Κυριακη 1/1
Τίποτα δεν πήγε ακριβώς όπως το περίμενα αυτές τις γιορτές. Άλλαξα ημερομηνίες για το καθιερωμένο ταξίδι στο νησί, ένας φίλος έφυγε, ένας άλλος φίλος ήθελε στήριξη, ένα τραπέζι δεν έγινε τότε που προγραμματίστηκε, κάποιοι άλλοι φίλοι δεν μπόρεσαν να με δουν κι εγώ δεν μπόρεσα να δω κάτι άλλους. Δεν μαγείρεψα όσο ήθελα. Μικρό το κακό. Σημασία έχει που σταματήσαμε λίγο από αυτό το υστερικό roller coaster που ζούμε. Ήταν μια ήσυχη περίοδος, παρόλα τα σκοτεινά της σημεία. Δεχτήκαμε, εγώ και οι φίλοι μου, ό,τι μας ήρθε ας πούμε στωικά και πάντα με διάθεση να μη διαταράξουμε αυτή την πολύ αναγκαία διακοπή. Επιστρέφοντας από το ταξίδι, η πόλη μού φάνηκε αποπνικτική, αλλά σωτήρια. Μπορούσα να κρυφτώ και πάλι πίσω από τα χιλιάδες προβλήματά της, κάτω από τα πολλά άσχημα κτίρια. Και αυτό έκανα.
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς χορέψαμε σ’ ένα πάρτι μέχρι το πρωί (κάποιοι πιο πολύ και μέχρι πιο αργά από άλλους), ήταν ωραία, τα τραπέζια ήταν γεμάτα φαγητά, όλοι χαμογελούσαν όταν άλλαξε ο χρόνος, φιληθήκαμε κι ευχηθήκαμε υγεία. Αυτό μόνο. Το χάραμα τσέκαρα τα βαρίδια που πίεζαν την τερίν στο ψυγείο και πήγα για ύπνο. Την επομένη, μέσα στην κοιμισμένη πόλη, μαγείρεψα, ξαφνικά και σχεδόν απροειδοποίητα, για έξι φίλους. Όσο έψηνα στην κουζίνα, άκουγα τις φωνές τους στο σαλόνι κι ένιωθα κάτι καλό για μένα και γι’ αυτούς. Κάπως σιγουρεύτηκα πως ό,τι και να γίνει εγώ και λίγα ακόμα άτομα θα έχουμε ο ένας τον άλλον. Στο τραπέζι εμφανίστηκε μια μεγάλη ποσότητα από κρέας με σάλτσα από μανιτάρια, κάτι ψητά πουλάκια που τα γέμισα με κυδωνόπαστο και θυμάρι, στην αρχή κέρασα ένα τσίπουρο από τον Βορρά, μετά ένα κόκκινο κρασί από την Πελοπόννησο. Με τα τυριά ένα γλυκό από τη Γαλλία. Μιλήσαμε για ωραία πράγματα πάνω από τα φαγητά και νομίζω πως όλοι θαύμασαν τη σοκολατένια σαρλότ μου αλλά και το red velvet cake της φίλης που ήταν εντυπωσιακά κόκκινο. Όταν βράδιασε είδαμε ταινία, απλωμένοι στους καναπέδες. Καθάριζα μανταρίνια και μύριζε ο τόπος, όταν εμφανίστηκε η Καρντινάλε με το ροζ φόρεμα μας κόπηκε η ανάσα, όταν ο Γατόπαρδος έφυγε κουρασμένος από το πάρτι, όλοι νιώσαμε κάπως άβολα. Τι μεγάλη ταινία! Όταν έφυγαν όλοι, ξαναέβαλα τις σκηνές με τα τραπέζια και τις ξαναείδα μόνος στο σκοτάδι. Ποιος φαντάστηκε αυτά τα θαύματα; Ποιος καλλιτέχνης έστρωσε αυτά τα αριστουργήματα; Με την εικόνα αυτή και με τη γεύση από το γαλλικό γλυκό κρασί πάω για ύπνο.
Παρασκευη 6/1
Το μεγαλύτερο άγχος όταν φτιάχνει κανείς λαχανοντολμάδες είναι το λάχανο. Είναι αυτό που λέμε στο χωριό μου loose end, ποτέ δεν ξέρεις πώς θα είναι. Τα ξέρω τα κόλπα για να το διαλέξεις, αλλά, εκτός κι αν το περάσεις από x-ray, είναι αδύνατον να δεις τι γίνεται εκεί μέσα. Επίσης, τα καμένα δάχτυλα είναι εγγυημένα όταν φτιάχνεις αυτό το φαγητό.
Και η τεράστια ακαταστασία στη μικρή κουζίνα με τους ελάχιστους πάγκους, επίσης. Τέλος πάντων. Τώρα, αφού έχω περάσει δυο ώρες και βάλε στην κουζίνα κι έχω βγάλει τα μάτια μου να προσπαθώ να τυλίξω τα λάχανα ομοιόμορφα και κομψά, να μη μοιάζουν με χειροβομβίδες οι ντολμάδες, τους έχω βάλει στη φωτιά να σιγοβράσουν. Παρά την κούραση, ο ήχος των ζωμών που σιγοβράζουν στην κουζίνα, οι ατμοί που ανεβαίνουν στο τζάμι, το άρωμα αυτό είναι μια από τις βασικές εικόνες που έχω στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι χειμώνα. Συνήθως, όταν περιμένω ένα τέτοιο φαγητό να ψηθεί, κάθομαι στην καρέκλα της κουζίνας και διαβάζω. Αυτό κάνω και σήμερα. Ένα βιβλίο μαγειρικής με ισπανική κουζίνα μού τραβάει την προσοχή. Πολύς ήλιος, φαγητά που μοιάζουν με τα δικά μας, αλλά και πάλι ίσως όχι. Διαβάζεις για τα φαγητά μιας χώρας και καταλαβαίνεις τα πάντα για τους ανθρώπους της. Αλλιώς εκφράζεται ο ήλιος στην ιταλική κουζίνα, αλλιώς στη γαλλική.
Αλλιώς βλέπουν οι άνθρωποι τα ψάρια στο Μαρόκο, αλλιώς στη Σουηδία. Συνεχίζω να ταξιδεύω όση ώρα ψήνονται οι λαχανοντολμάδες μέσα από τις μαγειρικές μου. Και ξέρω πότε είναι έτοιμο το φαγητό, όχι μόνο από την ώρα και την όψη αλλά και από το άρωμα που αναδίδεται από την κατσαρόλα. Τώρα όλα τα υλικά έχουν ενωθεί και οι δυνάμεις τους έχουν μαλακώσει, έχουν λιώσει σ’ ένα καινούργιο πράγμα που τα περιλαμβάνει όλα. Είμαστε έτοιμοι. Αυτό είναι το πρώτο επίσημο φαγητό της χρονιάς. Σχεδόν σταυρώνω τις κατσαρόλες όταν πάω να το σερβίρω, χαίρομαι που πέτυχε κι έχω ξεχάσει ήδη τον κόπο που χρειάστηκε για να γίνει την ώρα που βλέπω τα μάτια των φίλων να κλείνουν από απόλαυση. Να είμαστε καλά, να μαγειρεύουμε συνέχεια, να χαιρόμαστε όσα έχουμε, ν’ αναγνωρίζουμε την αγάπη όταν τη βλέπουμε. Καλή χρονιά. Σας φιλώ.
σχόλια