ΔΕΥΤΈΡΑ 14/3
Κάθομαι άυπνος στον καναπέ και βλέπω τηλεόραση. Έξω κοντεύει να χαράξει, πουλάκια κελαηδάνε, ένα κουνούπι κάνει έφοδο. Στην τηλεόραση ένα ντοκιμαντέρ για την παχυσαρκία. Είναι το θέμα επίκαιρο, κολλάω. Ένα 15χρονο υπέρβαρο αγόρι πάει στη Νέα Υόρκη να κάνει συρραφή στομάχου. Το παιδάκι προέρχεται από εύπορη αγγλική οικογένεια που του παραστέκεται σε αυτό τον αγώνα. Οι γονείς φαίνονται να μην έχουν καμία τύψη που το παιδί τους οδηγήθηκε στην έσχατη λύση, να πρέπει δηλαδή να ράψει το στομάχι του για να χάσει τα εξήντα περιττά κιλά που έβαλε κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Έφτασε ο κόμπος στο χτένι και ο μικρός πρέπει να γίνει επειγόντως skinny, διότι τα παιδιά στο σχολείο τον κοροϊδεύουν, δεν βρίσκει γκόμενα κ.λπ. Το μεσημέρι πριν από την εγχείρηση (και ενώ το παιδί έχει υποβληθεί σε δίαιτα) όλη η οικογένεια πάει να το γιορτάσει σε ένα εστιατόριο. Το αγόρι παραγγέλνει κοτο- σαλάτα, η μάνα ένα BLT με τυρί και ο πατέρας ένα πιάτο με steak και αυγά τηγανητά. Δηλώνει μάλιστα στην κάμερα πως δεν νιώθει καμία ενοχή που χλαπακιάζει αυτό το φαγητό μπροστά στον γιο του, ας πρόσεχε. Μετά την εγχείρηση, έρχονται τα Χριστούγεννα. Το παιδάκι, με ραμμένο στομάχι, κάνει δίαιτα (στην ουσία δεν μπορεί να φάει, διότι αισθάνεται πρησμένος με την πρώτη μπουκιά) και γύρω του ξεδιπλώνεται η γνωστή αγγλική ιστορία με τη συγκεκριμένη γιορτή: οι σοκολάτες και τα γλυκά ξεχειλίζουν από τα παράθυρα και οι υπόλοιποι τρώνε και πίνουν σαν βόδια. Σόρι, αλλά αν έκανα παιδί που ήταν υπέρβαρο και το έπειθα να μπει στη διαδικασία αυτής της φρικτής εγχείρησης θα ήμουν τουλάχιστον supportive, αφού προφανώς για δεκαπέντε χρόνια που το μεγαλώνω δεν έχω καταφέρει να το διδάξω να τρώει σωστά και να έχει μέτρο. Πώς να έχει, θα μου πείτε, όταν οι γονείς φτιάχνουν ομελέτες με οχτώ αυγά και μπέικον για πρωινό... Κλείνω την τηλεόραση και πάω για ύπνο με την εικόνα του αγοριού γυμνού (με μια κοιλάρα σαν να 'ταν γέρος αλκοολικός) να ξαπλώνει υπνωτισμένο πάνω στο τραπέζι ενός χειρουργού. Αυτό είναι ο νέος πολιτισμός.
ΤΡΊΤΗ 15/3
Ο Παπαδάκης είναι ένα από τα αγαπημένα μου εστιατόρια στην Αθήνα. Η κ. Μπαρμπαρήγου είναι η εξαίρεση στον κανόνα, όσον αφορά το θέμα μαγειρική - τηλεόραση - δημοσιότητα. Είναι απίστευτη η αφοσίωση που έχει στη δουλειά της. Είναι u954 καθημερινά εκεί, όχι έξω, στη σάλα, στην κουζίνα. Πήρε ένα παλιό μαγαζί της περιοχής που φλέρταρε με την παρακμή, το φώτισε μοναδικά, το διακόσμησε απλά και το γεμίζει καθημερινά με μπουκέτα ολόκληρα από φρέσκα λουλούδια. Τα τραπέζια είναι στρωμένα με τα καλύτερα τραπεζομάντηλα κι έχει διαλέξει τα άτομα του προσωπικού της ένα-ένα. Πιο smooth sailing service δεν ξέρω άλλο στην Αθήνα. Τα καλοκαίρια στον πεζόδρομο είναι αριστούργημα. Στο φαγητό τώρα, που είναι και το πιο σημαντικό. Εδώ ειδικεύονται στο ψάρι, αλλά καθημερινά έχουν και κάποια πιάτα ημέρας με βάση το κρέας. Ο κατάλογος δεν έχει πολύπλοκες επιλογές, η Αργυρώ επιμένει πως, αν έχεις άριστα υλικά, η απλότητα είναι ο μόνος τρόπος στη μαγειρική, και συμφωνώ. Έτσι, όταν δεις σαλάτα με ντοματίνια και καππαρόφυλλα, να ξέρεις πως έχει τα πιο εύγευστα ντοματίνια της αγοράς και τα καππαρόφυλλα είναι μαζεμένα από κάποιο λιβάδι της Πάρου. Τα ψάρια και τα θαλασσινά, πέραν του ότι είναι ίσως τα πιο φρέσκα στην Αθήνα, είναι πάντα μαγειρεμένα σωστά, απλά και χωρίς πολλά πολλά. Το ψάρι σερβίρεται ψημένο σε μεγάλες λευκές πιατέλες, με μόνο συνοδευτικό λίγο σταμναγκάθι ψημένο στην εντέλεια. Αν είχα έναν ξένο φιλοξενούμενο στην Αθήνα, αυτό είναι το πρώτο μέρος όπου θα τον πήγαινα, για να του δώσω να καταλάβει τι είναι η ελληνική κουζίνα. Κατά τα άλλα, περιμένουμε να έρθει η άνοιξη. Ίσως, όταν καθόμαστε τα βράδια κάτω από τα δέντρα στην Αιόλου, να νιώθουμε καλύτερα! Σας φιλώ.
σχόλια