Η πολιτική είναι γεμάτη από συναισθήματα. Ο σκληρός κόσμος με τις άχρωμες λέξεις και τις τυποποιημένες εκφράσεις δεν είναι αντιπροσωπευτικός αυτού που συμβαίνει στην πολιτική. Μην κοιτάτε το κανάλι της Βουλής, την προσπάθεια του Παπανδρέου να μιλήσει με τα ξένα δανεικά αισθήματα του κειμενογράφου του, τον Σαμαρά που πνίγεται μπουκωμένος από την εθνική του ρητορεία, τον Καρατζαφέρη που βγάζει χρησμούς κριτή πασαρέλας καλλιστείων. Η πολιτική έχει συναισθήματα. Νίκες, ήττες, επαναστάσεις, ανατροπές, ακόμη και αυτή τη γλυκιά αίσθηση της προσμονής τους. Όσοι συμμετέχουν στην ελληνική πολιτική σκηνή δεν είναι μόνο εξαρτημένοι από την εξουσία, υπόδουλοι συμφερόντων. Είναι και τζάνκι των ακραίων συναισθημάτων που προκαλεί η πολιτική. Συναισθημάτων που ίσως να μη νιώσουν ποτέ στην προσωπική τους ζωή. Αυτό το κύμα που τους παίρνει από το «τίποτα» και τους κουβαλάει ως τον αυτοπροσδιοριμό του «πολύ σημαντικού», με τον κίνδυνο πάντα να τους πετάξει στα βράχια της λήθης.
Είναι δύσκολο να διαβάσεις τον συναισθηματικό κόσμο του Λουκά Παπαδήμου. Ο νέος πρωθυπουργός στάθηκε στο βήμα της Βουλής σχεδόν ασυναισθηματικός. Ακριβώς στον αντίποδα μιας γνωστής πολιτικής παράστασης, στην οποία πρωταγωνιστές μπορεί να είναι από την αγωνία ως το πολιτικό καραγκιοζιλίκι. Μιλούσε αργά, σαν να περίμενε ν’ ακούσει την ηχώ της φωνής του για να σιγουρευτεί πως έχει μιλήσει. Με την αυστηρότητα ενός Βόρειου προτεστάντη, παρά με το ταπεραμέντο ενός Νότιου ισορροπιστή έστω.
Ξένη φόρμα για τα ελληνικά δεδομένα και μακάρι ν’ αποδειχθεί και νέο ήθος. Ο κ. Παπαδήμος είναι βέβαιο πως δεν θα βγάλει καμιά κραυγή για την κοινωνική αδικία που διαιωνίζει επί χρόνια το πολιτικό σύστημα. Προέρχεται από μια επαγγελματική ομάδα που θεωρεί την αδικία θεσμικό τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας, τους τραπεζίτες. Μπορεί όμως, τελικώς, η μονοτονία της φωνής του κ. Παπαδήμου να είναι αυτή που θα διατρυπήσει το πολιτικό σύστημα. Να το σπάσει, όπως κάνει ένας τενόρος σ’ ένα γυάλινο ποτήρι από απόσταση.
Η άφιξη του Λουκά Παπαδήμου στο πεδίο της on camera πολιτικής συνοδεύεται από ένα επικίνδυνο φαινόμενο. Του μεσσιανισμού. Επιμελώς τα συγκροτήματα Τύπου, ακόμα και η περιπετειώδης διαδικασία ανάδειξής του, δημιούργησαν μια εικόνα του μοναδικού σωτήρα. Του ανθρώπου γνώστη των οικονομικών δεδομένων και των συσχετισμών στην Ευρώπη, που μπορεί να μας σύρει έξω από αυτό το βαρέλι, που δεν μπορούμε να βρούμε έστω τον πάτο του για να δραπετεύσουμε. Αν ξεκινήσει κάποιος τη συλλογιστική αυτή από την αρχή και όχι από το μέσον, μπορεί ν’ αναρωτηθεί ποιοι ήταν, αλήθεια, αυτοί που έσυραν όλο τον κόσμο σ’ αυτό το βαρέλι. Τότε θ’ απαντήσει, άνθρωποι σαν τον Παπαδήμο, με πτυχία όπως του κ. Παπαδήμου, και ο ίδιος ο κ. Παπαδήμος, ως στέλεχος αυτών των μηχανισμών.
