπάντες. Και συνήθως, η μόνη του ελπίδα,εφόσον το επιτρέπει η τσέπη του (αν και,ευτυχώς, στην Ευρώπη οι σπουδές έχουνγίνει πιο προσιτές στα πορτοφόλιαπλέον), είναι να κάνει υπομονή ώσπου νασηκωθεί να φύγει από δω!....
σχόλια