"Είναι όλα καλά;Πώς είσαι;".
Ένα μήνυμα να αναβοσβήνει στην οθόνη του κινητού. 5μισι το πρωί.Μπορεί να το άνοιξα,μπορεί και όχι,πάντως διάθεση να απαντήσω δεν έχω.
_Ο χρήστης ήταν ενεργός πριν 9 λεπτά_
_Ο χρήστης ήταν ενεργός πριν 10 λεπτά_
_Ο χρήστης ήταν ενεργός πριν 25 λεπτά_
_Ο χρήστης ήταν ενεργός πριν 1 ώρα_
_ πριν 2-3 ώρες_
Το βάζω σε mute,το αφήνω να πέσει στην άκρη του καναπέ,γυρνάω,κατεβάζω την φωτεινότητα της τηλεόρασης,όχι δεν την κλείνω,το τηλεκοντρόλ γλιστράει και χτυπάει το πάτωμα.Κουκουλώνομαι περισσότερο,''όχι δεν είμαι καλά-θα είναι αύριο όμως,όταν ξυπνήσω'',δίνω απαντήσεις που μόνο εγώ ακούω,στα δικά μου στο μυαλό παιγμένα σενάρια.
Και λέγοντας το αύριο εννοώ πως έχω ακόμα 2 ώρες ύπνου,μετά ακολουθεί ένα πρωινό ξύπνημα,ένας πικρός καφές,5 λεπτά αναζήτησης ακουστικών ή το βιβλίο του Φρόιντ(λίγες είναι οι παρέες της διαδρομής),τρέξιμο μέχρι την στάση,εντάξει το προλαβαίνω συχνά,τρέξιμο από την στάση μέχρι τον προαστιακό,στρίμωγμα.Μετά από 4 στάσεις και μόλις 7 ξεφυλλίσματα ακολουθεί ένα γρήγορο βήμα να προλάβω την διάλεξη.
Μουντά πρόσωπα,μπαίνουν τα μαλλιά μου στα μάτια και δεν βλέπω καθαρά,δεν θέλω να δω καθαρά. Ακολουθεί η πρώτη διάλεξη,καφές,η δεύτερη διάλεξη-καφές,η τρίτη διάλεξη-καφές.
Κάτι τρίζει στην τσέπη,το σηκώνω,ανεβάζω φωτεινότητα να δω ένα αναπάντητο μήνυμα, "όλα καλά'' πατάω γρήγορα, ''Εσύ πώς είσαι;" και στην άκρη πάνω δεξιά κόκκινη στάθμη στην μπαταρία και ένα 14% έτσι γιατί δεν το φορτίζω τα βράδια.
Μια ώρα είναι η απόσταση του γυρισμού,μπαίνω σπίτι γρήγορα και συνδέω τον φορτιστή.
Η πικρή αλήθεια είναι πως αναβοσβήνω όλη μέρα,λες και πάντα βρίσκομαι εκεί,πάντα βρίσκομαι εκεί,για ανθρώπους.Είμαι εκεί.Μπορεί να μην απαντάω,δεν θα έχω όρεξη,ξέρεις ο φορτιστής μου δεν φτάνει μέχρι την άκρη του καναπέ όπου μαζεύομαι,και τον αποσυνδέω,είναι μόλις ένα μέτρο το καλώδιο.Πρέπει να έχω το κινητό δίπλα μου,εκεί βρίσκονται τα μηνύματα,λόγια που έγραψα,λόγια που έγραψες,δεν μπορώ να τα βάλω στην άκρη,δεν μου είναι τόσο απλό,δένομαι με αντικείμενα περισσότερο από όσο με ανθρώπους,τα σημαδεύω με αναμνήσεις,με μυρωδιές,με στιγμές που έζησα μαζί σου,μαζί του,μαζί τους.
Και ω αγαπητέ μου φίλε,είναι ειρωνεία που όσοι φοβόμασταν πως μια μέρα θα μετράμε τα λεπτά της ζωής μας,τώρα μετράμε τα ποσοστά της μπαταρίας μας.
Πάντα έχω τον φορτιστή στην τσάντα μου.
σχόλια