Μέσω του Βήματος
Με την έκρηξη μιας χύτρας ταχύτητας παρομοιάζει την πρόσφατη αιματοχυσία στην Αίγυπτο ο ανταποκριτής της βρετανικής εφημερίδας «Independent» στη Μέση Ανατολή Ρόμπερτ Φισκ. Και αναρωτιέται, έπειτα από αυτό το λουτρό αίματος στο όνομα της δημοκρατίας, «ποιος μουσουλμάνος θα εμπιστευτεί ξανά τις κάλπες;». «Η αιγυπτιακή χύτρα ταχύτητας εξερράγη και η πολυθρύλητη "ενότητα", αυτή η κόλλα που ένωνε τη χώρα από την πτώση της μοναρχίας το 1952, έλιωσε μέσα στα πεδία των ταραχών, της αιματοχυσίας και της οργής για τη σφαγή των υποστηρικτών των Αδελφών Μουσουλμάνων» γράφει.
Οπως επισημαίνει ο βετεράνος ρεπόρτερ και αναλυτής, «το μονοπάτι προς τη δημοκρατία καταστράφηκε ολοσχερώς ανάμεσα στα πυρά των όπλων και τη βαρβαρότητα. Ποιος μουσουλμάνος που επιζητεί ένα κράτος βασιζόμενο στη θρησκεία του θα εμπιστευθεί ξανά τις κάλπες; Στις βίαιες ταραχές των τελευταίων ημερών οι δυο αντίπαλοι δεν είναι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι εναντίον του Στρατού, όπως θέλει να παρουσιάσει το πράγμα η Δύση. Η βία έχει ήδη ανοίξει ένα βαθύ ρήγμα εντός της αιγυπτιακής κοινωνίας μεταξύ αριστερών και κοσμικών, μεταξύ χριστιανών κοπτών και σουνιτών από τα χωριά, μεταξύ του λαού και της αστυνομίας και, φυσικά, μεταξύ της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και των ενόπλων δυνάμεων».
«Ηταν ένα πραξικόπημα»
Ο Φισκ εκτιμά ότι «όσα λάθη και αν έκαναν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κατά τον ένα χρόνο που ήταν στην εξουσία και ανεξάρτητα με το πόσο ελευθεριάζουσα και βλακώδης ήταν η μέθοδος της ηγεσίας τους, το γεγονός παραμένει ένα: ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος Μοχάμεντ Μόρσι ανετράπη από την επέμβαση του στρατού. Ηταν ένα πραξικόπημα».Και διατυπώνει τα ερωτήματα: «Μπορεί η Αίγυπτος να αποφύγει έναν εμφύλιο πόλεμο; Μπορούν οι ένοπλες δυνάμεις να απαλλαχτούν από την "τρομοκρατική", όπως τη θεωρούν, Μουσουλμανική Αδελφότητα;».
«Ο (βρετανός πρώην πρωθυπουργός) Τόνι Μπλερ ήταν ένας εξ αυτών που προειδοποίησε για το χάος που θα επικρατούσε στη χώρα αν ο λαός εναπόθετε την υποστήριξή του στον στρατηγό Αμπντούλ Φατάχ αλ Σίσι. Και θα είναι σίγουρα δύσκολο να εξηγηθεί το πώς τόσοι χιλιάδες νέοι και μορφωμένοι Αιγύπτιοι συνεχίζουν να δίνουν την αμέριστη υποστήριξή τους σε έναν στρατηγό που προ ετών έφθασε στο σημείο να δικαιολογήσει ως και τα τεστ παρθενίας στα οποία υποβλήθηκαν πολλές γυναίκες στην πλατεία Ταχρίρ από τις ένοπλες δυνάμεις» συνεχίζει ο Φισκ, διερωτώμενος «μήπως ήρθε το τέλος του πολιτικού Ισλάμ;».
Η νέα «κληρονομιά»
«Η απάντηση είναι "ναι" στην παρούσα φάση. Καθότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν δείχνουν διατεθειμένοι να δοκιμάσουν να κάνουν και άλλα πειράματα δημοκρατίας - και αυτή ακριβώς η άρνησή τους αποτελεί άμεσο κίνδυνο για τη χώρα. Το θετικό, ωστόσο, είναι πως η Αίγυπτος δεν διατρέχει κάποιον άλλο κίνδυνο, δηλαδή να καταντήσει Συρία. Ευτυχώς, η Αίγυπτος δεν είναι διαιρεμένη σε θρησκευτικές σέκτες - ακόμη και με το 10% του πληθυσμού της να είναι χριστιανοί - ούτε είναι μια χώρα παραδοσιακά βίαιη. Ωστόσο, το σίγουρο είναι πως κάτι πέθανε στην Αίγυπτο αυτές τις ημέρες: όχι η επανάσταση, αλλά η αθωότητα, όπως δηλαδή είθισται να συμβαίνει έπειτα από κάθε επανάσταση» εκτιμά ο βρετανός ανταποκριτής.
«Στην Αλγερία το 1992, στο Κάιρο το 2013 - και ποιος ξέρει τι θα γίνει στην Τυνησία το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα; - οι μουσουλμάνοι που νίκησαν σε εκλογές τίμια και δημοκρατικά μέσω της λαϊκής ψήφου εκδιώχθηκαν από την εξουσία. Και ποιος μπορεί να ξεχάσει την οργισμένη και βίαιη επιδρομή μας (εμάς των Δυτικών) στη Γάζα, όταν οι Παλαιστίνιοι ψήφισαν, πάλι δημοκρατικά, υπέρ της Χαμάς;» συνεχίζει ο Φισκ.
Και καταλήγει: «Αυτό που πέθανε τις τελευταίες ημέρες στην Αίγυπτο είναι η ιδέα πως αυτή η χώρα αποτελούσε τη μητέρα του αραβικού έθνους, του εθνικιστικού ιδανικού και την αγνότητα της αντίληψης ότι η Αίγυπτος θεωρεί όλους τους πολίτες της παιδιά της. Οι νεκροί υποστηρικτές των Αδελφών Μουσουλμάνων ήταν επίσης παιδιά της Αιγύπτου, αλλά ξαφνικά μετατράπηκαν σε "τρομοκράτες" και εχθρούς του λαού. Αυτή είναι η νέα κληρονομιά της Αιγύπτου».
σχόλια