Η Μαρίνα είναι το τέταρτο παρόμοιο περιστατικό που βίωσα τα τρία τελευταία χρόνια. Όπως συνέβη με τον Γιώργο και τη Στέλλα, η Όλγα είναι ένα νέο, φιλόδοξο και ικανό άτομο που δυσκολευόταν να βρει δουλειά στην Ελλάδα, αλλά με λίγη προσπάθεια κατάφερε να βρει μια καλή θέση στο Λονδίνο.
Πολλά παιδιά με ικανότητες, προσωπικότητα και διάθεση δεν μπορούν να βρουν μια ικανοποιητική απασχόληση, όχι γιατί έχουν κάποιο κουσούρι αλλά γιατί στερεύει ολοένα και περισσότερο η λίμνη της οικονομίας μας. Αρκετοί νέοι και οι νέες που θα επιχειρήσουν να βγουν έξω από τα ελληνικά σύνορα θα δουν ότι η «αστοχία» τους στην Ελλάδα οφείλεται απλώς στο ότι οι ευκαιρίες εδώ είναι ελάχιστες. Ενίοτε και αυτοί που προσλαμβάνουν, όσοι δεν ψάχνουν για τους «φθηνότερους», θέλουν κάποιον που να μπορεί να κάνει 3 δουλειές ταυτοχρόνως.
H περίοδος αυτή, πάντως, είναι «γκαστρωμένη»... Τα νέα παιδιά που ψάχνονται, οι νέοι και οι νέες που φεύγουν στο εξωτερικό, οι δημιουργικοί άνθρωποι που κινούνται κάτω από τα ραντάρ, οι εκατοντάδες πολίτες που βιώνουν την ανασφάλεια, όλος αυτός ο κόσμος νιώθει το έλλειμμα ηγεσίας.
Τα γράφω αυτά σε μια περίοδο που έχω μελετήσει μερικές δεκάδες βιογραφικά για κάποιες θέσεις εργασίας. Ανάμεσά τους πολλά ταλέντα με καλές σπουδές και αξιόλογα προσωπικά ενδιαφέροντα που θα δυσκολευτούν να βρουν την πρώτη απασχόληση για να αποκτήσουν εμπειρία. Παράλληλα, συνέχισαν να επικοινωνούν μαζί μου αρκετοί γονείς με την αγωνία τού πώς θα αποκτήσει το παιδί τους αυτή την αρχική εμπειρία, ώστε να καταφέρει να μπει στην αγορά εργασίας, συναίσθημα που το έχω βιώσει κι εγώ ως γονιός.
Όλα αυτά γεννούν πίκρα που δεν μπορεί να αντισταθμιστεί από τη χαρά για τα λίγα παιδιά που έπειτα από αγώνα και επιμονή θα βρουν αξιοπρεπή δουλειά στην Ελλάδα ή το εξωτερικό. Αυτά, μαζί με κάποια άλλα, με έχουν κάνει να ασχολούμαι λιγότερο με την επικαιρότητα της χώρας, έχοντας περιορίσει αισθητά τον σχολιασμό των εξελίξεων στα social media. Νιώθω πιο καλά αλλά και πιο χρήσιμος όταν αφιερώνω περισσότερη ενέργεια στη δουλειά μου και, εφόσον περισσεύει λίγος χρόνος, να μιλάω με κάποιον γονιό ή να συναντώ νέα παιδιά.
Για λόγους επαγγελματικούς, αλλά και γιατί το χούι δεν αλλάζει, δίνω κάποιον χρόνο στα της πολιτικής. Είναι απορίας άξιο πώς τόσο πολλοί πολιτικοί διακηρύσσουν ότι η ανάταξη της οικονομίας θα έλθει με τον έναν ή τον άλλο ακραίο τρόπο: κάποιοι υπόσχονται τη δημιουργία θέσεων εργασίας από το κράτος, ενώ, στον αντίποδα, ορισμένοι θεωρούν καλύτερη το να εκλιπαρούμε για ξένες επενδύσεις, έξω από κάθε κανόνα και έλεγχο. Και τα δύο έχουν δοκιμαστεί. Δεν μειώνουν την ανεργία, απλώς βολεύουν τις ομάδες που ευαγγελίζονται παρόμοιες μαγικές λύσεις.
