[Σημ. Σύνταξης: Ο Βαγγέλης Μακρής εκφράζει, όπως όλοι οι μπλόγκερς του LiFO.gr, τις προσωπικές του απόψεις]
Ο Σακκάς ήδη έχει γίνει σύμβολο. Ο κόσμος συγκεντρώνεται γύρω του και εκείνος τους φωνάζει από τα παράθυρα του νοσοκομείου: «Πάμε μέχρι το τέλος ρε». Αποδέχεται τον ρόλο του μέσα στην παραζάλη του. Η εικόνα του εξαπλώθηκε γρήγορα στα social media. Αγκαλιάστηκε όπως αγκαλιάζονται όλα τα σύμβολα: Σφιχτά και εγκάρδια. Ιδανικότερο από ένα νεκρό σύμβολο για τον κόσμο είναι ένα σύμβολο που πεθαίνει. Η ένταση της πράξης του δίνει μια κλωτσιά στα καπούλια της δικής του νωθρότητας. Η κίνηση του (νομίζουμε ότι) πυροδοτεί την ακινησία μας η οποία μετατρέπεται σε καβγά. Ήδη ο Σακκάς καταναλώνεται όπως όλα τα σύμβολα: Λαίμαργα.
Όσα έχουν απομείνει που προσδίδουν ανθρώπινη υπόσταση στο πρόσωπο του Σακκά μέσω των social media γίνονται μέρος του συμβόλου. Η ιατρική γνωμάτευση της παθολόγου του ένα viral έγγραφο. Το πρόσωπο του ένα cool στενσιλ. Το αποστεωμένο χέρι του στο παράθυρο του νοσοκομείου, το σύμβολο ενός αγώνα. Πόσο ηγετικό ακούγεται αυτό το «Πάμε»;
Καθώς χάνει βάρος υποτίθεται ότι προσθέτει βαρύτητα με την πράξη του. Βαθιά μέσα του το κοινό φωνάζει: «Συνέχισε, συνέχισε, συνέχισε». Δεν τον μισεί. Δεν τον αγαπά. Τον έχει όμως ανάγκη. Έχει ανάγκη έναν άνθρωπο που με την πράξη του φαίνεται να πιέζει το σύστημα. Έχει ανάγκη να κατηγορήσει τους Άλλους μέσω αυτού. Ο Σακκάς όπως όλα τα σύμβολα θα έχει ημερομηνία λήξεως. Ο κόσμος πάντα θα έχει ανάγκη να καταναλώσει κάτι καινούριο όπως και αν τελειώσει αυτή η ιστορία. Καλύτερο για τον ίδιο είναι να ρίξει μια ματιά στην ανθρώπινη του υπόσταση και όχι σε αυτό που νομίζει ότι συμβολίζει.
