Η χώρα που βράζει στο ζουμί της

Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στη χώρα εγκαθιδρύεται ταχύτατα ο σοσιαλισμός. Πάρτε για παράδειγμα το Κοινοβούλιο, που όπως σε όλες τις κομμουνιστικές χώρες αρχίζει και εδώ να παίζει διακοσμητικό ρόλο. Όπως μου έλεγε προχθές ένας βουλευτής -που όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του ξημεροβραδιάζεται σε κοσμικές εκδηλώσεις, μιας και δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει- η Βουλή, που είχε ήδη κατεβάσει τα ρολά από τον Μάιο, έχει συνεδριάσει δυο φορές μετά τις εκλογές. Τη μια για να ορκιστούν οι βουλευτές και την άλλη για να χωριστούν σε επιτροπές. Άντε και μία «ώρα του πρωθυπουργού», και αυτό ήταν.

Τι ρόλο άλλωστε να παίξει το Κοινοβούλιο, όταν στη χώρα υπάρχει στην ουσία μόνο ένα κόμμα; Η ΝΔ έχει πέσει σε μια εσωτερική αλληλοφαγωμάρα χωρίς πολιτικό περιεχόμενο: όσο περισσότερο συζητούν οι υποστηρικτές της μιας ή της άλλης πλευράς, τόσο πιο αόρατες γίνονται οι πολιτικές τους διαφορές. Ο ΛΑΟΣ και ο κ. Καρατζαφέρης έχουν παραλύσει στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί να εκλεγεί διαχειριστής της πολυκατοικίας ο Α. Σαμαράς, οπότε θα τους πάρει όλη την πατριωτικο-ακροδεξιά πελατεία.

Αφού κατάφερε να διασωθεί εκλογικά, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να κάνει μια ακόμη απόπειρα αυτοκτονίας, ξεκινώντας μια συζήτηση όχι για την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει αλλά για τα υπαρξιακά του προβλήματα. Όσο για το ΚΚΕ, τα όνειρά του φαίνεται να εκπληρώνονται: ο μονοκομματικός σοσιαλισμός βρίσκεται προ των πυλών, έστω κι αν το ένα και μοναδικό κόμμα που κυβερνά δεν είναι το ΚΚΕ αλλά το ΠΑΣΟΚ.

Όπως συνέβαινε βέβαια με όλα τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού πριν καταρρεύσουν μαζί με το Τείχος του Βερολίνου 20 χρόνια πριν, ο ελληνικός σοσιαλισμός έχει τα προβλήματά του. Για την ακρίβεια, κάθε φορά που οι νέοι υπουργοί κάνουν να ανοίξουν ένα συρτάρι, βρίσκουν μέσα ένα σκελετό. Ο υπουργός Ασφαλίσεων ανακαλύπτει ότι τα ασφαλιστικά ταμεία είναι σε κατάσταση χρεοκοπίας. Ένας άλλος συνάδελφός του διαπιστώνει έκπληκτος ότι το ίδιο συμβαίνει και με την οικονομία της χώρας.

Ο τρίτος συνειδητοποιεί ότι έχουν διαλυθεί από την Πυροσβεστική μέχρι την Αντιτρομοκρατική και ο τέταρτος ότι καταρρέουν ο ΕΟΤ, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, η ΕΡΤ και ό,τι άλλο έχει θεωρητικά υπό την εποπτεία του. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της χώρας δεν έχουν πέσει από τα σύννεφα τόσο πολλοί υπουργοί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Το κακό με το κυβερνών κόμμα είναι ότι ούτε ακριβή εικόνα είχε για τα προβλήματα που καλείτο να αντιμετωπίσει ούτε προετοιμασμένο επαρκώς ήταν για να το κάνει. Από το κάλεσμα του Συνήγορου του Πολίτη στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο μέχρι την ηλεκτρονική διαβούλευση για τα διάφορα νομοσχέδια, οι πρώτες κινήσεις Παπανδρέου ήταν εξαιρετικά επιτυχημένες επικοινωνιακά, αλλά σταδιακά αρχίζουν να μετατρέπονται σε πρόβλημα: η επιλογή των γενικών γραμματέων των υπουργείων δεν έχει τελειώσει, ενώ κοντεύουν να τελειώσουν οι 50 από τις 100 πρώτες κρίσιμες ημέρες της νέας κυβέρνησης.

Αν επιλεγούν με την ίδια διαδικασία και οι διοικητές των Οργανισμών -και πώς αλλιώς μπορεί να γίνει, αφού υπάρχει το προηγούμενο των γενικών γραμματέων- μπορεί να πιάσουμε Πάσχα πριν ο νέος διοικητής π.χ. της ΔΕΗ πιάσει δουλειά. Ποιος θα εφαρμόσει την πολιτική της νέας κυβέρνησης; Χώρια ότι η παντοκρατορία του ΠΑΣΟΚ και η ανυπαρξία αντιπολίτευσης αρχίζει να προκαλεί τα πρώτα φαινόμενα αλαζονείας που η κυβέρνηση θα πληρώσει ακριβά. Τι νόημα είχε, παραδείγματος χάρη, να δοθούν οι αεροπορικές πτήσεις προς τις άγονες γραμμές σε δύο εταιρείες που δεν έχουν αεροπλάνα και μάλιστα ακριβότερα;

Το κυριότερο: καλή η δημοκρατία επί σοσιαλισμού, αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας πρέπει να αρχίσουν να εφαρμόζονται και κάποιες πολιτικές. Η κοινωνία βρίσκεται σε μεγάλο αναβρασμό, φλερτάροντας με την κοινωνική έκρηξη. Μπορεί η κυβέρνηση να μην έχει αντίπαλο, αλλά θα ήταν αυτοκτονία να συνεχίζει να βράζει στο ζουμί της.