There is a light

Η εβδομάδα που διανύουμε, πολιτικά μιλώντας, ίσως ν’ αποβεί καθοριστική. Διαβάζοντας, άλλωστε, τον κυριακάτικο Τύπο, δεν χρειαζόταν να έχεις τελειώσει το LSE για να καταλάβεις πως προετοιμάζονται για την επόμενη ημέρα και τα δημοσιογραφικά παράσιτα της διαπλοκής και οι διάφοροι προκάτ των συντεχνιών και οι πολύ εξωστρεφείς, τώρα τελευταία «ανανεωτικοί», των διάφορων πολιτικών πλευρών.

Οι ύαινες, εξάλλου, γνωρίζουν πάντα πρώτες πότε το σώμα πέφτει.

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Τώρα που ο τυπικός μέσος ψηφοφόρος ετοιμάζεται να αντιπαρατεθεί με το κυβερνητικό τέρας μην έχοντας τίποτ’ άλλο να χάσει από τα κομματικά δεσμά του (που η αλήθεια είναι πως καλά τον βόλεψαν αυτές τις τρεις δεκαετίες), είναι χρήσιμο να καταλάβουμε πως τα τσιριχτά υμνολόγια κι οι μεταμελημένοι θούριοι όσων μας έφεραν μέχρι εδώ δεν αποτελούν τίποτ’ άλλο παρά το υποκριτικό κρώξιμο ενός δυσώδους αυλόγυρου, που όσο πιο γρήγορα ξεκουμπιστεί τόσο το καλύτερο για το χρεοκοπημένο προτεκτοράτο.

Θ’ αναρωτηθείς, βέβαια, αν αρκεί να εξαφανιστούν οι παλαιοί (και σάπιοι) των ημερών για ν’ αναδυθεί αυτόματα ο σωτήρας που θα ομογενοποιήσει τα ασταθή ζητούμενα και τις ό,τι να ‘ναι επιδιώξεις του απελπισμένου από την πρασινανίκανη διακυβέρνηση πλήθους.

Θα σε απογοητεύσω, αλλά, παρόλο που υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που έχει σιχαθεί τις επιδόσεις των ξεπερασμένων πολιτικών και που θεωρεί πως ο τελειωμένος τους αυνανισμός, η πουδραρισμένη τους θρασύτητα κι η πολλαπλά αποδεδειγμένη πια ανικανότητα του εκτροχιασμένου κομματικού κλαμπ έχουν φτάσει στα όριά τους, ακόμα δεν νιώθει έτοιμος να ομολογήσει στον εαυτό του πως η λύση δεν βρίσκεται στο συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα.

Βεβαίως, κανένας δεν έχει ακόμα τιμωρηθεί, βεβαίως όσοι περικόπτουν δεν περικόπτουν με την ίδια ζέση το δικό τους (πολυτελές) λίπος, βεβαίως, το ιδανικό της εξυγίανσης και του εκσυγχρονισμού του ελληνικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος δεν είναι δυνατόν να το εμπνεύσουν οι αμαρτωλοί και οι κλέφτες, βεβαίως, δεν είναι δυνατόν η άμπελος του έθνους να καρπίσει χωρίς λίπασμα. Γνωστά όλ’ αυτά.

Το θέμα είναι αν έχουμε καταλάβει πως το λίπασμα αυτό δεν πρόκειται να το παράξουν οι συνήθεις ύποπτοι Παπανδρέου, Καραμανλής, Μητσοτάκης, Σαμαράς. Ούτε τα κομματικά τους εργοστάσια. Αν δεν σταματήσουμε να είμαστε τζάνκι των χρεοκοπημένων κομματικών brands με τη μηδενικής αξιοπιστίας εναλλακτική, δεν πρόκειται να το ανακαλύψουμε σύντομα.

Χρειάζεται, βεβαίως, μεγάλη αυτοπειθαρχία για να διατηρήσεις σωας τας φρένας μέσα στην παρακμή, τη διάλυση και την αποσύνθεση, χωρίς να έχεις εύκολη την καβάτζα ενός οποιουδήποτε μαντριού. Και υπάρχει, δυστυχώς, ένα ολόκληρο πλήθος που έχει ξεμάθει εντελώς να λειτουργεί χωρίς καθοδήγηση, σωτηριολογικό πανικό και καθησυχαστική ομογενοποίηση.

Παρ’ όλα αυτά, δεν είμαι εντελώς απαισιόδοξος. Μπορεί η ασημαντολαγνεία, τα νευροληπτικά μουρμουρητά και το σκοτωμένο τους βλέμμα να μας προετοιμάζουν γι’ αυτό που έρχεται, ωστόσο νιώθω πως κάπως θα βγούμε απ’ το σκοτάδι της εποχής. Κι ας είμαστε τώρα μέσα μέχρι το κεφάλι.