Η Εβδομάδα των Παθών ξεκίνησε με την... πλήρη εμπάθειας κοινοβουλευτική κόντρα για τα μνημόνια. Η συνεδρίαση ξεκίνησε απόγευμα Μ. Δευτέρας και έληξε ξημερώματα Μ. Τρίτης, οπότε 156 βουλευτές ψήφισαν «ναι» στη σύσταση εξεταστικής επιτροπής, καθώς στο εορταστικό καλεντάρι η ταιριαστή στην περίσταση παραβολή των ταλάντων (που οι «καλοί δούλοι» φρόντισαν, λέει, να αβγατίσουν, ενώ οι «πονηροί και οκνηροί» μείνανε στον άσο) έδινε τη θέση της στην (επίσης πολύ ταιριαστή) παραβολή των Μωρών Παρθένων, που, ούσες αμελείς, «φάγανε πόρτα» στο γαμήλιο πάρτι του Νυμφίου.
Είναι σίγουρα ενδιαφέρον να μάθουμε πώς από την ολυμπιακή υπερκαταναλωτική ευφορία, τους θεαματικούς δείκτες ανάπτυξης και την τρανή χρηματιστηριακή «παραμύθα» πήγαμε άπατοι στον μνημονιακό εφιάλτη που συνεχίζει να στοιχειώνει τον ύπνο και τον ξύπνιο μας.
Αρχικά ναι, καλώς ψηφίστηκε. Είναι σίγουρα ενδιαφέρον να μάθουμε πώς από την ολυμπιακή υπερκαταναλωτική ευφορία, τους θεαματικούς δείκτες ανάπτυξης και την τρανή χρηματιστηριακή «παραμύθα» πήγαμε άπατοι στον μνημονιακό εφιάλτη που συνεχίζει να στοιχειώνει τον ύπνο και τον ξύπνιο μας. Να εξετάσουμε σε ποιον βαθμό η κρίση ήταν εισαγόμενη ή εγχώρια, ποιων σχεδίων γίναμε πρόθυμα πειραματόζωα, ποιοι ευθύνονται για την υπερχρέωση, τα σκάνδαλα, τις μίζες, τη δραματική μείωση μισθών και συντάξεων –όχι μόνο στον υπερπροβλημένο δημόσιο αλλά και στον καταφρονεμένο απ' όλους ιδιωτικό τομέα, οι εργαζόμενοι στον οποίο πλήρωσαν πολλαπλάσιο τίμημα–, τη «βιομηχανία λουκέτων», την εξάρθρωση του κοινωνικού κράτους, την υποβαθμισμένη εκπαίδευση, τη φεουδαρχοποίηση της εργασίας, τη μαζική μετανάστευση νέων, κυρίως, ανθρώπων, ποιοι τορπίλισαν το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς, υπονομεύοντας, ταυτόχρονα, τις προηγούμενες αλλά και τις επόμενες.
Να δούμε πώς και γιατί θα έπρεπε να πορευόμαστε στο εξής παρέα με βία, φόβο, καταστολή, μιζέρια, ανασφάλεια, ανεργία, φτώχεια, απελπισία και ναζί βρικόλακες, πόσο στ' αλήθεια ζούσαμε «πάνω από τις δυνατότητές μας», ποιος ορίζει ποιες είναι αυτές και από πότε ο χορτάτος αποκαλεί λιγούρη τον πεινασμένο. Να συνειδητοποιήσουμε πώς μια κοινοβουλευτική δημοκρατία του ανεπτυγμένου κόσμου κατέληξε να κυβερνιέται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τι απέγιναν οι δεκάδες ποινικές δικογραφίες κατά υπουργών ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, πώς θεσπίστηκε μια προκλητικά ένοχη (εφόσον μας διαβεβαίωναν πως όλα ήταν απολύτως σύννομα) ασυλία για τραπεζίτες, μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και διοικήσεων των ΔΕΚΟ, ποιοι μέχρι χτες δάνειζαν γενναία (πάνω από μισό δισ. ευρώ) και κατ' αποκλειστικότητα υπερχρεωμένα κανάλια, ώστε να προπαγανδίζουν ασύστολα και τις πιο εξωφρενικές καθεστωτικές επιλογές, επενδύοντας μεθοδικά στον τρόμο και στον κοινωνικό δαρβινισμό, ποιος δώρισε στις τράπεζες 40 δισ. για να συνεχίσουν να τζογάρουν στις πλάτες των καταθετών... τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος.
