Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ που χώνεις τα πόδια σου στη ζεστή άμμο / το διαδοχικό τρίπτυχο φράουλες-κεράσι- καρπούζι, ένα κατακόκκινο πανηγύρι στους ουρανίσκους μας που κρατάει όλο το καλοκαίρι / ο ήχος της παγωτομηχανής πάνω στον πάγκο της κουζίνας όταν ετοιμάζεις το πρώτο παγωτό βανίλια της χρονιάς και ήδη προγραμματίζεις το πρώτο σορμπέ, που δεν θ’ αργήσει να έρθει η σειρά του / καμένες μύτες και μάγουλα από τον ήλιο / κολοκυθανθοί γεμιστοί που δεν τους έφτιαξες εσύ και ήρθαν σε τάπερ από κάπου με πολλή αγάπη / το κοκτέιλ Gigolo στο 42 / η διαδρομή με το μηχανάκι προς τα Πετράλωνα και πίσω / ένα κιλό παγωτό μουστάρδα από την Τούλα στο Παγκράτι / μεταμεσονύχτιες προβολές του Νονού στο σπίτι με τα παράθυρα ανοιχτά και το άρωμα από τα γιασεμιά των απέναντι να σε τρελαίνει / καγιανά με φρέσκια ντομάτα και τσίλι, κι ας με βρίσουν οι purists / ντοματιές στο μπαλκόνι. Πρώτα φύτρες, μετά μικρά φυτάκια και μετά υστερικό μέτρημα των ανθών που θα γίνουν καρποί, υστερικές ερωτήσεις στο φυτώριο της γειτονιάς για το χώμα και το λίπασμα μην τυχόν και τις ποτίσω με χημικά, λες και τόσα χρόνια τρώω από το μποστάνι μου / μεσημέρι Σαββάτου σε καφενείο του κέντρου, να σε πλακώνουν τα τσίπουρα και οι ρακές και να σου αρέσει που θα κοιμηθείς ζαβλακωμένος από το αλκόολ κι ευχαριστημένος / υπονοβασίες στο ψυγείο στις τρεις το χάραμα κι επιδρομές στο καρπούζι / άγρια ρόκα / ντοματοπελτές, αγουρέλαιο, ζυμωτό ψωμί και λίγο αλάτι / σύκα. Σκέτα, με λευκό μαλακό τυρί, με μέλι, με προσούτο, όπως και να είναι, το πιο παράξενο φρούτο της φύσης, μια από τις πιο ηδονικές τροφές / σπιτική ιταλική πίτσα που όλα είναι χειροποίητα και παγωτό Σικάγο για μετά, η πρόφαση θα είναι η βραδιά Γιουροβίζιον, η πραγματικότητα όμως είναι πως τρελαινόμαστε για βραδινά γλέντια και πως ούτε καν θ’ ανοίξουμε το χαζοκούτι. Αν είμαστε τυχεροί, θα έχει φεγγάρι και θα τη βγάλουμε με τις πίτσες στην ταράτσα / τσιπούρα ψητή με λίγα χόρτα στην άκρη, ούτε λεμόνι, ούτε λάδι, να γεύεσαι τη θάλασσα / βερίκοκα, ροδάκινα, που στο νησί μου τα λέμε χρυσόμηλα / βανίλιες, που στο νησί μου τις λέμε φορμόζες / και κάποια στιγμή σταφύλια / εκείνη η «δύσκολη» στιγμή μετά το μπάνιο στη θάλασσα, στη διαδρομή για τη Χώρα του νησιού, που το μόνο που σκέφτεσαι είναι το φαΐ στο ταβερνάκι του νησιού και αν θα προλάβεις τα αμπελοφάσουλα ή αν θα σ’ τα πάρουν άλλοι / τάρτες με φρούτα του δάσους, ροδάκινα στον φούρνο με παγωτό / μαχαλεμπί με φιστίκι Αιγίνης και γλυκό τριαντάφυλλο / το απλότατο αλλά εξαιρετικό δείπνο που ετοίμασες χωρίς να βράσεις ή να ψήσεις οτιδήποτε, που είναι όμως το πιο βασιλικό