Το θυμάσαι το παγκάκι; Έχω περάσει αμέτρητες φορές από το σημείο που ήταν και δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι το παγκάκι αυτό σταμάτησε να υπάρχει λίγο αργότερα αφού σταμάτησε να υπάρχει και το «εμείς». Πόσες ώρες από αυτό το «εμείς» περάσαμε πάνω σ'αυτό το παγκάκι; Θυμάσαι;
Σημείο αναφοράς. Αυτό για μας και εμείς ο ένας για τον άλλον.
Μακάρι να μπορούσα να στα πω όλα αυτά.
Βρήκα μια σελίδα τετραδίου με τα γράμματά σου επάνω. Ένα γράμμα που είχες γράψει στον εαυτό σου και κατέληξε στα χέρια μου. Το κράτησα, φυσικά. Μ'αγαπούσες, λες, πολύ πριν εγώ καν διανοηθώ οτιδήποτε.
Αναρωτιέμαι, αν σε γνώριζα σε διαφορετική στιγμή της ζωής μου, θα άλλαζε κάτι; Ίσως. Μακάρι να σε γνώριζα τώρα. Θα έκανα ό,τι μπορούσα για να μη σπάσει το γυαλί. Έχει σπάσει όμως και ακόμα φοβάμαι μην κοπώ προσπαθώντας να κολλήσω τα κομμάτια.
Ούτε γυαλί, ούτε παγκάκι, ούτε εμείς λοιπόν. Και δεν ξέρω τι θέλω, δεν ξέρω αν θέλω κάτι. Τα μικρά πράγματα μου λείπουν. Να σε φιλήσω στο λαιμό κι ας ανατριχιάζεις. Να με πάρεις αγκαλιά και απλά να ξαπλώσεις δίπλα μου.
Και ξεχνάω συνεχώς ποια είμαι, ποια έχω γίνει και χρειάζομαι φορές να θυμηθώ ποια ήμουν μαζί σου.
Κι όλα αυτά που σκέφτομαι τα συμπύκνωσα σε αυτό: ναι, μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, το κατάφερα. Αλλά δεν θέλω. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Και αυτό που φοβάμαι πιο πολύ απ' όλα, είναι πως εσύ, όχι απλά μπορείς αλλά και θέλεις να ζήσεις χωρίς εμένα.
Ίσως κάποτε στα πω όλα αυτά. Σύντομα. Ή και όχι. Ίσως, όταν, ποτέ. Ποιος ξέρει;
