ΤΡΙΤΗ 13/12
Παραδοσιακά, αυτό είναι το τελευταίο «Ημερολόγιο» για το 2011. Στο επόμενο τεύχος θα τη σκαπουλάρω κλασικά, προσποιούμενος πως δεν έχω κάτι άλλο να πω. Στην πραγματικότητα, θα είμαι ήδη στο νησί μου, που αυτήν τη φορά το έχω πεθυμήσει όσο τίποτε άλλο. Ποτέ δεν περίμενα πως θα το έλεγα αυτό, αλλά συνεχώς σκέφτομαι αυτή την ησυχία που συναντά κανείς στην επαρχία. Που είναι πρωί και δεν ακούγεται ούτε ένα αυτοκίνητο να περνά απ’ τον δρόμο του πατρικού σου. Που μυρίζεις λίγο τη θάλασσα όταν βγεις στο μπαλκόνι. Που απ’ την κουζίνα της μάνας σου έρχεται το άρωμα του μεσημεριανού φαγητού, όταν αυτή το ξεκινάει το χάραμα. Ωραία η πολυπλοκότητα της μεγάλης πόλης, όμως, αν δεν λείψεις για λίγο, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τη σιχαθείς. Γράφοντας αυτά τα γλυκερά, συνειδητοποίησα πως έχω τέσσερις μήνες να φύγω από την Αθήνα. Σχεδόν έχω ξεχάσει πώς είναι τα βουνά και τα δέντρα. Μεγαλύτερο κακό απ’ αυτό δεν θα μπορούσα να είχα κάνει στον εαυτό μου. Σκέφτομαι συνεχώς πως κάνω περισσότερα απ’ όσα πρέπει, πως κατά βάθος θα ήθελα να μη βγαίνω απ’ την κουζίνα μου. Την Κυριακή ήρθανε φίλοι στο σπίτι. Κάτι που ξεκίνησε ως ένα απλό γεύμα πήρε λίγο μεγαλύτερες διαστάσεις.
Και ήταν πολύ ωραία. Έξι άτομα, δυο φαγητά, μια σούπα, μια σαλάτα, τυριά, ένα πολύ καλό γλυκό. Αρκετό κρασί. Δεν ξέρω τι γίνεται μερικές φορές και όλα κάθονται σωστά, πάντως αυτή η Κυριακή έτσι ήταν. Και, κυρίως, το χάρηκα κι εγώ πάρα πολύ. Είδα φίλους, τα κατάφερα στην κουζίνα μου, είχα ωραία λουλούδια στο βάζο, ανακάλυψα ραδιοσταθμό με καλή μουσική, μου πέτυχε το gravy. Ευτυχία. Κανείς δεν έχει κέφια πια. Αν καταφέρεις και κλέψεις λίγα χαμόγελα από έναν φίλο και τον κάνεις έστω για λίγο να νιώσει ζεστασιά και φίλους γύρω του, τότε έχεις καταφέρει πολλά. Εκείνο το απόγευμα, λοιπόν, δεν είπαμε τίποτα βαθυστόχαστο και δεν μιλήσαμε σχεδόν καθόλου για την παρούσακατάσταση. Όλοι ξέραμε τα θέματα του καθενός. Πήγα να θίξω ένα ζήτημα στην αρχή και το μάζεψα. Ποιος θέλει κι άλλη πραγματικότητα;
Αν μπορείς ν’ αφεθείς έστω και για δυο ώρες στο όμορφο «ανοιξιάτικο» δειλινό, στα ωραία φαγητά και σε δυο καλά λόγια που θ’ ακούσεις απ’ τους φίλους σου, κάν’ το. Και αν καταφέρεις να ξεκαρδιστείς στα γέλια από μια μαλακία που θα πει κάποιος, είσαι νικητής για τη μέρα. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορείς να κάνεις για την παρούσα κατάσταση.
Τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Οπότε, ζήσε σε μια φούσκα.
Και μην ανησυχείς, πάντα σε φούσκες ζούμε. Τον κόσμο ολόκληρο είναι αδύνατον να τον αρπάξεις. Στην καθημερινότητα τώρα, να ενημερώσω πως αυτό το Σάββατο θα φουρνιστούν τα Christmas cakes και ήδη έχει ληφθεί μέριμνα για γαλοπούλα. Χθες που μίλησα με τον κ. Καϋμενάκη, εδώ το είχα να του ζητήσω να μου προτείνει μερικά καλά κρασιά, αλλά ντράπηκα. Την εβδομάδα που πέρασε δοκίμασα δυο αριστουργηματικά ιταλικά κόκκινα κι ένα Rioja λιγάκι περίεργο. Πήγα επίσης σ’ αυτήν τη hip πιτσαρία για την οποία πολλοί μιλούν κι έχω ν’ αναφέρω πως κάνει αληθινά εκπληκτική πίτσα και σε πολύ χαμηλές τιμές. Δύσκολο να βρεις τραπέζι, αλλά αξίζει τον κόπο. Χαίρομαι πάρα πολύ όταν βλέπω νέες επιχειρήσεις στον τομέα της εστίασης που έχουν μια ευαισθησία στις τιμές και κάνουν καλή δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Πρέπει ν’ αλλάξουν τα εστιατόρια στην Ελλάδα, να πάρουν τον εαυτό τους στα σοβαρά. Μόνο αυτός ο δρόμος
υπάρχει. Λοιπόν, πολλά είπα, συγγνώμη αν σας έπρηξα. Να έχετε πολύ καλές γιορτές, θα τα πούμε το 2012, ελπίζω με περισσότερη αισιοδοξία.
Σας φιλώ.
σχόλια