Κάθε φορά που κολυμπάω στην περιοχή παρατηρώ αυτό το σπίτι. Από καλοκαίρι σε καλοκαίρι το βλέπω να χτίζεται σιγά-σιγά. Δεν είναι το μοναδικό αυθαίρετο σε αυτό το πευκόφυτο ύψωμα. Είναι όμως το πρώτο που παρατηρώ την κατασκευή του. Μάλλον το επόμενο καλοκαίρι θα κατοικηθεί.
Πριν δυο δεκαετίες το κομμάτι αυτού του δάσους είχε καεί. Με ένα πείσμα που μόνο η φύση διαθέτει, ζωντανεύει ξανά. Ο τόπος πρασινίζει δειλά-δειλά καθώς κάποιοι επιδίδονται στο σπορ της λεηλασίας. Βάζουν τα θεμέλια για το σπιτάκι τους πάνω στον τάφο της φύσης. Ενισχύουν το ψέμα περί σεβασμού του περιβάλλοντος τοποθετώντας αυτή την πανάκριβη πέτρα στην βιλίτσα τους. Μπορεί να το παίζουν φυσιολάτρες. Να τους αρέσουν οι περίπατοι στην φύση, να μαζεύουν χόρτα, να στέκονται αποσβολωμένοι μπροστά στο ηλιοβασίλεμα, να το ονομάζουν όλο αυτό ως «ποιότητα ζωής». Ποιος ξέρει από τι είδους ψευδαισθήσεις έχουν κατακλυστεί;
Η Ελλάδα είναι γεμάτη από τέτοια σπιτάκια που έγιναν πάνω στα αποκαΐδια. Και εδώ, ο καθένας θα μεταφράσει το νόμο όπως τον συμφέρει, θα ψάξει να βρει τα παραθυράκια για να γλιτώσει, θα μπει με θεατρινισμούς μπροστά στις μπουλντόζες για να προστατέψει την αυθαιρεσία του μέσα στο δάσος.
Τις τελευταίες μέρες που η Ελλάδα καίγεται από την μια άκρη στην άλλη κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους. Υπολογίζουν, προσθέτουν, αφαιρούν(σ.σ Όχι, δεν πιστεύω ότι όλοι όσοι βάζουν φωτιές στο δάσος έχουν ψυχολογικά προβλήματα αλλά σταθερά συμφέροντα) και σκέφτονται μελλοντικές καταπατήσεις. Ελπίζω οι νόμοι να γίνουν αυστηρότεροι και να εφαρμοστούν επιτέλους για όλους αυτούς που έχουν κάνει πλιάτσικο, αυτό που θα έπρεπε να προστατεύουμε οι πάντες. Για το καλό μας…
σχόλια