Τετάρτη 26/3 Το φαγητό που σου θυμίζει τη γενέτειρά σου, τον τόπο όπου μεγάλωσες, δεν είναι κατ' ανάγκην αυτό που λέμε πως σου «φέρνει δάκρυα στα μάτια». Εμένα, ας πούμε, το φαγητό που μου θυμίζει την πατρίδα μου δεν το τρώω καν. Δεν μου αρέσει. Την έντονη μυρωδιά του όμως, ακόμα και την υφή του, δεν την έχω συναντήσει αλλού. Είναι κάτι άλλο. Ένα κράμα από παιδικές αναμνήσεις, ξέφτια τοπικής παράδοσης, μητρική επιμονή να δοκιμάσεις κάτι που δεν τολμούσες, είναι όλα αυτά μαζί και η συνειδητοποίηση πως όσο μεγαλώνεις όλο και περισσότερο θες να πιαστείς από κάπου. Και όλο και περισσότερο γυρνάς εκεί όπου μεγάλωσες. Νοητά τουλάχιστον. Ρώτησα τους φίλους μου στο Facebook ποιο είναι το φαγητό που τους θυμίζει την πατρίδα τους και πήρα ένα σωρό απαντήσεις. Ο φίλος που έσπευσε πρώτος να απαντήσει στο πολύ σοβαρό ερώτημα μου θυμάται την πατρίδα του όταν τρώει φάβα. Ποιος ξέρει τώρα πού είναι η φάβα τοπικό φαγητό. Λες να είναι στη Σαντορίνη; Το κυπριακό λόμπι το εκπροσώπησε νομίζω επάξια το κολοκάσι, που μαγειρεύεται κοκκινιστό με χοιρινό και σέλινο. Ειδικά αν το φαγητό ψήνεται με δυο σειρές ντολμάδες στην κορφή της κατσαρόλας. Τι είναι το κολοκάσι; Είναι μια ρίζα, σαν πατάτα. Έχει πιο βουτυράτη υφή και πιο πικάντικη γεύση. Ωραία είναι. Έτσι λένε. Εγώ τη σιχαίνομαι. Στο κυπριακό λόμπι θα στηρίξω το ρέσι, το φαγητό που σερβίρεται στους γάμους. Κρέας αρνιού που βράζει για ώρες σε μεγάλα καζάνια και που στο τέλος μαγειρεύεται με στάρι. Την πανέμορφη Ζάκυνθο θυμίζει σε μια φίλη το κουνουπίδι σοφιγάδο, ενώ την Κεφαλονιά την έχουν συνδέσει με τη διάσημη κρεατόπιτα. Το Άργος θυμάται με δάκρυα στα μάτια η φίλη μου όταν τρώει γκόγκιες ή κοκκινιστό με μακαρόνια με καμένο βούτυρο και τυρί. Η Μάνη μένει στη μνήμη ζωντανή με την μπουζοπούλα, τη γουρουνοπούλα. Τα μακαρόνια κουφωτά στα ηρωικά Ψαρά, σπλήνα γεμιστή με κιμά, δαμάσκηνα, βερίκοκα, χουρμάδες, αμύγδαλα κοπανισμένα και κουκουνάρι στο Αγρίνιο και πρασοκρεατόπιτα στην Έδεσσα. Την Κοζάνη θυμούνται με τα γιαπράκια, ενώ την Πάτρα (ναι, η Πάτρα έχει φαΐ αξιομνημόνευτο) τη θυμούνται όταν τρώνε βακαλάο και αλιάδα με κοκκινογούλια και πολλές κεφτέδες (διότι η κεφτέδα είναι το σωστό, τουλάχιστον στο σόι αυτού του φίλου). Μπάμπω όταν τρώει τον Εύρο νοσταλγεί η άλλη και τη Ραχούλα Καρδίτσας σκέφτεται με Κλοτσοτύρι-Μπατζίνα-Πλαστός-Τραχανά ξινό. Μια παλιά Μυκονιάτισσα