Εξίσου σημαντικό είναι να μάθουμε αν πράγματι τα μνημόνια ουσιαστικά επιβλήθηκαν υπό ασφυκτική έξωθεν πίεση, εφόσον η Σύμβαση της Βιέννης απαγορεύει τη σύναψη σύμβασης υπό οικονομική απειλή και χωρίς κοινή συναίνεση, πόσο άλλαξε η συγκυρία ώστε να δικαιολογείται σήμερα η επανεξέταση των τότε συμφωνιών, καθώς και πόσο η εφαρμογή των μνημονίων παραβίασε τον Κοινωνικό Χάρτη της Ε.Ε., με συνέπεια τα ευρωπαϊκά όργανα να έχουν υπερβεί τις προβλεπόμενες από τη Συνθήκη της Λισσαβώνας αρμοδιότητες, όπως πρότεινε στην «Επιτροπή Αλήθειας» ο εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ Ολιβιέ ντε Σούτερ – αν, κοντολογίς, οι αποφάσεις ήταν καθαρά πολιτικές ή υπήρχαν επιπλέον «κίνητρα».
Θα συμφωνούσα, ωστόσο, με τις ενστάσεις περί της χρονικής περιόδου που θα πρέπει να καλύψει αυτή η εξεταστική, και όχι για να παίξω με τη σειρά μου την κολοκυθιά. Γιατί μπορεί το πρώτο μνημόνιο να μας φορέθηκε προ πενταετίας, όμως οι γενεσιουργές αιτίες του ανιχνεύονται ήδη στο στρεβλό μοντέλο ενός υδροκέφαλου κρατισμού και μιας σχεδόν τυχοδιωκτικής, αεριτζίδικης αναπτυξιακής πολιτικής που ακολούθησαν μεταπολιτευτικά (ή και αρκετά νωρίτερα, αλλά, ok, μη φτάσουμε στη βαυαροκρατία) όλες λίγο-πολύ οι κυβερνήσεις. Συμφωνώ, επίσης, ότι ναι μεν δεν τα φάγαμε ακριβώς «μαζί», αλλά ένα μεγάλο ποσοστό συμπατριωτών μας επωφελήθηκε τα μέγιστα και στήριξε παντοιοτρόπως αυτό το μοντέλο, μεταβαλλόμενοι σε αγανακτισμένους «πεφτοσυννεφάκηδες», σαν η κάνουλα στέρεψε. Απόδειξη, οι απίστευτες ιστορίες οικονομικής διασπάθισης, σκανδάλων και διαφθοράς που αφορούν το σύνολο σχεδόν του δημόσιου τομέα. Σε βάρος, βέβαια, όσων υπαλλήλων ή πολιτών γενικότερα κάνανε σωστά τη δουλειά τους και προσπαθούσαν για κάτι αξιότερο. Έτσι κάπως διαμορφώθηκε το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που κυριαρχεί σήμερα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Την ταξικότητα των μνημονίων επιβεβαιώνει η έρευνα Γιαννίτση-Ζωγραφάκη για το ίδρυμα Hans Böckler: οι φτωχότεροι επιβαρύνθηκαν έως και 337% έναντι μόλις 9% των πλουσιότερων και δεν θέλω να ξέρω τι θα ζούσαμε δίχως την «ευχή και κατάρα» των ισχυρών στην Ελλάδα οικογενειακών δεσμών. Εκείνο, πάντως, που σίγουρα θέλω να μάθω, πέρα απ' όλα τα παραπάνω, είναι πώς θα γίνει να μην ξαναβρεθούμε σε παρόμοια θέση.
σχόλια