Δενέχουμε να κάνουμεμε ντόπια πατέντα· απανταχού της Ευρώπηςτο ίδιο καθεστώς ισχύει. Με ξένους παίζειη Ισπανία, η Αγγλία, η Γερμανία και ηΙταλία· με ξένους η Ρωσία (μετά τηνκατάρρευση του «κρατικού» της ποδοσφαίρου),η Γαλλία και η λοιπή Ευρωπαϊκή Ενωση.Δεν μπορούμε βέβαια να πούμε το ίδιοκαι για τη Νότια Αμερική ή την Αφρική -τους ανεξάντλητους σιτοβολώνες τουαθλήματος. Τι να κάνει ένας Εγγλέζοςστη Μπόκα Τζούνιορς ή στη Φλουμινέτζε;Ο Νότος πουλάει και σπανίως αγοράζει,αντίθετα ο πλούσιος ευρωπαϊκός Βορράςεισάγει νέο αίμα και ακριβά «εργατικάπόδια». Έχουμε πια ελεύθερη διακίνησηποδοσφαιρικών «εμπορευμάτων», μιαπαγκόσμια αγορά όπου κάθε ικανότηταπληρώνεται με χρυσάφι.
Στοδικό μας χώρο, λόγω αυστηρών διατάξεωνπερί εθνικότητος, η μετανάστευση άργησενα καθιερωθεί. Οι ιθύνοντες αναζητούσανπαιδιά από το «παραπέτασμα» (σαν τονΧατζηπαναγή ή τον Γιούτσο) ή πλαστογραφούσαντις εθνικότητες (ο Χουάν Ραμόν Ρότσαέγινε Πουμπλής, μήπως θυμάται κανείςτον Νικολάου;). Στη συνέχεια ξεκίνησε ηαθρόα εισαγωγή: Γκραμάχο, Μπρούχα,Αλβαρέζ, Νοβοσέλατς, Υβ, για να φτάσουμεστη σημερινή κατάσταση όπου -ακόμη καιστις επαρχιακές ομάδες- τα ελληνικάονόματα αποτελούν πια διακεκριμένημειοψηφία. Το πλέον χαρακτηριστικόείναι ότι σε κάθε μεταγραφική περίοδο,καλοκαιριού και χειμώνος, οιδιαφιλονικούμενοι παίκτες είναι μόνοξένοι, όσοι δε ξεχωρίζουν στο εγχώριοπρωτάθλημα προτιμούν μετακίνηση σεξένους συλλόγους (Γιούρκας, Γιαννακόπουλος,Γκέκας, Χαριστέας).
Ηφιλολογία για τις αλάνες που εξαφανίστηκανκαι μαζί τους τα αλάνια που μάθαιναντην μπάλα παίζοντας σε χώμα έχει κορεστεί·πράγματι, η αλανιάρα κότα είναι πιονόστιμη. Επίσης τα ανύπαρκτα φυτώριασυνέτειναν στη στροφή των παραγόντωνπρος τις φτωχές χώρες που καλλιεργούντο ποδόσφαιρο δίκην εξαγωγικήςβιομηχανίας. Έτσι είδαμε τη νεόφυτηομάδα της Τριπόλεως να μιλάεινοτιοαμερικάνικα, να προπονείταινοτιοαμερικάνικα και φυσικά να παίζειδιαφορετικά από κάθε σύλλογο της βήταεθνικής που είναι νεοφώτιστη στη ΣούπερΛίγκα. Το παράδειγμα του Άρη φαντάζειακόμη πιο εντυπωσιακό· αμιγώς «ξένη»,φερτή ομάδα, φερτός προπονητής, φτηνήσχετικά, με μόνο ελληνικό στοιχείο τουςοπαδούς. Ανάλογη κατάσταση στη Λάρισα,στον Πανθρακικό, στο Λεβαδειακό, στηνΞάνθη, στον ΠΑΟΚ. Η βόρεια Ελλάδα θαλέγαμε λατινοφέρνει καθότι οι «λάτιν»συγκρότησαν παροικία, κατέφθασαν μετις οικογένειες και με φανερό σκοπό ναμείνουν και να προκόψουν.
