Η ζωή μέσα από το ρήγμα

Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Aυτό είναι το συμπέρασμα για όποιον παρακολούθησε το PSI την Κυριακή και όλα όσα ακολούθησαν. Αυτή είναι η νέα λουπαριστή συνθήκη που ο μνημονιακός ορίζοντας και οι κενολογικοί κρωγμοί των παράλυτων, καταργημένων και άναρθρων πολιτικών μας εισήγαγαν τα δύο τελευταία χρόνια στη σημειολογία του πολιτικού παιχνιδιού, ύστερα από τις ευτυχισμένες μέρες (τους).

Ποια είναι αυτή η συνθήκη; Σαν τον Σίσυφο, οφείλουμε να κουβαλάμε αδιαμαρτύρητα (μας λένε) την πέτρα μας, μια πέτρα που την τυλίγει το πολιτικό μηδέν, αναφέρεται σε οικονομικές υπηρεσίες, θεμελιώνεται σε πληροφορίες και αυτοαναιρούμενες αποκαλύψεις κάθε φορά και στο τέλος καταλήγει πάλι εκεί όπου ξεκίνησε. Με μερικές αλυσίδες ακόμα.

Βέβαια, όσα μνημόνια, αθροίσματα στοιχείων, πρωτόγονη λατρεία του ορίζοντα μιας ακαθόριστης προόδου και να ρωτήσουμε, απάντηση δεν πρόκειται να πάρουμε για το πρόβλημα. Το χρέος είναι ιερό, οι πολιτικοί είδωλα χωρίς περιεχόμενο, ανίκανοι να πράξουν οτιδήποτε πλήττει το συμφέρον τους και η πραγματικότητα αδυσώπητη. Αφού ήπιαμε μόνοι μας όλο το αίμα μας, τώρα είναι η σειρά των σύγχρονων βρικολάκων ν’ απομυζήσουν ό,τι απέμεινε.

Μπορεί κατά βάθος να γνωρίζαμε πως θρησκεία της εποχής είναι η τραπεζο-οικονομία και το ιερατείο της και πως οι πάσης φύσεως διαπιστευμένοι τεχνοκράτες απέναντι στην πολιτική μωροφιλοδοξία και τις αυτοαναιρούμενες παλινωδίες της έχουν σαφώς το πάνω χέρι ως φορείς συγκροτημένης ισχύος, ωστόσο γνωρίζουμε την ίδια στιγμή πως ο βάλτος στον οποίο βυθιζόμαστε είναι φρικτός. Γιατί δεν έχει ελπίδα. Και αργά ή γρήγορα οδηγεί στη βία.

Απέναντι στη δυναμική της αλληλοτροφοδοτούμενης βίας, βέβαια, δεν υπάρχει τίποτα πιο ρευστό κι έτοιμο για ανάφλεξη από ένα σώμα. Είτε μιλάμε για το ημίνεκρο σώμα της πόλης, είτε για το παραλυτικά ζαλισμένο κοινωνικό σώμα - ανώδυνες εκδοχές δεν υπάρχουν. Η νηνεμία ενταφιάζεται όταν η δυσαρμονία θεριεύει και όταν η εξουσία -πάντα σωματικά- προσπαθεί να διατηρήσει τον έλεγχο της πραγματικότητας αλλά και των εντυπώσεων. Ποιος θα προκαλέσει πρώτος τον άλλον; Μικρή σημασία έχει. Όλα είναι ενάντια.

Η πλατεία άδειασε την Κυριακή, το Μνημόνιο 2 ψηφίστηκε, οι πάμφθηνοι πολιτικοί όλων των παρατάξεων διασταύρωσαν αδιέξοδα, αγκυλώσεις, ιστορίες τρόμου και ιστορίες από την κρύπτη (τους), η πρόσοψη του Αττικόν κάηκε και μαζί του κάηκαν και οι τελευταίες αισθητικές αντοχές των ρεσω-maniacs, τα μπαχαλοϋβρίδια αποσυμπιέστηκαν αναμενόμενα κι επαναληπτικά μέχρι την επόμενη φορά, η τηλεόραση συνέχισε να παίζει τις φτηνές μελωδίες της για το λοβοτομημένο κοινό της. Η ζωή μέσα από το ρήγμα.

Σαν να μην πέρασε ποτέ η μέρα.