Δεν θέλει και πολλή σοφία για να καταλάβει κανείς πως όσο χάνεται χρόνος, τόσο θα κατευθυνόμαστε προς τον δεύτερο δρόμο: η υψηλή ανεργία και η εντεινόμενη ανασφάλεια θα δημιουργούν προϋποθέσεις τέτοιες, ώστε να ζητάμε την όπως-όπως δημιουργία θέσεων εργασίας. Σε μια Ελλάδα όπου επικρατούν οι σημερινές συνθήκες θα έχουν διάθεση να επενδύσουν μόνο κάποιοι που θα αγοράζουν πάμφθηνα περιουσιακά στοιχεία ή κάποιοι καπάτσοι που θα επωφελούνται από το φθηνό εργατικό δυναμικό.
Τα παιδιά που ψάχνονται
Οι συνθήκες είναι δύσκολες και για τους νέους που δικαιούνται, και θέλουν, να ψάξουν και να ψαχτούν. Τι πιο φυσιολογικό για έναν νέο 23 χρονών που έχει πάρει το πτυχίο του από το να διερευνήσει τη δυνατότητα αξιοποίησης ενός ταλέντο του ή να δει αν του ταιριάζει η άλφα ή η βήτα κατεύθυνση. Σε μια οικονομία σε κατατονία δεν περισσεύει έδαφος για να το επιχειρήσει, ούτε το πανεπιστημιακό περιβάλλον με τις τόσες αρρυθμίες του επιτρέπει τέτοιες «πολυτέλειες». Πόσα παιδιά έχουν τη δυνατότητα ή επιθυμούν να ζήσουν την περιπέτεια, πηγαίνοντας στο εξωτερικό;
Αν υπάρχει κάτι θετικό στο σημερινό περιβάλλον, δεν είναι μόνο τα παιδιά που βρίσκουν δουλειά στο εξωτερικό, «διωγμένα» από την παρατεταμένη ξηρασία του «ελληνικού κάμπου». Μέσα στην απραγία και στην ανασφάλεια, ξεχωρίζουν άτομα, ομάδες και εταιρείες που επιχειρούν να γίνουν καλύτερες σε κάποιες νησίδες που μάλλον γίνονται μεγαλύτερες. Η μάχη της επιβίωσης και η ανάγκη να χτίζεται επαφή με το εξωτερικό ωθούν κάποιους που ήταν καλοί να γίνουν καλύτεροι.
Αντλώ χαρά και από αυτό το οικοσύστημα. Είμαι πολύ τυχερός και ευγνώμων που έρχομαι σε επαφή μαζί του και συναντώ άτομα και ομάδες που νιώθουν δημιουργικά, κόντρα στο ευρύτερο περιβάλλον κατήφειας και στασιμότητας. Οι περισσότεροι είναι απορροφημένοι από την άσκησή τους και δεν αφιερώνουν ενέργεια στο να έχουν δημόσια παρουσία. Δεν κρύβονται, αλλά δεν θεωρούν δημιουργικό το να παίρνουν ενεργό μέρος στον δημόσιο διάλογο που κυριαρχείται από τον λαϊκισμό, τους αργόσχολους μαϊντανούς και τα τρολ.
H περίοδος αυτή, πάντως, είναι «γκαστρωμένη»... Τα νέα παιδιά που ψάχνονται, οι νέοι και οι νέες που φεύγουν στο εξωτερικό, οι δημιουργικοί άνθρωποι που κινούνται κάτω από τα ραντάρ, οι εκατοντάδες πολίτες που βιώνουν την ανασφάλεια, όλος αυτός ο κόσμος νιώθει το έλλειμμα ηγεσίας. Μάλλον θα αποφύγουμε το μοιραίο Grexit ή την κατάρρευση λόγω προσφυγικού και, μέσα από έναν δρόμο στον οποίο θα παίξει ρόλο και η ενίσχυση της κρίσης στα media, θα ενταθεί η ανάγκη για φρέσκα πρόσωπα με καινούργιες ιδέες, που, πάνω απ' όλα, θα εμπνέουν εμπιστοσύνη...
σχόλια