Εφόσονοι ερμηνείες,όπως λένε, κουράζουν την αλήθεια καισυχνά τη ρίχνουν αναίσθητη στο καναβάτσο,καλό είναι να αποφύγουμε τις εξηγήσειςκαι να επιστρέψουμε στα «ίδια ταπράγματα». Σωστή σκέψη, αλλά ποιος είπεότι το σωστό είναι εφικτό, προσβάσιμο,μεταδόσιμο; Καθώς η χώρα -εν μέσωσκανδάλων, επαπειλούμενης πτωχεύσεωςκαι νεανικής εξεγέρσεως- μοιάζει έτοιμηνα ρίξει λευκή πετσέτα, με το μυαλό πουμας απέμεινε, όσο μας κόβει τέλος πάντων,προσπαθούμε να καταλάβουμε σε ποιοσημείο βρισκόμαστε και τι μέλλειγενέσθαι.
Ήδηο πρωθυπουργός με το «μέα κούλπα»επισφράγισε τη σαθρότητα και τοπτωχαλαζονικό ήθος της κυβέρνησης.Αλλόκοτη αυτο-αθώωση ενός νέου ανθρώπουπου κατέβηκε στο στίβο της πολιτικήςμε φιλοδοξίες πρώτης τάξεως για νακαταλήξει στη μασκαράτα της «γενναίαςομολογίας». Πρόκειται στην πραγματικότηταγια «μέα πούλπα», όπου η λέξη δηλώνειτην οκτάποδη σουπιά, η οποία αφήνειμελάνι και το σκάει. Εξεταστικέςεπιτροπές, υποσχέσεις οτι «ολα θα έρθουνστο φως», ότι «θα καταλογισθούν ευθύνες»κατέληξαν σε νομιμοφανή ενταφιασμό τηςυποθέσεως του Βατοπεδίου.
Γιατίόμως να μαςξαφνιάζουν τα σκάνδαλα, η διαφθορά καιη πολιτική της δόλιας κερδοσκοπίας; Ηπολιτική σταδιοδρομία του κρατιδίουξεκίνησε, ως γνωστόν, με οικονομικόσκάνδαλο στο ταμείο της Φιλικής Εταιρείας(βλ. την αλληλογραφία του Σέκερη) καισυνεχίστηκε με το διαβόητο σκάνδαλοτων αγγλικών δανείων. Εξ υπαρχήςεδραιώθηκε η αρχή: «όστις κλέπτει τοκράτος ουδένα κλέπτει», η οποία τηρείταιαπαρεγκλίτως μέχρι σήμερα. Το μικρόκράτος είχε «Μεγάλη Ιδέα» για τον εαυτότου. Ακολούθησαν διαδοχικοί πόλεμοι,κερδήθηκαν εδάφη, αποτολμήθηκε ηεκστρατεία στη Μικρασία η οποία, εκτόςαπό την προσφυγιά, έφερε και τις αιτίεςτου εμφυλίου, με ένα λόγο επί έναν αιώνακαι βάλε η ντόπια πολιτική είχε πολλάάλλοθι. Κάποτε θα φτιάξουν τα πράγματα!
Πράγματιη χώρα εντάχθηκε επιτέλους στην Ευρώπη,σήκωσε κεφάλι, για πρώτη φορά έζησε μισόαιώνα χωρίς πόλεμο (αλλά με επτάχρονηΧούντα), οπότε οι μεταπολιτευτικέςκυβερνήσεις είχαν πιά το περιθώριο ναυπόσχονται ανάταση της χώρας, ευημερία,δημοκρατικές διευθετήσεις των «μεγάλωνδιαρθρωτικών» προβλημάτων. Μην ξεχνάμεκαι το άφθονο χρήμα που έρρευσε από ταταμεία της Ε.Ε. Πώς συμβαίνει όμως κιαυτή η δόλια κοινωνία -ό,τι απέμεινεδηλαδή μετα την αποχώρηση του μισούπληθυσμού για τα ξένα- προδίδεταισυστηματικά και εξακολουθητικά απο τιςκεφαλές της;
Ταντόπια πολιτικά κόμματα ιδρύθηκαν μεβάση στο «πελατειακό σύστημα». Πράγμαπου σημαίνει οτι ο κοτσαμπασισμός, ηημετέρα παράταξη, το οικογενειακόδίκτυο, η «μάγκα» με άλλα λόγια (ορδήπαρανόμων σημαίνει η λέξη) αποτελούσεκαι αποτελεί το βαθύτερο «πιστεύω»εκλεγμένων και μη. Η κοινωνία τα περιμένειόλα από τους πολιτικούς και φευ, οιεκλεγμένοι σωτήρες, την κρίσιμη στιγμήαποδεικνύονται κατώτεροι του αναμενομένου- ουσιαστικά δηλαδή παραμένουν πιστοίστην παράδοση· πριν αλέκτωρ λαλήσει, ηαυτοσχέδια συμμορία έχει απλώσει ταπλοκάμια της σε όλους τους μυχούς τουκρατικού μηχανισμού -που σκοπίμως πρέπεινα τελεί σε κατάσταση διαλυμένουβασιλείου για να εξυπηρετεί τα οικείασυμφέροντα- με τα γνωστά επακόλουθα.