Ας αποδεχθούμε πως είναι ένας άνθρωπος που του αξίζουν τα ωσαννά με τα οποία τον περιστοιχίζουν τα εκδοτικά και πολιτικά συγκροτήματα. Τότε η επικινδυνότητά του είναι η αντικατάσταση της κοινωνικής κρίσης, της συνείδησης με έναν σωτήρα. Οι άνθρωποι δεν θέλουν, δεν μπορούν να σωθούν και απλώς περιμένουν τον σωτήρα.
Οι μεσσίες είναι φτιαγμένοι με τα ίδια υλικά που είναι φτιαγμένοι οι άλλοι σωτήρες. Αυτοί που επιβάλλονται με δικτατορίες. Και στις δύο περιπτώσεις η λογική αχρηστεύεται, η συνείδηση δεν μπορεί να λειτουργήσει, η δημοκρατία αντικαθίσταται από τον Μεσσία. Δεν είναι θέμα καλών ή κακών προθέσεων, ικανοτήτων, αλλά λειτουργίας της Δημοκρατίας. Το πρόσωπο αντικαθιστά τα πρόσωπα και τη λειτουργία τους. Οι μάζες στέκουν ακρωτηριασμένες ή απαθείς στην περίπτωση του Μεσσία, περιμένοντας την έκβαση. Η πολιτική, επειδή υπήρξε κακή πολιτική, παραδίνεται σε αυτό που μοιάζει απαλλαγμένο από τους κακούς πολιτικούς. Δράση αναλαμβάνουν οι τεχνοκράτες, οι επιστήμονες, οι φιλότιμοι,οι απολιτίκ.
Ο κ. Παπαδήμος, όπως και όλοι οι τεχνοκράτες, δεν είναι απολιτίκ. Είναι φορέας μια πολιτικής που είναι σε εξέλιξη. Της πολιτικής που αντιλαμβάνεται ως πάτρονά της και εντολοδόχο της την οικονομία. Δεκάδες τεχνοκράτες που αναλαμβάνουν θέσεις στην Ευρώπη είναι στελέχη της Goldman Sachs που προωθούνται σε πολιτικές θέσεις, για να προωθήσουν την αντίληψη περί πολιτικής που έχει αυτό το ακραίο σύστημα με τους αμοραλιστές, τους μουτζαχεντίν του χρήματος. Ο κ. Παπαδήμος δυστυχώς σχετίζεται με αυτό το σύστημα. Ήταν διοικητής της ΤτΕ, όταν η Goldman έκρυψε το ελληνικό χρέος, κερδίζοντας εκατοντάδες εκατομμύρια.
Δυστυχώς, επίσης, ο κ. Παπαδήμος είναι στην πολύ άσχημη θέση όχι μόνο ν’ αποδείξει τι είναι αλλά και τι δεν είναι. Τα ωσαννά όχι μόνο είναι μια υπερβολή αλλά μπορεί να κρύβουν για πολύ καιρό τις κραυγές μιας κοινωνίας, η οποία στο τέλος θα εκραγεί.
Αν η Δημοκρατία μας είναι σμπαραλιασμένη, πρέπει να πάρουμε την ευθύνη να τη φτιάξουμε. Όχι να την παραδώσουμε σε μεσσίες. Οι άνθρωποι αγαπούν να μισούν όταν βρεθούν σε απόγνωση. Τον πρώτο που θα μισήσουν είναι ο Μεσσίας. Η σταύρωση δεν είναι λύση, αλλά υπήρξε πάντοτε ιστορία.
σχόλια