Διάβασα και δημοσίευσα προχτές το κείμενο μαθητή που έλεγε πως πρέπει όλοι οι μαθητές να σταθούν στο πλευρό των καθηγητών τους. (Λεπτομέρεια: ο εν λόγω μαθητής δεν έδινε Πανελλήνιες φέτος - θα δώσει του παραχρόνου)
Ο Δημήτρης Φθενάκης που δίνει (;) σε λίγες ημέρες, έγραψε την άποψη μιας άλλης πλευρά.
Δε Θέλω Μαγεία, Θέλω Ρεαλισμό
Γεια σε όλους από ένα μαθητή της 3ης Λυκείου. Ομολογώ πως ο χρόνος μου είναι ελάχιστος, αλλά είναι μερικές στιγμές που κανείς επιβάλλεται να εκθέσει την άποψή του όταν φροντίζουν να μιλήσουν εκ των προτέρων διάφοροι ανίδεοι γι’αυτόν φιμώνοντάς τον κατ’αυτόν τον τρόπο. Οι καθηγητές της ΟΛΜΕ αποφάσισαν απεργία όπως όλοι γνωρίζουμε και αμέσως ξέσπασε μια θύελλα αντιδράσεων και διαφωνιών. Είδα ακόμη και παιδιά που μόλις άρχισαν το Λύκειο να αναρτούν στο facebook τους βαθμούς τους και να πραγματοποιούν συνδικαλιστική προπαγάνδα υπέρ μιας δήθεν αλληλεγγύης, η οποία στις μέρες μας είναι ένα γράμμα κενό.
Για ποια αλληλεγγύη προς τους αγωνιζόμενους καθηγητές μου μιλάτε; Γιατί, όπως το βλέπω εγώ, η αλληλεγγύη μπορεί να νοηθεί με πολλούς τρόπους, όπως για παράδειγμα με το να βάλουν οι καθηγητές πλάτη στη σωτηρία της χώρας, όπως είπε ο κύριος Αρβανιτόπουλος. Αλληλεγγύη μπορεί να σημαίνει να σεβαστούμε τον κόπο χιλιάδων μαθητών.
Ανεξαρτήτως του τι σημαίνει η λέξη «αλληλεγγύη», εγώ δε θεωρώ πως ένα κράτος μπορεί να στηριχθεί σε αυτήν. Η αλληλεγγύη δύναται να εκλάβει πολλαπλά μηνύματα και να χρησιμοποιηθεί για τα συμφέροντα διαφόρων. Προσωπικά, προτιμώ τον όρο «ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ» και αυτό πιστεύω χρειάζεται η χώρα μου, ορθολογισμό. Ας αναζητήσουμε λοιπόν το ορθολογικό για μερικά λεπτά. Έχουμε από τη μία καθηγητές, οι οποίοι καλώς ή κακώς πλήττονται σε μεγάλο βαθμό από τα μέτρα της κυβέρνησης αναφορικά με την επιμήκυνση του ωραρίου. Από την άλλη ορθολογικό όμως είναι, όταν ζητάμε την τήρηση και το σεβασμό των δικαιωμάτων μας, να σεβόμαστε εμείς πρώτοι τα δικαιώματα των υπόλοιπων μελών του κοινωνικού συνόλου.
Ο σεβασμός όμως αυτός μάλλον «πήδηξε από το παράθυρο» όταν οι καθηγητές μας αποφάσισαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους καταπατώντας τα δικαιώματα της νέας γενιάς να διεκδικήσει και αυτή την εισαγωγή της στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Ο σεβασμός έγινε και αυτός ένα γράμμα κενό όταν η διεκδίκηση των δικαιωμάτων άρχισε να σημαίνει εκμετάλλευση του κόπου των άλλων.
Κατανοώ πως υπάρχουν καθηγητές που ενδέχεται να απολυθούν, να εργασθούν σε άλλη περιοχή ή και σε άλλο νομό και στηρίζω ως ένα βαθμό τα αιτήματά τους. Εντούτοις, όταν οι στόχοι που θέσαμε μερικές χιλιάδες 18χρονοι γίνονται έρμαιο σε παιχνίδια πολιτικών σκοπιμοτήτων και σε επιλογές συνθηκών εργασίας, τότε πού είναι η αλληλεγγύη, πού είναι ο σεβασμός, πού είναι ο ορθολογισμός και σε ποιο μονοπάτι χάθηκε το ότι η νέα γενιά αποτελεί προτεραιότητα;
Διάβασα πρόσφατα ένα μικρό κείμενο ενός παιδιού το οποίο υποστήριζε πως πρέπει να ταχθούμε υπέρ των απεργούντων καθηγητών, καθώς το μέλλον μας είναι ούτως ή άλλως υποθηκευμένο είτε μπούμε σε ΑΕΙ είτε όχι και πως κάθε σιωπή είναι συνενοχή. Σε αυτές τις απόψεις όμως είδα ένα 16χρονο να υποστηρίζει καταλήψεις και εγκατάλειψη κάθε στόχου ελαφρά τη καρδία. Δεν είδα ορθολογισμό, αλλά παροξυσμό. Και το χειρότερο είναι ότι κέρδισε την υποστήριξη πολλών.
Ξεχνάμε λοιπόν το ρόλο των δασκάλων ως λειτουργών, εξαλείφουμε ασκαρδαμυκτί τους στόχους των νέων ως ήδη αποτυχημένους, θέτουμε την κοινωνική λειτουργία σε ένα τέλμα και υποστηρίζουμε αυτούς, οι οποίοι μας προετοίμαζαν τόσα χρόνια για να μας αφήσουν τώρα δέσμιους των συμφερόντων τους.
Εγώ όμως, και ελπίζω και οι περισσότεροι συνομήλικοί μου, ως ελπιδοφόροι ορθολογιστές και όχι ως αιθεροβάμονες ονειροπόλοι, έχουμε να πούμε αυτό μόνο. Οποιαδήποτε απεργία ή διεκδίκηση δικαιωμάτων εκμεταλλεύεται το μόχθο, τα όνειρα και τους στόχους των νέων, οποιοσδήποτε πολιτικός καπηλεύεται το μέλλον μας για το προσωπικό του συμφέρον, αποτελούν την ύψιστη μορφή ενός απεχθέστατου αριβισμού. Με ποια ιδεολογία συμφώνησε ποτέ η λογική πως σκαλοπάτι για την κατοχύρωση των συμφερόντων μας είναι η νέα γενιά;
Δε θα ήθελα να γράψω ένα συγκινητικό άρθρο με σκοπό να πείσω με κούφια λόγια για την ανάγκη μου να διεκδικήσω το μέλλον μου, χωρίς κάποιος να μου πει πώς θα είναι αυτό. Με την ιδιότητα λοιπόν του υποψηφίου των Πανελληνίων Εξετάσεων, το μόνο που μπορώ να ζητήσω από τους καθηγητές μου και από οποιουσδήποτε δύνανται να αποφασίσουν για το μέλλον μου είναι η αντιστροφή της φράσης της Blanche DuBois. Δε θέλω μαγεία, θέλω ρεαλισμό.
σχόλια