Μέναμε σε μια περιοχή του Πανοράματος Θεσσαλονίκης, όσοι ξέρουν το μέρος είναι σαν ένα χωριό, όλοι λίγο πολύ γνωρίζουν ο ένας το άλλον. Και λέω μέναμε διότι από τη στιγμή που χάσαμε τον σκύλο μας τον Μίσα, ένα γκόλντεν ριτρίβερ δεκαπέντε μηνών τότε, η ζωή μας άλλαξε, δυστυχήσαμε και αποφασίσαμε να μετακομίσουμε σε άλλη γειτονιά.
Τα ίχνη του Μίσα χάθηκαν ένα μεσημέρι του περασμένου Δεκέμβρη. Είχε έρθει ο τεχνικός για τον λέβητα του καλοριφέρ και είχε αφήσει κατά λάθος την πόρτα του κήπου ανοιχτή. Όταν αντιληφθήκαμε πως ο Μίσα δεν ανταποκρινόταν στα καλέσματά μας, στην αρχή δεν ανησυχήσαμε ιδιαίτερα. Ήταν άλλωστε η μασκότ της γειτονιάς, όλοι τον ήξεραν και ο ίδιος συνήθιζε να κάνει μια σύντομη βόλτα στο τετράγωνο, μόνος του, και να επιστρέφει πίσω στο σπίτι μας. Φυσικά όταν πέρασε λίγη ώρα και δεν τον βλέπαμε να γυρνάει ξεκινήσαμε να τον ψάχνουμε. Περπατήσαμε σε κάθε δρόμο, πήγαμε σε κάθε πιθανή περιοχή τριγύρω με το αυτοκίνητο και φώναζα από το παράθυρο το όνομά του. Ρωτήσαμε κάθε γείτονα και όποιον άνθρωπο συναντούσαμε στον δρόμο. Αφήσαμε τη πόρτα του κήπου ανοιχτή, μη τυχόν επιστρέψει το βράδυ και δεν μπορεί να μπει μέσα.
Με το που πλησίασα στον χώρο ο σκύλος με μύρισε και άρχισε να κλαίει ενώ εγώ ακόμη δεν είχα οπτική επαφή μαζί του. Μόλις τον είδα και φώναξα το όνομα του, κυριολεκτικά τρελάθηκε. Έκλαιγε, γαύγιζε, χοροπηδούσε, έβαζα το πρόσωπό μου ανάμεσα στα κάγκελα και με έγλειφε σαν παλαβός. Η καρδιά μου νόμιζα πως θα σπάσει.
Μόλις ξημέρωσε τον αναζητήσαμε και πάλι. Αργότερα έκανα ανάρτηση στο facebook και ενημέρωσα κάθε φιλοζωϊκή και κάθε ιστοσελίδα που ασχολείται με ζώα που χάθηκαν ή βρέθηκαν. Ενημέρωσα τον Δήμο, την αστυνομία, κάθε κτηνίατρο που βρήκα πως υπάρχει στη περιοχή, πήρα τηλέφωνο στον Κτηνιατρικό Σύλλογο για να καταχωρήσω την απώλεια και να συνδεθεί αυτή στον αριθμό μικροτσίπ του. Έκανα αφισάκια με φωτογραφία, στοιχεία επικοινωνίας και άλλες πληροφορίες και τις τοιχοκόλλησα σε κολώνες και σε εισόδους καταστημάτων. Πήγα σε διάφορες τοποθεσίες και άφησα ρούχα που είχαν την οσμή μας και δίπλα τους ένα μπολ νερό. Κάπου είχα διαβάσει πως αυτά βοηθάνε όταν ψάχνεις το ζώο σου. Ήταν σαν να είχε ανοίξει η γη και τον είχε καταπιεί. Ο πόνος ήταν αβάσταχτος.
