Μια από τις πιο προφητικές ατάκες του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του θείου, ο ανιψιός μόνο προφήτης δεν ήταν) είναι αυτή που παρομοίαζε την Ελλάδα «με ένα απέραντο φρενοκομείο». Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 όταν το ΠΑΣΟΚ, με τη διπλή γλώσσα, τον αυριανισμό ως εργαλείο προπαγάνδας και σπίλωσης των αντιπάλων αλλά και την παραβίαση των κανόνων του παιχνιδιού στο όνομα της «αλλαγής», είχε αρχίσει να δίνει έναν παράλογο, σουρεαλιστικό τόνο στα πολιτικά πράγματα και ήθη της χώρας.
Τις ημέρες, π.χ., της υπογραφής της επίσημης συμφωνίας για την παραμονή των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, ένα απ’ τα καυτά θέματα της εποχής, το ΠΑΣΟΚ είχε κάνει μια εκστρατεία σε όλη τη χώρα με κεντρικό σύνθημα «Οι βάσεις φεύγουν, ο αγώνας δικαιώνεται». Είχαν, επίσης, σημειωθεί αμιγώς οργουελικά, σουρεαλιστικά περιστατικά, όπως, παραδείγματος χάριν, η επαγγελία του περιβόητου Δ. Μαρούδα, υπουργού «Ενημέρωσης», ότι ήταν έτοιμος να καταρρίψει τους δορυφόρους που θα εξέπεμπαν σήμα ιδιωτικών τηλεοράσεων στην Ελλάδα, παραβιάζοντας το κρατικό μονοπώλιο.
Υπήρχαν και σοβαρότερα γεγονότα, που σφραγίζουν ακόμη τις πολιτικές εξελίξεις κι εν μέρει εξηγούν από πρώτη ματιά ανεξήγητα σημερινά φαινόμενα, όπως η αδυνα- μία συνεννόησης των κομμάτων: το πιο αποφασιστικό ση- μειώθηκε το 1985, με την αναπάντεχη παραβίαση από τον Α. Παπανδρέου της άτυπης συμφωνίας που είχε συνάψει με τον Κ. Καραμανλή για την επανεκλογή του τελευταίου στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Ο σχεδόν πραξικοπηματικός τρόπος που έγινε όχι μόνο αποθέωσε την αντίληψη ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα αλλά συνδυάστηκε με μια ασύλληπτη προπαγάνδα για τη δήθεν «ρήξη» με το κατεστημένο που ο Καραμανλής εκπροσωπούσε, αντίθετα με το, υποτίθεται, ριζοσπαστικό ΠΑΣΟΚ. Στο πρόσωπο του Χ. Σαρτζετάκη, η επιλογή του νέου Προέδρου ολοκλήρωσε το κωμικοτραγικό του πράγματος, οδηγώντας και τον Κ. Καραμανλή στην περίφημη πλέον ρήση του.
Η συνέχεια ήταν ακόμη χειρότερη: κυβερνήσεις συνεργασίας και Μητσοτάκη και αποθέωση της παράνοιας, με τον Ανδρέα Παπανδρέου ραμολιμέντο και τη Μιμή να κυβερνά τη χώρα παρέα με αστρολόγους και γκέι παπάδες. Το επίτευγμα των κυβερνήσεων Σημίτη είναι ότι τουλάχιστον επανέφεραν μια κάποια σοβαρότητα, αλλά κι αυτό δεν κράτησε για πολύ: ακολούθησε ο Καραμανλής - playstation και η ρητορική στυλ Ανδρέα Παπανδρέου με τους νταβατζήδες και τις αόρατες μεταρρυθμίσεις που οδήγησαν τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Όσα, όμως, συμβαίνουν τα τελευταία 2 χρόνια στην Ελλάδα δεν έχουν προηγούμενο: όποια συνταγή θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για να τρελαθεί ένας άνθρωπος ή μια κοινωνία έχει εφαρμοστεί. Καταρχάς, συλλογική ενοχοποίηση του πληθυσμού: τεμπέληδες, σπάταλοι, μαζί τα φάγαμε. Συνεχή αντιφατικά μηνύματα, με εγχώριο ή διεθνή αποστολέα: χρεοκοπία καραμπινάτη ή ελεγχόμενη, κούρεμα, αναδιάρθρωση, πτώχευση, έξοδος από το ευρώ, επιστροφή στη δραχμή. Πλήρης αβεβαιότητα για το αύριο: μείωση μισθών και συντάξεων, απολύσεις, ανεργία, εφεδρεία, επίδομα αλληλεγγύης και νέοι φόροι και ξανά απ’ την αρχή. Νέα μέτρα που υποτίθεται ότι είναι τα τελευταία πριν ανακοινωθούν δύο καινούργιες δέσμες την ίδια εβδομάδα. Μέχρι που, έγραψε εύστοχα ο Πέτρος Τατσόπουλος την 1η Οκτωβρίου, έχουμε φτάσει να μην μπορούμε πια να ευχηθούμε όχι «καλό μήνα» αλλά ούτε καν καλή εβδομάδα. Όπως ένα ψυχιατρείο, όπου οι ανήμποροι ασθενείς δεν ξέρουν τι τους περιμένει αύριο, η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σ’ ένα απέραντο φρενοκομείο.
σχόλια