Εμφωλεύειμήπως κάποιος κίνδυνος σε αυτή τηναιφνίδια μετανάστευση (και μάλλονεισβολή) του λατινικού στοιχείου; Όπωςξέρουμε, το μπάσκετ μας το δίδαξαν οιΓιουγκοσλάβοι («γιούγκο» σημαίνεινότιος), το ίδιο άλλωστε επεχείρησαν νακάνουν και με το ποδόσφαιρο χωρίςιδιαίτερη επιτυχία. Η αιτία της αποτυχίαςήταν απτή: ήρθαν προπονητές, σαν τονΜπούκοβι, δεν ήρθαν παίκτες (εξαιρέσειτου Ζάετς και του Μπάγιεβιτς) διότιπροτιμούσαν τους ευρωπαϊκούς συλλόγους.Έτσι οι αρετές του ντόπιου ποδοσφαιριστή(αγωνιστική διάθεση, δυναμισμός,θρησκευτική πίστη στην ομάδα, ταύτισημε την κερκίδα - αλλά λειψή τεχνική) δενβρήκαν τρόπο να μετασχηματισθούν.Απόδειξη ότι η πρόσφατη μετακίνηση«δεύτερων» τη τάξει Νοτιοαμερικάνωνπροσέδωσε άλλο χαρακτήρα στο πρωτάθλημα,σαφώς, σαφέστατα ανώτερο.
Παρακολουθώνταςτο παιχνίδι του Άρη, διαπιστώνουμε τιςδιαφορές. Βραζιλιάνος, Αργεντίνος ηΣπανιόλος (το ίδιο κάνει), ο Νοτιοαμερικάνοςείναι παίκτης που παίζει με την μπάλακάτω. Αυτό το «κάτω» έχει μεγάλη ιστορία- τυχαίο είναι ότι οι Άγγλοι - εισηγητέςτου «ψηλού» παιχνιδιού - μόνο τα τελευταίαχρόνια το υιοθέτησαν; Οι προπονητέςεπιμένουν: παίζοντας μαζί μας, ο αντίπαλοςπαίκτης πρέπει να ανακαλύπτει ταελαττώματά του, όχι τις αρετές του. Πωςεπιτυγχάνεται αυτό; Με την ανώτερητεχνική. Όταν του στερείς την μπάλα, τονβγάζεις από το παιχνίδι. Άρα το «έναςμε έναν» αποτελεί το βασικό μυστικό.Μπορείς να τον υπερφαλαγγίσεις, να τοναφήσεις να ψάχνεται, να γελάσει μαζίτου η κερκίδα, να τρέμει απέναντί σου;Η νοτιοαμερικάνικη τεχνική -αλεπουδιάρικηπάντα- λιγοστεύει την άμυνα του αντιπάλου,κάνει επίδειξη ισχύος, απλά και μόνοεπειδή μπορεί να αλλάζει την μπάλα πέντεκαι επτά φορές στα μούτρα του αμυντικού,καταφεύγοντας σπανίως στις σέντρες(που εννιά στις δέκα φορές είναι λύσηαμηχανίας).
Περνώνταςστην ομάδα του Βαλβέρντε, αυτή η τεχνικήβλέπουμε ότι αγγίζει το όριο του άριστα.Ουσιαστικά πρόκειται για δύο ομάδεςμέσα στην ίδια ενδεκάδα. Πίσω το παλιόποδόσφαιρο (οι ντόπιοι παίκτες), μπροστάτο μοντέρνο ποδόσφαιρο (όλοι οιΝοτιοαμερικάνοι). Όχι πως το καταστροφικόπαιχνίδι (όπως του Άντζα και τουΠαπαδόπουλου) είναι αμελητέα εργασία,αλλά η ουσία του αγώνα βρίσκεται πάνταστο πώς θα λυθεί ο γρίφος της αντίπαληςάμυνας. Τι παρακολουθούμε λοιπόν; Λέτο,Ντουντού, Γκαλέτι, Μπελούτσι, Ντιόγκοαπαρτίζουν μια πεντάδα, περίπου σαν ταπέντε δάχτυλα του χεριού που σκοπούνστο μούντζωμα του αντιπάλου. Μόλις ημπάλα περάσει τη σέντρα πρέπει να φάνεχώμα τα αντίπαλα χάφ· επ' αυτού ο Λέτοαποδείχθηκε καλύτερος από τον Τζώρτζεβις.Τι απαγορεύεται; Η σέντρα. Η πεντάδα-δεν είναι υπερβολή- φτάνει στα καρέ μεαστραπιαία ταχύτητα έχοντας περάσειεκ του αοράτου σχεδόν πίσω από τις πλάτεςτων αμυντικών οι οποίοι ξέχασαν τακλειδιά πάνω στην πόρτα. Όσο κι αν μαςθίγει αυτό, πρέπει να ομολογήσουμε ότιπαρόμοιες κινήσεις ισοδυναμούν μεμετοχές στο χρηματιστήριο της γοητείας.
σχόλια