Αρχείο

1Γεια σου, Ρίκα. Είμαι απίστευτα φανατικός θαυμαστής του «Lost» και ήθελα να σε ρωτήσω τώρα που έχει τελειώσει καιρό: τι μήνυμα ήθελε να περάσει γενικά; Να δω αν συμφωνούμε κιόλας! Παρακαλώ, η απάντηση να είναι διεξοδική, αν γίνεται!(Γιατί αυτή η ερώτηση είναι πιο σημαντική από τις άλλες που σου κάνουν) Χρήστος από Βύρωνα

Κοίτα Χρήστο, έχεις δίκιο σε όλα. Αυτή η ερώτηση είναι πολύ πιο σημαντική από όλες τις άλλες που μου κάνουν. Έχεις απόλυτο δίκιο. Είμαι κι εγώ άρρωστη με το «Lost», ή μάλλον ήμουν, αφού, δυστυχώς, τον κλάψαμε τον μακαρίτη.

Πάντως, τα πέντε χρόνια που η σειρά ήταν στον αέρα ήταν από τα καλύτερα της ζωής μου, μιας ζωής που έπαιρνε νόημα κάθε εβδομάδα που έβγαινε νέο επεισόδιο. Το οποίο εννοείται ότι «κατέβαζα» σχεδόν πριν προλάβουν να το γυρίσουν, που λέει ο λόγος. Είχα και παρεάκι σχετικό, επίσης αρρωστάκια, και το βλέπαμε μαζί, και μετά καθόμαστε και αναλύαμε κάθε σκηνή με τις ώρες. Την πρώτη σεζόν που προβλήθηκε ήμουν έγκυος και σκεφτόμουν να βγάλω το παιδί Ντέσμοντ (ο αγαπημένος μου)! Ολοι οι πρωταγωνιστές ήταν κούκλοι. Κάθε εβδομάδα τα έφτιαχνα και με άλλον. Τι να πρωτοθυμηθώ απόμ τα μεταφυσικά νοήματα του «Lost»; Τους ημι-θεϊκούς κοιλιακούς του «σκίσε με και πέτα με στα βράχια» Σόγιερ; Τα μονίμως σέξι γένια τριών ημερών στο πρόσωπο του Τζακ, ακόμα κι όταν έμενε αξούριστος επί πέντε μήνες και τρεις χωρο-χρονικές διαστάσεις; Τους υπερφυσικά σκληρούς γλουτιαίους του Κορεάτη, του Τζιν; Το πόσο «εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ, κι όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ» ήταν ο Σαΐντ, ο τρυφερός μουτζαχεντίν-δολοφόνος; Πώς να ξεχάσω τον Τζον Λοκ, τη χαρά της γεροντόφιλης; Και τόσα άλλα νοήματα, που δεν φτάνει όχι η στήλη αλλά ούτε το τεύχος για να τα αναλύσω;

Οk, Χρήστο, έπιασες το νόημα: το «Lost» είχε κάτι διαφορετικό να ψιθυρίσει στον καθέναν από τα εκατομμύρια τηλεθεατές που το παρακολούθησαν. Το ερμηνεύει κανείς όπως θέλει. Είναι, με έναν τρόπο, μια νέα θρησκεία με διαφορετικές ερμηνείες:μ την ορθόδοξη, την προτεσταντική και τις αιρέσεις της, τα δόγματα, τους φανατικούς και τους χαλαρούς πιστούς της. Εγώ ανήκω στη σέχτα «σκάσε και βλέπε τους ουράνιους γκόμενους με τα σκισμένα-ιδρωμένα μπλουζάκια και μη χαλάς τη ζαχαρένια σου για το αν ο Μαύρος Αντρας ήταν ο Διάβολος και ο Τζέικομπ Θεός». Σόρι, αν στη χάλασα με τον κυνισμό μου. Δεν πιστεύω στα μηνύματα κανενός τηλεοπτικού προϊόντος. Όλα γίνονται, γράφονται και προβάλλονται για να βγουν καλά φράγκα, και το «Lost», μια κατά τα άλλα θαυμάσια και πρωτοποριακή σειρά, απλώς χτύπησε Τζακ-Ποτ. Κυριολεκτικά, λόγω Τζακ (και Σία). Σε ξενέρωσα; Σε παρακαλώ, μη με μισείς. Ζούμε μαζί, πεθαίνουμε μόνοι μας, έτσι δεν είναι;

