Η Miss Knife του Ολιβιέ Πι είναι υπέροχη. Ο Ολιβιέ Πι είναι μια υπέροχη Miss Knife. Η περιγραφή είναι εύκολη. Πρόκειται για ένα ντραγκ κουίν σόου. Αλλά δεν είναι ακριβώς ή μόνο αυτό. Ο Ολιβιέ Πι υποδύεται μια ντίβα στη σκηνή με 4 μουσικούς που "φυσάνε", και μας λέει 18 τραγούδια για τη ζωή των ηθοποιών, τους μοναχικούς έρωτες, τους χαμένους παράδεισους και τους εραστές στις τουαλέτες των σιδηροδρομικών σταθμών. Οι στίχοι είναι δικοί του και είναι 18 ποιήματα στην πραγματικότητα αυτά που ακούς, γιατί ο συγγραφέας τους σε αυτό τον κόσμο ανήκει, της ποίησης. Γιατί είναι σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας, ομοφυλόφιλος που τολμά ανοιχτά να δηλώνει την άλλη του ταυτότητα, την προσωπικότητά του και αυτό κάνει το θέαμα, λίγο μαγικό, χαριτωμένο, πολύ προσωπικό και πολύ αληθινό. Επίσης πολύ κουλ, πολύ φυσικό. Εγραψα και ξαναλέω ότι ο Πι είναι ένας μεγάλος καλλιτέχνης και ένας γενναίος άνθρωπος.
Στο σόου του έχει αντιγράψει τις ντίβες που αγαπά, τα πάθη και τους μοιραίους τους έρωτες, έχει προβάρει χιλιάδες φορές τις κινήσεις και τις πόζες, τις έχει αγαπήσει αλλά τις νικάει στο τέλος, γιατί ό,τι κάνει, συμβαίνει με το βλέμμα του καλλιτέχνη. Αν έχετε δει ντραγκ κουίν σόου, ξέρετε, ότι η υπερβολή δημιουργεί την εντύπωση. Το τράβηγμα των κινήσεων και των εκφράσεων. Ο Πι κάνει ακριβώς το αντίθετο. Τα μαζεύει και τα μετράει. Αυτό το μέτρο που δεν είναι συγκρατημένο και ψεύτικο, τον κάνει συγκινητικό, κάποιες στιγμές και σπαρακτικό. Είναι η μεγάλη ντίβα στο σώμα ενός 49χρονου άντρα.Είναι μια διπλή σάτιρα, ένα διπλό σχόλιο. Είναι κρίμα που δε μπόρεσε να έχει την επαφή που ήθελε μαζί μας , γιατί το κοινό δεν ήταν γαλλόφωνο και δεν υπήρχε διερμηνέας στις μικρές παρλάτες πριν τα τραγούδια, ούτε στο κομμάτι του σόου, στο οποίο ρωτά το κοινό για τις σχέσεις με τους γονείς και τους εαυτούς μας. Ηταν μια κάπως αμήχανη στιγμή, αλλά την ξεπέρασε γιατί κατάλαβε. Θα την ξαναδώ αν την πετύχω κάπου τη Miss Knife. Ηταν 90 λεπτά υπέροχα. Ανάλαφρα. Εφταναν όμως πολύ βαθιά.
Μια σημείωση: Το χειμώνα, είδα στο Εθνικό Θέατρο το "βιτριόλι" του Γιάννη Μαυριτσάκη. Για μένα είναι το καλύτερο ελληνικό έργο που έχω διαβάσει και δει τα τελευταία χρόνια. Γιατί το περιεχόμενό του με απασχολεί βαθιά. Το κούφιο κέλυφος της οικογένειας, η σκοτεινή πλευρά της ομοφυλοφιλίας, ο χαοτικός κόσμος της εφηβείας. Το σκηνοθέτησε ο Ολιβιέ Πι. Εκανε μια παράσταση που φανέρωνε πολύ ανοιχτά όλες τις πτυχές του κειμένου. Χωρίς κανένα καθωσπρεπισμό. Χωρίς να λειαίνει τις γωνίες. Σκέφτομαι αυτή την παράσταση ακόμα. Οπως και τις τρεις άλλες παραστάσεις του Πι που έχω δει. Είναι μια ξεχωριστή περίπτωση στο θέατρο, πολύ χαρισματική, αυτός ο καλλιτέχνης.
σχόλια