Όποιος διεκδικεί την αρχηγία ενός κόμματος αναπόφευκτα σκέπτεται εγωκεντρικά, έχει «πειραγμένη» ζυγαριά, μετράει κεφάλια σαν κτηνοτρόφος, κρίνει και διακρίνει πρόσωπα και πράγματα πάντα με βάση το προσωπικό του συμφέρον. Αντίθετα, εκείνος που εξαιρεί τον εαυτό του από τον αγώνα της διαδοχής, αλλά εμμένει στο κύρος και στη διαφύλαξη της παράταξης, αυτομάτως έχει ένα γαλόνι παραπάνω· το διαπιστώνουμε στη στάση του Μεϊμαράκη, ο οποίος, πάλλευκος κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας Καραμανλή, έχει κάθε δικαίωμα να ενσαρκώνει τον στυλοβάτη του κόμματος.
Στις τηλεοπτικές αψιμαχίες μεταξύ βουλευτών και υπο-βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας είναι ο μόνος που δεν εκφράζει δυσαρέσκεια, καταγγελτική διάθεση, ανησυχία για το δικό του κεφάλι. Το μειδίαμά του -γέλιο της ύαινας, πέρα για πέρα- παίζει σοβαρά με το χρόνο και τα πρόσωπα. Μετράει τα λόγια του, δεν αφήνει ψίχουλο να πέσει κάτω, απολογείται αν το απαιτεί η ρητορική περίσταση αλλά κυρίως παίζει με το χρόνο. Τώρα είμαστε στο καναβάτσο, αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα. Προφανώς έχει αποφασίσει ότι έφτασε η ώρα της Ντόρας, κατά συνέπεια θα κηδεμονεύσει τις αρχαιρεσίες, θα προφυλάξει την εκλογή από τις ανεξέλεγκτες προθυμίες των άσημων ψηφοφόρων, θα οδηγήσει το σκάφος σε καλά νερά. Ο κομματικός μηχανισμός υπεράνω όλων. Όσο για τον Σαμαρά και τον Αβραμόπουλο, είναι αθώα παιδιά μπροστά του.
σχόλια