2Την ημέρα των Χριστουγέννων βρέθηκα σε ένα τραπέζι. Ήταν και ένας βρομόμπατσος εκεί. Δεν είχα ποτέ μου δει μπάτσο Ειδικών Δυνάμεων από τόσο κοντα. Δεν το περίμενα. Γλώσσα δεν έβαλε μέσα ο άτιμος όλο το βράδυ και όταν ήρθε και έκατσε κοντά μας κόντεψα να πέσω απο την καρέκλα απ' τα γέλια. Ψηλός, μελαχρινός και με απίστευτο χιούμορ. Έκτοτε, το σκέφτομαι. Δεν ξέρω αν είναι σωστό, θα μπορούσαμε να κάνουμε καμια υποκατηγορία: «Πετάτε πέτρες στον κοντόχοντρο άσχημο μπάτσο» και «Όχι αυτόν, βρε παλιοανάρχες, είναι γλυκούλης!»;Θα ένιωθα καλύτερα, αν μπορούσε να γίνει αυτό. Ευχαριστώ, Maria

Μου φαίνεται φάουλ να προδίδει κανείς τις αρχές και τα πιστεύω του στη ζωή μόνο και μόνο για σεξουαλικούς-πηδηχτουλο- σκοπικούς λόγους. Ας πούμε, δηλαδή, ότι ένας άνθρωπος μισεί τους αστυνομικούς και όπου τους βλέπει τους πλακώνει. Για ιδεολογικούς λόγους. Είναι δυνατόν να κάνει εξαιρέσεις στο ξύλο, επειδή πέφτει πάνω σε καλό κομμάτι; Αυτό είναι τρομερό και θα με σόκαρε πολύ, αν και κατανοώ ότι πρόκειται για μια ανθρώπινη αντίδραση. Όμως, δεν την υποστηρίζω. Εγώ, ας πούμε, δεν υποφέρω με τίποτα αυτούς που παίζουν γκολφ. Για ιδεολογικούς λόγους. Και δεν εξαιρώ κανέναν, όσο κούκλος και αν είναι. Δεν πάει να μου κάνει καντάδες ο Τάιγκερ Γουλφ αυτοπροσώπως όλη νύχτα κάτω από το σπίτι μου, δεν του κάθομαι με τίποτα! Όχι, δεν πιστεύω ότι είναι σωστό να δημιουργήσει κανείς μια τέτοια εξαίρεση. Από την άλλη μεριά, τι γνώμη να έχω; Κάθε φορά που με έχει πιάσει η αστυνομία (εμένα προσωπικά, έτσι, μην παρεξηγηθούμε) είχε δίκιο εκείνη, όχι εγώ. Άσε και τη φορά που παγιδεύτηκα με το παιδί μου σε μια τρομερή διαδήλωση με επεισόδια και πολύ ξύλο. Ήταν μωρό τότε ο μικρός και τον πήγαινα στο κέντρο η ηλίθια, να κάνουμε μουσική για νήπια, σε μέρα με φουλ καταλήψεις. Με βγάλανε οι Ειδικές Δυνάμεις μαζί με τον μπέμπη και το καρεκλάκι του μέσα από το αμάξι, μέσα από μια κόλαση δακρυγόνων, μολότοφ και καμένων κάδων. Προσωπικώς, λοιπόν, και ιδεολογικώς, δεν έχω τέτοια κολλήματα με τους τσι-μπά, οπότε, αν ήμουν ελεθερη -που δεν είμαι- και μου καθόταν σε γιορτινό τραπέζι δίμετρος κούκλος με κορμάρα, χιούμορ και σταθερή δουλειά, μια σκέψη μόνο θα περνούσε από το μυαλό μου, πριν τον κάνω μια χαψιά. Ποια σκέψη; «Γιούπι, υπάρχει Άγιος Βασίλης και φέτος μου έφερε χειροπέδες!».