ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ: ΟΙ ΚΡΕΜΑΣΤΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ

Ναι, αυτό που γονατίζει την ανθρώπινη συνθήκη.Με τούτη την έξοχα συμπυκνωμένη φράσηαπαντά ο ποιητής Γιάννης Λειβαδάς στηνερώτηση του Victor Lefevre«Τι είναι για σας το Ιερό;» Και τοΙερό είναι αυτό που δονεί, εμπνέει,ταλανίζει και ωθεί τον ποιητή, αυτό πουτον κάνει να γυρέψει θαύματα ακόμα καιστο πιο χθαμαλό σοκάκι της καθημερινότητας,ακόμα και στο πιο τάχατες ασήμαντο καιφευγαλέο και άστατο δευτερόλεπτο. ΟΓιάννης Λειβαδάς τέτοιος ποιητής είναι,και στη Βαβυλώνα δεν βλέπει επιβλητικούςκρεμαστούς κήπους αλλά κρίσιμουςκρεμαστούς στίχους που εκθειάζουν τοΚαλό αφού το ανακαλύψουν σε ένα σούρουπο(«είσαι αυτό που νιώθω σπάνια/ τοσούρουπο/ το πιο σπάνιο σούρουπο/ χωρίςήλιο/ ο χάλυβας στο κορμί μου/ σπάζει τακαλούπια μου/ είσαι το σπάνιο πουλί πουαναλάμπει/ είμαστε απεριόριστα όμορφοι/και ωραίοι/ μια γυναίκα κι ένας άντρας/πιο αργοί απ' το κοράλι/ πιο τρελοί/ απόκάθε ποιητή»). Ή άλλοτε το επινοούν,το Καλό, καθώς στέργουν να ψάλλουν γιαένα φύσημα στο σαξόφωνο του ΤσάρλιΠάρκερ, για του Ρεμπώ του Αρθούρου τηνποίηση την εμπρηστική, καθώς παλεύουνμε του Γκέοργκ Τρακλ το ζόφο, καθώςγίνονται φθέγματα αυτογνωσίας κερδισμένηςμέσα από την ποίηση της περιπέτειας καιτην περιπέτεια της ποίησης. Ακούστε:«Τα βρίσκω μπαστούνια μα εκτοξεύωαγριολούλουδα/ ο κίνδυνος είναιασφαλέστερος απ' την ασφάλεια/ τα λόγιαπου μπορεί κάποιος να πει λιγοστεύουν/καθώς και το λυκόφως πάνω από το τραπέζιμε τα φρούτα».

Είναισημαντικό αυτό που κομίζει ο Λειβαδάςστην ποίηση των καιρών μας. Και το κομίζειόχι μονάχα με τα ποιήματά του αλλά μεμιαν ακόπαστη δραστηριότητα στουςλειμώνες και στις αλέες της μουσικήςτων λέξεων (τι άλλο είναι η ποίηση ανόχι των λέξεων η μουσική;). Το κομίζειμεταφράζοντας τους ποιητές που κατέσφαξαντις βεβαιότητές του για να τον αναγκάσουννα σκαρφιστεί άλλες, να προχωρήσει σεεκσκαφές μέσα από μιαν αυτοσχέδιααρχαιολογία της γνώσης, για να συνθέσεικατόπιν το δικό του Λόγο περί Μεθόδουκαι Ηθικής. Το κομίζει με την ίδια τουτην παρουσία -σάρκα και οστά που αναδίδουνπνεύμα- μες στης Αθήνας τα κρυφά καταφύγια,όπου η Ποίηση ανθίσταται στο ποταπό. Τοκομίζει καταφέρνοντας μιαν αναβίωσητου ενδιαφέροντός μας για κείνες τιςμορφές της τέχνης που πάσχισαν ναανακατέψουν την τράπουλα του ζην ξανά,να παίξουν πάλι στο τραπέζι μιας νέαςπερηφάνιας το Πόκερ της Σαγήνης. Ακούστε:«Αυτό που έρχεται από παλιούς ποιητές/σε μένα/ είναι βαθιά χοάνη αντεστραμμένη/κάθομαι εδώ ήρεμος ανασαίνοντας σανλουλούδι/ και δεν χρειάζομαι τίποτα/δημιουργώ και καταστρέφω/ κοντεύουν να'ρθουν τα χελιδόνια/ να με δουν/ να μηλέω κουβέντα/ σφηνωμένος στη χοάνη/καθώς εκείνα θα 'ναι σωσμένα/ καιχαρούμενα».

Τουςκήπους κάνει στίχους ο Λειβαδάς, καιάλλωστε κηπουρός είναι ο ποιητής, κήποςείναι η ποίηση, άνθη του καλού, και όχιτου κακού, είναι τα ποιήματα. Κι ακόμα,στήνει παρατηρητήρια του ουρανού, μαςφέρνει την αστρόσκονη στις τυπωμένεςτου σελίδες, κάνει πραγματικό το όνειροκαι ονειρική την πραγματικότητα, μέσααπό τους συνειρμούς της jazz,μέσα από τη σύλληψη και την ποιητικήμεταγραφή του φευγαλέου, του άπιαστου,του εφήμερου. Παίζει ξανά και ξανά τημαγνητοταινία της ζωής, μπαινοβγαίνειστο Στούντιο του Εφικτού για να μαςστείλει ποιητικά μηνύματα λύτρωσης τωνκαταδικασμένων στιγμών του εικοσιτετραώρου.Ακούστε: «Σκίζω το γραμμένο χαρτί/όπως σκίζεις έναν παλιό χάρτη/ σαν ναμην ξέρω το λόγο/ δεν υπάρχει θησαυρόςστο χαρτί/ το σώμα είναι προπέτασμα/ ημοίρα δουλεύει γκαρσόνα/ στοιβάζεικαρέκλες/ σκουπίζει/ σβήνει τα φώτα/ όλακερασμένα/ την άλλη μέρα/ ξαναπιάνω ναγράψω/ σαν λυτρωμένος/ το ποίημα».

ΟΓιάννης Λειβαδάς έχει εκδώσει τιςποιητικές συλλογές: "Εξπρεσσιονιστικήανάδραση",Άκρον 1999, πλακέτα. "Παράρτημαεύκρατης συγκίνησης",Ίνδικτος 2003. "Νοέμβριοςστον κόσμο/ November in the World",Άκρον 2004, δίγλωσση πλακέτα. "Οικρεμαστοί στίχοι της Βαβυλώνας",Μελάνι 2007.