Road to Nowhere

Παρακολουθώντας το πολιτικ(άντικ)ο θέατρο των ημερών με αφορμή τις «διαπραγματεύσεις» για το PSI, γίναμε ακόμα μια φορά μάρτυρες του γνωστού επαναλαμβανόμενου σκηνικού.

Συμπιεσμένες κόκκινες γραμμές, επιδεικτικές χειρονομίες εκτόνωσης, σωτηριολογικές ονειρώξεις (αυτές σε μικρότερο βαθμό) και εκθαμβωτικές περικοπές στους άτυχους που δεν αποτελούν ασφαλή ψηφοθηρική λεκάνη των κυβερνώντων. Αν περίμενες τίποτα καλύτερο, μάλλον εθελοτυφλείς αγρίως. Γνωρίζουμε καλά, άλλωστε, τη χαριτοδιπλωμένη καρμική σχέση που ενώνει τις συντεχνίες με το τοξικό πολιτικό προσωπικό. Είτε μιλάμε για τον κλάδο των μεταφορών, είτε για τους φαρμακοποιούς, είτε για τους δικηγόρους, είτε για την ιερή και ακλόνητη αγελάδα των ΔΕΚΟ, το αποτέλεσμα είναι πως η προσπάθεια διατήρησης ή προσπορισμού της κομματικής πελατείας, σε συνδυασμό με την άκαμπτη ΔΝΤ-ική θεραπεία, σαρώνουν στο διάβα τους όλους τους υπόλοιπους και μαζί τη χώρα βέβαια.

Η πολιτική έχει πάψει εδώ και καιρό να προασπίζεται μια αντίληψη ζωής και πραγματικότητας που υπόσχεται ένα μίνιμουμ αξιοπρέπειας, όσο κι αν οι όψιμοι «διαπραγματευτές» επιχειρούν να πείσουν (και το καταφέρνουν σε κάποιο βαθμό, απ’ ό,τι λένε οι δημοσκοπήσεις) πως υπό τη διεύθυνση της δικής τους μπαγκέτας από την τρύπα με τη λάσπη θ’ αναδυθεί φως και θα μας συμπαρασύρει.

Το Κοντά στη Λόξα σκηνικό, βέβαια, της όποιας επόμενης Βουλής, που ήδη προετοιμάζεται στα παρασκήνια, είναι κάτι που λίγοι το αναφέρουν. Προς το παρόν, επιχειρούν εντελώς φιλοτομαριστικά να διασώσουν ό,τι μπορεί να διασωθεί από τα κομμάτια που τους εγκαταλείπουν το ένα μετά το άλλο και να υψώσουν κατακόρυφα σημαιάκι ανακωχής. Η διάθεση, βέβαια, περιχαράκωσης προνομίων παραμένει στο ακέραιο. Αυτό που δεν λέει κανένας τους είναι πως εδώ που έφτασαν τα πράγματα κανένα αισιόδοξο σενάριο, βασισμένο σε πειραματικά ευχολόγια, δεν πρόκειται να πετύχει τον στόχο του, όσο καλά προστατευμένα κομμάτια της σήψης δεν παραδίνονται (θυμίσου πως 12.000 κληρικοί συνεχίζουν περήφανα να μισθοδοτούνται από το ελληνικό Δημόσιο).

Μένει να ειπωθεί κάτι ακόμη. Για να ξεπεράσουμε την καταστροφή και να τραβήξουμε μπροστά, σ’ ένα μέλλον όχι και τόσο εύκολο, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ο κόσμος  που κάποτε ταυτιστήκαμε μαζί του πρέπει να βυθιστεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Όσο αυτό δεν συμβαίνει θα βρισκόμαστε σε στασιμότητα και παρακμή και θα αιμορραγούμε. Δεν ξέρω πώς θα γίνει αυτό, βέβαια, με όλα τα σημάδια να δείχνουν λυσσαλέα το αντίθετο. Ίσως προσπαθώντας να μην παρασυρθούμε από την απογοήτευση και την παραίτηση.

Και ας χάσουμε τα πάντα. Καμιά φορά έτσι κερδίζεις.