Τοσύστημα -δημοκρατικό πάντα!-έγκειται στις λογής λογής αντιπροσωπεύσεις.Δεν μιλάει ο εργαζόμενος αλλά οσυνδικαλιστής· όχι ο ψηφοφόρος αλλά οκομισάριος· όχι ο «δημοκρατικός» πολίτηςαλλα ο εκλεγμένος αντιπρόσωπός του. Ηθεσμική ρήτρα που θέλει η φωνή του ενόςνα μεθερμηνεύει τις βουλήσεις τωνπολλών, τεχνηέντως και εγκληματικώςλειτουργεί σαν κοινωνικό φίμωτρο. Οκοσμάκης ωρύεται: πώς γίνεται να ψηφίζουμεγια να έρθουμε στα πράγματα και διαρκώςνα νιώθουμε οτι μας έχουν κλείσει απέξω;«Καλό μου, αθώο μου παιδί!», όπως θα έλεγεκαι ο Ντοστογιέφσκι. Το ιαματικό φάρμακοσε αυτή την πολύμορφη παρανομία θα ητανη κοινωνία των πολιτών, αλλα μέσα στοταξικό σύμφυρμα που παρουσιάζει η ντόπιακοινωνία, από «πολιτών» εύκολα υποκύπτειστην «κοινωνία των κολλητών».
Δενειναι λοιπόν παράδοξο ότιη μαθητιώσα και φοιτητιώσα νεολαίαεξεγέρθηκαν με τα γνωστά συμπαρομαρτούντα.Ειναι το πιο υγιές τμήμα του πληθυσμούκαι δικαιούται να θυμώσει. Τυχαία μήπωςόλες οι νοικιασμένες φωνές έσπευσαν νακολακεύσουν τους νέους; Χωρίς άλλασχόλια παραθέτουμε τη γνώμη ενόςκαθηγητή, που υπηρετεί χρόνια τη μέσηεκπαίδευση και μιλάει από άμεση καίπικρή πείρα:
«Ημορφωτική τάξη της χώρας μας, υπό τονεπαναστατικό ζήλο της Μεταπολίτευσης,κατέληξε εντέλει μια γραφειοκρατίαδημοσίων υπαλλήλων και συνδικαλιστών.Η ρίζα αυτής της καταστροφής βρίσκεταιστην επιβολή μιας νοοτροπίας πουκατάργησε κάθε αρχή και κανόνα στο όνομακάποιου σκοπού εκτός σχολείου, σε ένανιδεολογικό παράδεισο ή σέ κάποιο απρόσωποπρόγραμμα που θα έλυνε όλα τα προβλήματα(με το σύνθημα: το εύκολο ειναι πάντα τοκαλύτερο). - Όλοι οι παράγοντες ενόςβολεμένου εποικοδομήματος, μιασυνδικαλιστική και γραφειοκρατικήκάστα, ανήκουν σε ένα κόμμα: το «κόμματης αλλαγής» της δεκαετίας του ‘80, τοοποίο σφυρηλάτησε την κυρίαρχη μέχριτις μέρες μας νοοτροπία της κοινωνίαςμας». (Ανδρέας Σπύρου, Το ελληνικό σχολείομετά είκοσι έτη, Καστανιώτης).
σχόλια