Μοτοκούζι

Σάββατο 7:30 μ.μ. στο Σύνταγμα

Κατηφορίζουμε την Ερμού - κοιτάμε και οι δυο γύρω μας τα πλήθη με απορία, σαν να αναρωτιόμαστε από πού ήρθαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. «Θες να κάτσουμε κάπου;», μου λέει ο Γιώργος. «Όχι, θέλω να περπατήσω». Κατευθυνόμαστε προς το Θησείο, εκεί που η Ερμού γίνεται πεζόδρομος. Έχω πάρα πολύ καιρό να περπατήσω εδώ. Αύριο είναι το παζάρι των ρακοσυλλεκτών: κατά μήκος των γραμμών του Ηλεκτρικού ρακοσυλλέκτες και τσιγγάνοι πουλάνε πορσελάνινα σερβίτσια, χαλασμένα πικάπ, παλιά βιβλία, κονκάρδες του σοβιετικού στρατού, μάλλινα πουλόβερ, όλα απλωμένα πάνω σε λινάτσες και κουβέρτες. Το παζάρι ξεκινάει την Κυριακή τα χαράματα κι έτσι οι Τσιγγάνοι ξεφορτώνουν την πραμάτεια τους από τώρα - παρκάρουν τις καρότσες τους στο πλακόστρωτο. Ανάμεσα σε μπόγους με ρούχα και φασκιωμένα πράγματα ξεπροβάλλουν διάφορα παιδάκια σκαρφαλωμένα πάνω τους. Ένα χοντρό γυφτάκι, θα 'ναι δεν θα 'ναι τεσσάρων, ντυμένο με λεοπάρ μπουφάν, τρέχει προς το μέρος μου. Μου δίνει μια κουτουλιά στα πόδια και μου φωνάζει κάτι ακατάληπτο. Μοιάζει πολύ θυμωμένο. Λίγο πιο κάτω, ανάμεσα σε κάτι θάμνους, στα σκοτεινά, κάποιος κοιμάται σε ένα παγκάκι. Από κάτω ακριβώς κάποιος έχει γράψει με σπρέι «Σας πιάσαμε στον ύπνο έτσι απλά». Είναι σκοτεινά κι ωραία. Εμείς περπατάμε και κοιτάμε το κόκκινο φουγάρο στο Γκάζι και συζητάμε γι' άλλη μια φορά αν θα φύγουμε από την Ελλάδα ή όχι. Μας συμφέρει να ξαναρχίσουμε κάπου άλλού; Πού; Θα 'ναι πιο ωραία εκεί; Δεν έχω ιδέα.

Σάββατο 8:30 μ.μ. στο Γκάζι

«Θες να πάμε κάπου συγκεκριμένα;». «Όχι, θέλω να συνεχίσω να περπατάω» του λέω και περπατάμε στο Γκάζι. Τα μαγαζιά είναι έτοιμα και φωτισμένα, αλλά δεν έχει κόσμο. Περπατώντας την Περσεφόνης, σκέφτομαι ότι είναι η μόνη ώρα που είναι σχεδόν ωραία εδώ, ανάμεσα στα φωτάκια, χωρίς κόσμο κι αυτοκίνητα. Σε μια κολόνα κάποιος έχει κάνει στένσιλ το σύνθημα «Gay, straight και λεσβιακά, ίδια είναι τα αφεντικά». Έχουμε πια φτάσει στο Μεταξουργείο, όταν ο Γιώργος μου λέει: «Αχ, να σου πω, πρέπει να κατουρήσω τώρα» κι εξαφανίζεται σε μια γωνία. (Πάντα αναρωτιόμουν πώς είναι να 'σαι άντρας και να κατεβάζεις τα βρακιά σου παντού και να κατουράς. Οι ερωτήσεις μου δεν σταματούν εδώ. Επίσης. θα ήθελα να μάθω: το κάνουν όλοι οι άντρες αυτό; Είναι ευγενικό;) «Μην κοιτάς», μου φωνάζει με κατεβασμένα παντελόνια. Κάθομαι σε ένα πεζοδρόμιο απέναντι από ένα μισοκαμένο νεοκλασικό και κοιτάω ίσια μπροστά: χαμηλά σπίτια, μια οικογένεια που μιλάει μια γλώσσα που δεν ξέρω μπαίνει σε μια πολυκατοικία. Αρχίζω και σκέφτομαι διάφορα ποιητικά για το σούρουπο πάνω από τις κεραίες και τι όμορφες που είναι οι παλιές γειτονιές (αστικός λυρισμός), όταν γυρνάει ο Γιώργος, ανεβάζοντας το φερμουάρ του. «Έχεις καταλάβει ότι στο μπαλκόνι πάνω από το κεφάλι σου είναι ένας τύπος μόνο με το βρακί και πετάει σκουπίδια στον δρόμο;». «Όχι», του απαντάω, κάνω δυο βήματα προς τα εμπρός και κοιτάω το τσιμεντένιο μπαλκόνι πάνω από το κεφάλι μου. Ο κύριος με το βρακί έχει εξαφανιστεί. Έχει αφήσει ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες και βλέπω το κρεβάτι του κι ένα πορτατίφ.

Περπατάμε σαν τρελοί

«Θες να φτάσουμε ως τη Λένορμαν;» (η Λένορμαν πάντα μου θυμίζει το «Παζλ στον αέρα»). «Πάμε» του λέω κι αρχίζουμε να περπατάμε ανάμεσα από σπιτάκια με αυλές και χαμηλές πολυκατοικίες (λείπει μόνο η λατέρνα). «Ρε, κοίτα τι όμορφα που είναι», λέω και χαζεύω μια ασβεστωμένη αυλή με νεραντζιές. «Να επιστρέψουμε στις αυλές τώρα με την κρίση», λέει ο φίλος μου με μειλίχια, κοροϊδευτική φωνή, και γελάμε και οι δυο. «Ναι, σαν τις κυρίες της αυλής» συνεχίζει. «Ναι, θα έχουμε όλοι σπιτάκια γύρω γύρω από μια αυλή, θα μοιραζόμαστε μια τουαλέτα και θα ρίχνουμε η μια τα νερά στην μπουγάδα της άλλης», του λέω. Κάπου μπροστά από μια σκοτεινή πόρτα μια οικογένεια καμαρώνει ένα μωρό.

ΥΓ.: «Αν κλέβαμε το Volvo απ' την άλλη άκρη του δρόμου, θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;». Τι ωραία ερώτηση.