Το υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης μέχρι στιγμής έχει εκφράσει την αλληλεγγύη του σε όλα εκείνα τα συμφέροντα που πλουτίζουν, εκμεταλλευόμενα το χάλι της Δημόσιας Υγείας. Η τελευταία εξέλιξη με τα φάρμακα για τους καρκινοπαθείς ήταν η χειρότερη. Προχθές φίλος μού διηγήθηκε πως η μητέρα του, μετά την πρόσφατη χημειοθεραπεία στην οποία υποβλήθηκε, ξέρναγε 24 ώρες επειδή μαζί με τη θεραπεία δεν της χορηγήθηκε και το αντι-εμετικό που έπρεπε. Δεν είχε το νοσοκομείο.
Στα τηλεπαράθυρα ο Λοβέρδος τσακώθηκε με τον εκπρόσωπο των νοσοκομειακών γιατρών, που τον αποκάλεσε ντίλερ ιδιωτικών συμφερόντων. Ο Λοβέρδος κατηγόρησε με τη σειρά του τον γιατρό ότι ουδέποτε έβαλε θέμα για τις υπερτιμολογήσεις και τις προμήθειες στα νοσοκομεία. Μέσα σε αυτό το κλίμα αλληλοκατηγορίας το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι πως σε αυτά τα υπουργεία διοικούσαν οι υπουργοί. Και αν είχαν εντοπίσει συμφέροντα που δεν κατήγγειλαν ή, πολύ περισσότερο, δεν χτύπησαν, έχουν την αποκλειστική ευθύνη.
Η τέχνη της διεφθαρμένης πολιτικής είναι το rebranding. Όχι μόνο στα ονόματα των υπουργείων. Οι αποτυχημένες πολιτικές στα υπουργεία κρύβονται στις μετονομασίες, στην Παιδεία στη συνεχή αλλαγή των εξεταστικών συστημάτων, στην Οικονομία στη ρητορεία του φόβου.
Αυτή η χώρα γνώρισε χιλιάδες φορές την «αλλαγή», την «επανίδρυση του κράτους», την «πάταξη της διαφθοράς». Η ευθύνη χάνεται μαζί με τις λέξεις που δεν εκπληρώνονται.
Στις προεκλογικές τοποθετήσεις των ημερών ο Βενιζέλος εμφανίζεται ως αντίπαλος του δικομματισμού, ο Σαμαράς ξέχασε σε δέκα μέρες τα σποτ με την Αγιά Σοφιά και τις κορώνες για τους μετανάστες και η Αριστερά προσπαθεί να περάσει από τον αόριστο αντιπολιτευτικό λόγο στην οδυνηρή διατύπωση θέσεων για την εξουσία.
Μήπως επαναδιατυπώνεται ο πολιτικός λόγος κάτω από την πίεση των καταστάσεων; Φοβάμαι πως όχι. Αλλάζει ταμπέλες, όπως έκανε με τα υπουργεία. Προσδοκώντας ίσως πως τα θύματα της πολιτικής θα συμφωνήσουν ότι μαζί με τις λέξεις θ’ αλλάξουν και οι πολιτικές.
Γίνεται έντονη προσπάθεια να ξεχάσουμε ξανά το παρελθόν, σαν να είναι η αντιπαράθεση γι’ αυτό μια αναχρονιστική κόντρα. Το επιχείρημα είναι «αφήστε τι έγινε, τώρα κινδυνεύει η Ελλάδα». Η Ελλάδα δεν θα κινδύνευε, αν στο πρόσφατο παρελθόν παίρνονταν άλλες αποφάσεις. Οι καρκινοπαθείς, για παράδειγμα, θα είχαν φάρμακα, αν ο αιφνίδια εκλεκτός των Μέσων κύριος Βορίδης δεν υπέγραφε μια αναπροσαρμογή σύμβασης με τους κατασκευαστές για έργα του ΟΣΕ 40 εκατομμυρίων. Η αναπροσαρμογή έγινε για τις συνήθεις «δυσκολίες» που συνάντησαν στα έργα οι εργολάβοι. Αυτό δεν είναι παρελθοντολογία, αλλά συζήτηση για την τρέχουσα πολιτική, όπως ασκείται. Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα παρουσιάζουν ως αόριστες συγκεκριμένες ευθύνες που ορίζουν τις πολιτικές τους ως σήμερα, αλλά ταυτόχρονα εμφανίζουν ως υπαρκτούς τους θεωρητικούς κινδύνους που εμπεριέχουν άλλες πολιτικές. Εν ολίγοις, υποστηρίζουν πως δεν έχουν σημασία οι πολιτικές που μας οδήγησαν ως εδώ αλλά είναι επικίνδυνες αυτές που λένε το αντίθετο. Μπορείς να πιστέψεις κάποιον αλκοολικό που υποστηρίζει πως αποφεύγει το γάλα με το κουάκερ γιατί του κάνει κακό στην υγεία; Μάλλον όχι.
Στη χώρα υπήρξαν υπουργοί, υπουργεία και πολιτικές. Με συγκεκριμένες ευθύνες. Οι υπουργοί βολεύονται να εμφανίζονται απλώς ως καλεσμένοι σε πάνελ αντί για πολιτικοί που κυβέρνησαν τη χώρα. Που θα απειλούν για το πόσο επικίνδυνα είναι τα πράγματα στο μέλλον.
Αν αποδεχτεί κάποιος αυτήν τη λογική, πρέπει να αποδεχτεί πως για όλα φταίει το υπουργείο Άρμεγε Λαγούς και Κούρευε Χελώνες. Ναι, δεν υπάρχει, αλλά μπορεί να υπάρξει, αν πρόκειται να φταίει.
σχόλια