πράγμα που μπορείς να σκεφτείς και που φυσικά η προσπάθεια για να το σχεδιάσεις και οι βόλτες που έκανες στα μπακάλικα, τα μανάβικα, τους φούρνους και τα ζαχαροπλαστεία ήταν ισότιμες με τρεις μέρες σκληρής μαγειρικής / στο ίδιο τραπέζι η λεπτομέρεια με το μικρό βαζάκι και το ένα ροζ τριαντάφυλλο που έβαλες την τελευταία στιγμή, αν και συνήθως απεχθάνεσαι τα ντεκόρ, απλώς απόψε είναι πολύ ωραία εδώ και μοιάζει να ταιριάζει με το υπόλοιπο πανηγύρι φαγητών που θα είναι στο τραπέζι / frapuccino caramel / μελιτζάνες με παρμεζάνα και ντομάτα / κρύα λαδερά / βασιλικός και δυόσμος παντού / καυτερές πιπεριές παντού / χταποδάκι στα κάρβουνα ή καρπάτσο / πότισμα με λάστιχο, ξυπόλυτος, παντελόνια, βρακιά, μπλούζες, όλα βρεγμένα και αυτό το δροσερό αεράκι που προκύπτει μέσα από τα βρεγμένα μπετά και τα ραντισμένα γεράνια / φασολάκια / γεμιστά / τα ξαφνικά πηγαινέλα στο Λιμάνι του Πειραιά κάθε Σ/Κ / καινούργιοι φίλοι, κάθε βράδυ σχεδόν μαζί, καθημερινή επαφή, ανακάλυψη, πολύ γέλιο / το δεκαπεντάλεπτο διάβασμα κάθε πρωί στο μπαλκόνι ενός κλασικού μυθιστορήματος. Έγινε παράδοση πια και μου αρέσει. Γύρω να καίνε τα πάντα και στις σελίδες του βιβλίου ένας ρώσικος χειμώνας ή μια ασθενής αγγλική άνοιξη / οι γάτες που κοιμούνται στις γλάστρες / ο ακάλυπτος, οι συνομιλίες που ακούς, οι σκιές των σωμάτων που βλέπεις, οι μυρωδιές που βγαίνουν από τις κουζίνες, όλη αυτή η κρυφή και αδήλωτη ζωή που νομίζεις πως δεν βλέπει κανείς, όλα πετάγονται στο κενό, όμως όλα τελικά καταγράφονται / οι πικροδάφνες στις άκρες των δρόμων, ειδικά αυτές με τα μικρά λευκά λουλούδια που σε τυφλώνουν / η αιώνια ιστορία μ’ εκείνη τη βόλτα στην Ακρόπολη που λέμε να κάνουμε, αλλά ποτέ δεν γίνεται / η καθιερωμένη αυγουστιάτικη βόλτα στο Αρχαιολογικό που πάντα γίνεται μεσημέρι Σαββάτου, εμείς και κάτι Αμερικάνοι ξέμπαρκοι που βρέθηκαν σε αυτή την κολασμένη πόλη λίγο πριν την Ίο / κανονικά θα έπρεπε να γράφω τη λέξη παγωτό μπροστά από κάθε λήμμα αυτού του κειμένου / η τελευταία νύχτα στο νησί / το ξημέρωμα στον Πειραιά / όλες οι οργανωτικές σκέψεις που κάνεις και θέλεις να πάρεις φόρα για τον επόμενο χειμώνα, που όμως σταματούν, διότι μέχρι τον Οκτώβριο είναι ακόμα καλοκαίρι και όσα αναφέρω πιο πάνω ακόμα θα επαναλαμβάνονται!
Προσπαθώ να νιώσω καλύτερα και σκέφτομαι πράγματα που είμαι σίγουρος πως θα βοηθήσουν κι εμένα αλλά κι εσάς να ξεφύγουμε κάπως από αυτό που συμβαίνει. Το daydreaming ακόμα επιτρέπεται, άσχετα από το αν θα είναι δυνατή η πραγματοποίησή του σύντομα. Εγώ, όμως, είμαι ακόμα αισιόδοξος. Σκέφτομαι πως το καλοκαίρι είναι εδώ και για λίγο όλα ίσως γίνουν πιο γλυκά. Σας φιλώ.
σχόλια