πεθυμά ομελέτα με οβριές από τα χεράκια της κ. Ασημίνας, ενώ ένα αγαπητό πρόσωπο από την Αμφίκλεια Λοκρίδος ταξιδεύει εκεί με το κοντοσούβλι. Ο Πόντος εμφανίζεται μπροστά μας όταν τα πιροσκί με πατάτα ή τυρί σερβίρονται ζεστά ζεστά. Γριβάδι στον φούρνο αν έχεις πατέρα από την Άρνισσα Πέλλας, κεμπάπ με μπούκοβο αν η μητέρα σου είναι από Φλώρινα και μπουγάτσα, αν στη Θεσσαλονίκη μεγάλωσες. Το καστοριανό γλυκό μπουρέκι είναι λέει πειρασμός και κάνει τα αγόρια που περιφέρονται στο κέντρο να νοσταλγούν την όμορφη πόλη τους. Στην Κορινθία κατακαλόκαιρο ταξιδεύουν κάτι κρεατοφαγικές ψυχές να φάνε γκιόσα, ενώ στον Φενεό, τι άλλο, γίγαντες. Στην όμορφη Νάξο οι τηγανητές πατάτες γίνονται με τέχνη, διότι η Ναξιώτισσα στις Βρυξέλλες αυτές θυμάται και νοσταλγεί το όμορφο νησί της. Tην Καβάλα με ένα φανάρι αχνιστό (πεσκανδρίτσα) τη θυμούνται, ενώ για τα πιταρούδια (ρεβιθοκεφτέδες) τα αγόρια από τη Ρόδο θα πρόδιδαν και το μεγαλύτερο Amateur Party. Tα παιδικά του χρόνια στους πρόποδες του Παρνασσού θυμάται ένας φίλος με την πρώτη κουταλιά τραχανόσουπα με φέτα Παρνασσού και κότα σπιτική με χυλοπίτες οικιακής παραγωγής, με κατσικίσιο γάλα. Στην Καλαμάτα θέλει να ταξιδέψει όποτε πεθυμά καγιανά με παστό και λαλάγγια. Στα Χανιά θέλει να πάει όποτε θυμάται το φοβερό μπουρέκι, αλλά και τις οματές. Όλοι έχουν ένα φαΐ που τους κάνει να μπουν στο αεροπλάνο και πίσω να γυρίσουν: λαγγίτες με μέλι και φέτα, μπατζίνα, μακαρονάδα με κανέλα, ό,τι φανταστείς. Οι Λευκαδίτες θέλουν μπακαλιάρο με πατάτες σούπα και η φίλη από τα Μετέωρα θέλει την κασάτα της μητέρας της, αν και ζει στο Λονδίνο. Γαρδουμπάκια στον φούρνο πεθυμούν όσοι είναι από τη Λιβαδιά, ενώ τη Σκύρο θυμούνται όταν τρώνε κατσικάκι με πιλάφι. Πίσω στα Χανιά ταξιδεύουν πάλι με τα ντολμαδάκια με κλιματόφυλλα άνευ κιμά, σε μέγεθος νυχιού αντίχειρα. Και στην όμορφη Αστυπάλαια θέλει να γυρίσει μια φίλη όταν θυμάται τα πουγκιά με τυρί και μέλι. Το Ναύπλιο αναπολεί όταν θυμάται αρνάκι με αγκινάρες φρικασέ, μπογάνα (αρνί με πατάτες στη γάστρα που μένει σε φούρνο με ξύλα για ώρες) ένας άλλος που μένει εκτός Ελλάδος.
Και αν νομίζεις πως όσοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αθήνα δεν έχουν κάτι για να θυμούνται την πόλη τους όταν το δοκιμάζουν, κάνεις λάθος: αθηναϊκή σφυρίδα, γεμιστά αστικού εστιατορίου, χόρτα βραστά και στο πλάι φέτα και ψωμί. Σας φιλώ!
σχόλια