Πέμπτη 09/07
Κλείνω τραπέζι στη Scala, το νέο μαγαζί του φίλου μου του Κώστα, που σας έλεγα. Το νέο του project είναι ένα εστιατόριο/wine bar στο τέρμα της Αναγνωστοπούλου, εκεί που είναι τα σκαλιά που οδηγούν στη Διδότου, κρυμμένο μέσα στους κισσούς και τα πλατάνια. Έξω, η μικρή αυλή, που είναι ειδυλλιακή, σαν να βρίσκεσαι κάπου αλλού κι όχι στο κέντρο μιας πόλης που βράζει, φιλοξενεί μερικά τραπέζια, όμως το θαύμα είναι το εσωτερικό. Οι χώροι που επιμελήθηκαν οι αρχιτέκτονες Αντρέας Κούρκουλας και Μαρία Κοκκίνου είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου για ένα μετρημένο, σύγχρονο και πολύ φιλόξενο μέρος, όπου μπορείς να πας και να ξαναπάς χωρίς να αισθάνεσαι φοβισμένος από αφιλόξενα στοιχεία. Είναι σαν να βρίσκεσαι στο εσωτερικό μιας κάσας γαλλικών κρασιών. Λευκό ξύλο, μαύρο δέρμα στα καθίσματα, ένας τοίχος-installation με μπουκάλια από κρασί, φωτισμός μετρημένος που σε κρατά σε εγρήγορση, αλλά δεν σε τσιτώνει. Όλα είναι φτιαγμένα για να περάσεις καλά. Μια γλυκιά κοπέλα με φρέσκο πρόσωπο και ευγενική προφορά φέρνει τα μενού και ενημερώνει για τα πιάτα ημέρας. Η ιδιοφυΐα του Χριστόφορου Πέσκια πάλι ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Ίσως είναι ο μοναδικός Έλληνας σεφ που ξέρει να δημιουργεί το σωστό μενού για το σωστό μέρος. Εδώ επιμελήθηκε μια σειρά πιάτων που είναι σαν τάπας-συνοδευτικά κρασιού αλλά και μεγαλύτερα πιάτα που πατάνε στη Μεσόγειο αλλά και σε αγαπημένες γεύσεις των ιδιοκτητών. Στην κουζίνα εκτελεί τις δημιουργίες του κ. Πέσκια προσθέτοντας -είναι σίγουρο- κάτι από το ταλέντο του ο Θοδωρής Κυπριανίδης. Με τη Νάνσυ δεν ρωτάμε τους υπόλοιπους και παραγγέλνουμε. Όλα όσα έρχονται στο τραπέζι μας είναι ονειρεμένα, και το λέω ειλικρινά. Το καρπάτσο χταποδιού ήταν κομμένο σε φέτες λεπτές σαν ριζόχαρτο, το σέβιτσε από μύδια ήρθε σε ένα λευκό μπολ και μύριζε θάλασσα, η μεξικάνικη τορτίγια ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Η Ειρήνη παρήγγειλε πένες με βασιλικό, σκόρδο και τσίλι. Το άρωμα του βασιλικού ήταν αληθινό, όπως αυτό που έχουμε στο σπίτι, τα αλλαντικά και τα τυριά είναι προσεγμένα και οι επιλογές του κρασιού εξαιρετικές. Το crowd ήταν ένα πολύ καλό απόσταγμα από ανθρώπους του κέντρου που ξέρουν για το μέρος και έρχονται εδώ γιατί τρώνε και πίνουν καλά. Τρία μπουκάλια λευκό κρασί και πολλές επαναλήψεις από το μενού ήταν αρκετά για να μας χαρίσουν ένα μοναδικό βράδυ, γεμάτο από αληθινό φαγητό. Ανακουφισμένοι μετά από τη γαστρονομική ξηρασία του κέντρου το ανακηρύξαμε «μέρος για να επιστρέφεις». Και θα επιστρέψεις, είναι σίγουρο.
Παρασκευή 10/07
Αρχίζω να οργανώνω τα διαβάσματα των καλοκαιρινών διακοπών. Λίγο απ' όλα. Το τελευταίο βιβλίο του Ουίλιαμ Ντάλριμπλ, το μυθιστόρημα της Ζυράννας Ζατέλη, που το περίμενα πώς και πώς, και που θα το διαβάζω με σελιδοδείκτη μια φωτογραφία της Σέρκας, που είναι γάτα μυστήρια και έχει βάλει το χέρι της στη συγγραφή, τα απομνημονεύματα της Julia Child από τα χρόνια της στο Παρίσι, χρόνια που διαμόρφωσαν τη γαστρονομική ιδιοφυΐα που υπήρξε αργότερα και το νέο βιβλίο του Χρήστου Χωμενίδη, που είναι δαιμόνιος και κοφτερός. Στη βαλίτσα θα βάλω και τον πρώτο τόμο του Προυστ, και ένα ταψί για Madeleines. Ίσως και ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Μαζί μου θα πάρω και βιβλία μαγειρικής. Όχι για να μαγειρεύω αλλά, κυρίως, για να παίρνω ιδέες, μπας και έχω κάτι καινούργιο να πω το χειμώνα. Το πρώτο μεγάλο project είναι τα cupcakes που θέλω να αντικαταστήσουν τα μάφινς. Νομίζω πως ήρθε ο καιρός για ζουμερό παντεσπάνι και γλάσο χρωματιστό από βουτυρένια κρέμα. Νομίζω πως τα απόλυτα cupcakes γίνονται στο Hummingbird Bakery στο Λονδίνο. Έχω το βιβλίο του εν λόγω ζαχαροπλαστείου στα χέρια μου - είναι ένα αριστούργημα και ήδη αρχίζω τις πρώτες απόπειρες. Την άλλη βδομάδα θα φτιάξω cupcakes με κρέμα και ροδακινα.
σχόλια