Παρασκευή 25/6
Προετοιμάζομαι για το καλοκαίρι. Μπορεί να βρέχει ακόμα κάποιες μέρες και τα βράδια, μπορεί κανείς να τη βγάλει με ένα παράθυρο ανοιχτό, όμως οι μέρες και οι νύχτες που θα φλεγόμαστε δεν είναι μακριά. Αγαπώ το φαγητό, αλλά αντιπαθώ τις κουζίνες που βράζουν μέσα στον καύσωνα. Κανένα τραπέζωμα δεν είναι και τόσο σπουδαίο για να με χώσει σε μια αναψοκοκκινισμένη κουζίνα Ιούλιο μήνα. Αρχίζω από τώρα να σκέφτομαι απλά φαγητά, ένα δύο υλικά, ελάχιστη χρήση φωτιάς, μάξιμουμ νοστιμιάς και όσο το δυνατόν πιο light. Κανείς δεν θέλει βαρυστομαχιάσματα στις παραλίες. Σκέφτομαι και καταγράφω, να παίρνω και να δίνω ιδέες: τσακώνικες μελιτζάνες κομμένες στα δύο, ψημένες με λίγο λάδι στον φούρνο και σερβιρισμένες με σάλτσα με αγγούρι, γιαούρτι και φρέσκο δυόσμο, ομελέτα με κολοκυθάκια και αρωματικά βότανα, κρύα σαλάτα με πέννες, ντοματίνια, μοτσαρέλλα, σκόρδο και βασιλικό, μπρουσκέτες με ψητά λαχανικά που τα πήρες από το ντέλι και ένα ωραίο κατσικίσιο τυρί (βασιλικός απαραίτητος), σαλάτα με ρόκα, ροδάκινα και προσούτο, καυτερή αλλά παγωμένη γκασπάτσο, σαλάτα γλιστρίδα-ντομάτα-αγγουράκι-κρεμμύδι-δυόσμος και βινεγκρέτ, καγιανάς καυτερός με φέτα, σαλάτα με πέστροφα καπνιστή, αγγουράκι, ντομάτα και βασιλικό, χούμους με αραβικές πίτες και ταμπουλέ, trifles με έτοιμα υλικά και κατακόκκινα φρούτα, ζελέ με φρέσκα φρούτα και βότανα, καρπούζι-πεπόνι-κεράσια, σορμπέ μάνγκο και παγωτό μηχανής σε χωνάκι από τον δρόμο, κάπως έτσι σκέφτομαι τα φαγητά το καλοκαίρι. Και όσο εγώ σκέφτομαι όλα αυτά, περπατώντας στη Σκουφά, η ξαφνική μπόρα διακόπτει τον απογευματιονό φρέντο των Αθηναίων και τους κάνει να ψάχνουν καταφύγιο από αυτή την ανεξήγητη νεροποντή. Το βράδυ, κάτω στην Πειραιώς 260, μια καινούργια μπόρα προσθέτει έναν τόνο τρομακτικό, σχεδόν μεταφυσικό στην παράσταση Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν που σκηνοθετεί ο Οστεμάιερ. Δεν ήμουν εκεί, αλλά την επομένη που την παρακολούθησα ευχήθηκα να ξέσπαγε μια μπόρα να μιλούσε η φύση για όλα όσα οι ηθοποιοί της παράστασης σκοπίμως μας έκρυψαν απόψε...
Κυριακή 27/6
Προετοιμάζω από τώρα μια συνταγή από τη Βηρυτό, θα τη φτιάξω σε καμιά δεκαριά μέρες σε μια γιορτή. Τα mamul είναι ίσως τα πιο μεθυστικά μπισκότα/γλυκά που έχω δοκιμάσεις ποτέ. Φτιάχνονται με μια ζύμη από σιμιγδάλι, ανάλατο βούτυρο, ολόπαχο χάλα, ζάχαρη και κανελόνερο και έχει γέμιση από φυστίκι αιγίνης, ροδόνερο, ζάχαρη και κανέλα. Εναλλακτικά γεμίζονται και με το ίδιο μείγμα αλλά με χουρμάδες αντί για φυστίκια Αιγίνης. Οι Λιβανέζοι τους δίνουν ένα σχήμα σαν τριαντάφυλλο που το κάνουν με τη βοήθεια ενός ειδικού καλουπιού. Οι παλιοί τεχνίτες, βέβαια, έδιναν σχήμα στα mamul με τη βοήθεια μιας φουρκέτας. Κάνω δοκιμές στη ζύμη, μελετώ συνταγές, μιλώ με τον πατέρα μου στο τηλέφωνο, έχουμε διαφωνίες για το αν αυτή είναι η σωστή ζύμη, το γάλα αν πρέπει να μπαίνει καυτό και πόσο σημαντικό είναι το σχήμα τριαντάφυλλο σε αυτό το γλυκό. Κάθε δοκιμή με αφήνει λιγωμένο από τη μυρωδιά του ροδόνερου και τη γεύση των χουρμάδων. Αληθινά, δεν ξέρω κάτι πιο indulgent από τις γεύσεις και τα αρώματα της Μέσης Ανατολής. Ανυπομονώ για το τελικό προϊόν. Βγαίνοντας από την κουζίνα, τα χέρια μου μυρίζουν ροδόνερο και βούτυρο για ώρες. Κάτι μου θυμίζει όλο αυτό, κάτι που όλο δεν ήθελα και όλο πάνω του έπεσα. Όποιος ξέρει κάτι παραπάνω για τα mamul, ας μου στείλει ένα μήνυμα. Σας φιλώ.
σχόλια