Αγανακτήσεις

Αν υπάρχει ένα συναίσθημα που με εκφράζει τις μέρες που ζούμε, είναι η αγανάκτηση. Πιάνω τον εαυτό μου να είναι μόνιμα αγανακτισμένος. Έτσι που σαν κάθισα να γράψω κείμενο για τη LifO μου βγήκαν τσαντίλες:

•ΑΓΑΝΑΚΤΩ όταν βλέπω τους καλοζωισμένους δημόσιους ή ιδιωτικούς ιθύνοντες να μιλάνε για τις απαραίτητες θυσίες... των άλλων. (Άντε και σε 17^ο μισθό στη Βουλή!)

•ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΑ βλέποντας τον «δούλο του Θεού» Παπούλια να ορκίζεται ότι θα πράξει τα δέοντα, όχι στο όνομα του λαού, αλλά της «Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Και ο Αρχιεπίσκοπος να του υπαγορεύει τα λόγια λες και χρειαζόταν υποβολέα! Πότε θα πάψουμε να είμαστε θεοκρατικό κράτος;

•ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΑ διαβάζοντας κριτική που επαινούσε τη σκηνοθεσία του Hurt Locker αλλά του έβαζε συνολικό βαθμό μηδέν «για ιδεολογικούς λόγους». Ως πότε θα συγχέονται οι ρόλοι του κριτικού και του ινστρούχτορα; (Ο ίδιος, για τους ίδιους λόγους, είχε απαξιώσει και τις Ζωές των άλλων.)

•ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΑ μαθαίνοντας ότι η Ένωση Συγγραφέων έστειλε απαντητική επιστολή στο «Focus». Και περισσότερο όταν τη διάβασα. Γράφει (ανάμεσα σε άλλα): «Ε, όχι και να πάρουμε στα σοβαρά ένα τόσο γελοίο και ανιστόρητο άρθρο! Το να απαντάς σε κατηγορίες που δημοσιεύονται σε έντυπα ήσσονος σημασίας και τριτεύoντος βαθμού ποιότητας, όπως το γερμανικό "Focus", ασφαλώς είναι σαν να τους δίνεις αξία». Τότε όμως γιατί απαντάμε; Για να του δώσουμε αξία;

•ΑΓΑΝΑΚΤΩ όταν σκέπτομαι ότι μεθαύριο, Ημέρα της Ποίησης, εκατοντάδες ποιητές θα διαβάσουμε ποιήματα σε δεκάδες εκδηλώσεις με ακροατές -συνήθως- άλλους ποιητές. Τις υπόλοιπες 364 ημέρες, τίποτα. Στα βιβλιοπωλεία μόνο Ελύτης και Δημουλά. Την ποίηση τη δολοφόνησαν στα σχολεία. «Τι θέλει να πει ο ποιητής;».

•ΑΓΑΝΑΚΤΩ που στα πλαίσια της περικοπής δαπανών έκοψαν στον μισό τον προϋπολογισμό του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου. Ούτε μισθούς δεν θα μπορεί να πληρώσει - για δραστηριότητες ούτε λόγος. Εκεί βρήκατε να κόψετε μωρέ - στο βιβλίο; Με τις 55.000 κρατικές λιμουζίνες τι έγινε; Κι ο ΟΣΕ εξακολουθεί να μας φορτώνει δυόμισι εκατομμύρια έλλειμμα την ημέρα (πάνω από δύο ετήσιους προϋπολογισμούς ΕΚΕΒΙ!).