Με την εξαίρεση κάποιων μικρολεπτομερειών, η ιστορία της θείας μου της Έλλης είναι η τυπική ιστορία μιας υπερήλικης συνταξιούχου που έζησε τις προηγούμενες ταραγμένες δεκαετίες στην Ελλάδα. Μια από τις μικρολεπτομέρειες αυτές είναι ότι τον Αύγουστο του 1944 ο άντρας της συνελήφθη στο μπλόκο του Βύρωνα μετά από υπόδειξη ενός κουκουλοφόρου Έλληνα «Γερμανοτσολιά» και εκτελέστηκε επιτόπου μαζί με άλλους 10 συντρόφους του της Εθνικής Αντίστασης από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Σίγουρα, κάποιος θείος της κυρίας Μέρκελ θα κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή στην Ελλάδα, αλλά δεν έχω κανένα στοιχείο ότι ήταν παρών στο μπλόκο του Βύρωνα.
Πρόκειται για λεπτομέρεια όχι μόνο γιατί εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έζησαν εκείνη την εποχή παρόμοια δράματα, αλλά γιατί η ίδια η θεία Έλλη, που είδε εν τω μεταξύ τον αδελφό της να καταδικάζεται σε θάνατο στον εμφύλιο πόλεμο, έπρεπε να ξεπεράσει το παρελθόν και να συγκεντρωθεί, αργότερα, στην ανατροφή των 2 παιδιών της. Εργάστηκε τίμια για δεκαετίες, πλήρωνε κανονικά τις ασφαλιστικές της εισφορές και στο τέλος βρέθηκε με μια μικρή σύνταξη.
Όταν εθνικό νόμισμα ήταν η δραχμή κάτι λίγο άξιζαν τα λεφτά. Ύστερα έχασαν την αξία τους, καθώς αυτοί που έβαλαν θριαμβευτικά τη χώρα στο ευρώ δεν φρόντισαν συγχρόνως να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα ώστε η χώρα να μη μετατραπεί σε μια από τις ακριβότερες στην Ευρώπη, μια μπανανία στα χέρια των καρτέλ και 5-6 αδηφάγων οικογενειών και ΜΜΕ. Έτσι κάπως η θεία βρέθηκε με 500 ευρώ σύνταξη τον μήνα.
Είτε επί δραχμής είτε επί ευρώ, η θεία εκτέλεσε βέβαια πιστά τα καθήκοντα ενός κράτους πρόνοιας, που στην Ελλάδα σπαταλήθηκε στα σκυλάδικα και στο περίφημο «Τσοβόλα, δώσ' τα όλα» του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού, που ενδιαφερόταν μόνο να κερδίζει τις εκλογές, να είναι αρεστός στον λαό και στο τέλος να αποφύγει το Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά: ήταν εκείνη που, όταν γεννήθηκαν τα εγγόνια της, έπαιξε τον ρόλο του παιδικού σταθμού και του κοινωνικού λειτουργού, ειδικότητες που αφθονούν στις χώρες οι οποίες δεν σπαταλούν ένα μεγάλο μέρος του πλούτου τους σε εξοπλισμούς και μίζες στους εμπόρους όπλων.
Την άνοιξη του 2009 η θεία αρρώστησε και εισήχθη στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, όπου δεν υπήρχαν ούτε μαξιλάρια ούτε θερμόμετρα. Εγώ ο ίδιος αγόρασα ένα από το απέναντι φαρμακείο για να παρακολουθούμε τη θερμοκρασία της. Ούτε λόγος φυσικά για μεταφορά σε ιδιωτικό νοσοκομείο, όπου τα καθημερινά νοσήλια κοστίζουν συχνά το διπλάσιο απ' ό,τι η σύνταξη των 500 ευρώ. Αμφιβάλλω πολύ αν στους εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ που ζητούσαν περικοπές στις συντάξεις και τις δημόσιες δαπάνες τέθηκε το θέμα της πλήρους κατάρρευσης του Συστήματος Υγείας από μια κυβέρνηση η οποία, 7 μήνες μετά τις εκλογές, δεν έχει αλλάξει τις διεφθαρμένες διοικήσεις των νοσοκομείων και γενικώς κωφεύει στο παλλαϊκό αίτημα της τιμωρίας των υπεύθυνων της λεηλασίας.
Παρότι οι γιατροί δεν της έδιναν παρά μερικές μέρες, η θεία κατάφερε να βγει προσωρινά από το νοσοκομείο. Ανήκε σε αυτήν τη σκληραγωγημένη γενιά του Γλέζου και του Σάντα που αρνείται πεισματικά να πεθάνει και την οποία, περικόπτοντας τη 13η και 14η σύνταξη με το τρίτο πακέτο μέτρων της Κυριακής, κυβέρνηση και διεθνής τρόικα εξοντώνουν υλικά και ψυχολογικά.
Γιατί μπορεί με το τρίτο πακέτο να σώθηκαν οι πιστωτές της χώρας από μια στάση πληρωμών, αλλά κόπηκαν τα λίγα επιπλέον ευρώ με τα οποία οι περισσότεροι χαμηλοσυνταξιούχοι της κλείνουν τις τρύπες της χρονιάς, φτιάχνουν τα δόντια τους ή επιτελούν ένα ακόμη έργο κοινωνικής πρόνοιας: χαρτζιλικώνουν τα εγγόνια τους, της γενιάς των 700 ευρώ, το Πάσχα και τα Χριστούγεννα. Ξέρω ότι αυτή η στάση πληρωμών προς τα εγγόνια θα στενοχωρούσε πολύ την θεία, που ευτυχώς δεν πρόλαβε να τη ζήσει. Έφυγε πιο νωρίς.
σχόλια