Όταν πριν λίγες μέρες με πήρε τηλέφωνο μια φίλη και με ενημέρωνε πως ακριβώς εκείνη τη στιγμή περνούσε από ένα σπίτι, στο οποίο υπήρχε ένα σκυλί, ίδιος ο Μίσα, ήμουν αρχικά σχετικά ψύχραιμη. Όλο αυτόν τον καιρό, δέχτηκα δεκάδες κλήσεις από ανθρώπους που ήθελαν να βοηθήσουν και μου έδιναν πληροφορίες για σκυλάκια που έμοιαζαν στον Μίσα. Τους είμαι πραγματικά υπόχρεη για το ενδιαφέρον και τη πρόθεση βοήθειας. Μόνο που όλες τις φορές που είχα πάει με την ελπίδα πως θα ξαναδώ τον σκύλο μου τελικά συνειδητοποιούσα πως δεν ήταν Μίσα, οπότε δεν μου επέτρεψα να απογοητευτώ για άλλη μια φορά. Η φίλη μου όμως μου έστειλε κατευθείαν φωτογραφίες του σκύλου και με το που τις που είδα κάτι σκίρτησε μέσα μου, πήρα το αμάξι και έτρεξα για το σπίτι που μου είχε υποδείξει, το οποίο όλως περιέργως βρισκόταν στην παλιά μας γειτονιά. Με το που πλησίασα στον χώρο ο σκύλος με μύρισε και άρχισε να κλαίει ενώ εγώ ακόμη δεν είχα οπτική επαφή μαζί του. Μόλις τον είδα και φώναξα το όνομα του, κυριολεκτικά τρελάθηκε. Έκλαιγε, γαύγιζε, χοροπηδούσε, έβαζα το πρόσωπό μου ανάμεσα στα κάγκελα και με έγλειφε σαν παλαβός. Η καρδιά μου νόμιζα πως θα σπάσει. Πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου και έκλαιγα από χαρά. Έλεγξα για να δω αν είχε κι αυτός το σημάδι που είχε ο Μίσα μου και ναι, ήταν εκεί, κάτω από το χείλος του, εκεί που είχε χτυπήσει όταν ήταν ακόμα μωρό. Θα τον αναγνώριζα ακόμη και ανάμεσα σε χίλια γκόλντερ ριτρίβερ. Τηλεφώνησα στη φίλη που με ενημέρωσε για τη παρουσία του Μίσα, και της είπα πως μου έκανε το καλύτερο δώρο του κόσμου. Πως θα το θυμάμαι για πάντα. Ωστόσο, άφησα μια πιθανότητα να κάνω οικτρό λάθος και επιδίωξα να επικοινωνήσω με τους ιδιοκτήτες του σπιτιού στο οποίο βρέθηκε ο Μίσα ώστε να συζητήσουμε σχετικά και να με βοηθήσουν να μάθω και τυπικά αν ο σκύλος είναι ο δικός μου δείχνοντας μου το βιβλιάριο του δικού τους σκύλου ή φωνάζοντας έναν κτηνίατρο για να επιβεβαιώσει τον αριθμό μικροτσίπ του. Δυστυχώς δεν βρήκα καμία ανταπόκριση όσες φορές κι αν χτύπησα τα κουδούνια, όσα σημειώματα κι αν άφησα στη πόρτα. Αναγκαστικά πήγα αμέσως και ενημέρωσα την αστυνομία. Και την επόμενη μέρα δέχτηκαν να δώσουμε ραντεβού στο κτηνιατρείο για να επιβεβαιώσουμε την ταυτότητα του ζώου.
Τι δεν θα ξεχάσω από όλη αυτή την περιπέτεια; Τη στιγμή που ο κτηνίατρος, αφού σκάναρε τον Μίσα και τον ρώτησα «πείτε μου πως ο αριθμός του μικροτσίπ ξεκινά από 9000, πριν λιποθυμήσω» μου έγνεψε θετικά. Νόμιζα πως εκείνη τη στιγμή, αν δεν συγκρατιόμουνα, θα κατέρρεα καθώς ένιωθα ότι θα ξεχυθεί από μέσα μου όλη η στεναχώρια των προηγούμενων μηνών, η αγωνία και ταυτόχρονα η υπέρμετρη χαρά.
Φύγαμε από το κτηνιατρείο με τον Μίσα και μια φίλη μου που είχε έρθει να με συνοδέψει. Στην αρχή έμοιαζε να είναι αποσυντονισμένος κι έτσι πήγαμε μια βόλτα από το παλιό μας σπίτι ώστε να βρεθεί σε ένα γνώριμο περιβάλλον, πριν τον βάλω στο αυτοκίνητο για να πάμε στο νέο μας σπίτι. Εκεί, τον περίμενε μια έκπληξη, ο Τιμόν ένας μικρός αδεσποτούλης που υιοθετήσαμε όταν ο πόνος από την εξαφάνιση του Μίσα πήγαινε να εξαφανίσει κι εμάς τους ίδιους. Ο Τιμόν αποδείχθηκε πως τελικά βοήθησε όλους μας να ξεπεράσουμε τις αγωνίες μας ακόμα και τον Μίσα, που ενώ βρέθηκε εκ νέου σε καινούριο σπίτι και περιβάλλον ένιωσε σύντομα οικεία με τις χαρές και τα παιχνίδια που του έκανε ο Τιμόν.
Τα πράγματα στο σπίτι τώρα είναι όμορφα και επιτέλους ξένοιαστα. Επανήλθαν πάλι οι τρίχες παντού, η ηλεκτρική σκούπα κάνει υπερωρίες και είμαι ευτυχισμένη.
Τι συμβουλή θα έδινα σε όσους έχουν χάσει το ζωάκι τους; Να μην σταματήσουν να το ψάχνουν.
