JAY MCINERNEY: Η ΚΑΛΗ ΖΩΗ

Η φούσκα της upper middle τάξης του Μανχάταν σκάει με βιαιότητα και γεμίζει με την κολλώδη υγρή ουσία της τα μούτρα της αμερικανικής κοινωνίας, λίγο μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου. Ο Jay McInerney ξέρει όσο λίγοι Αμερικανοί να χλευάζει την πραγματικότητα του Mανχάταν, όμως στην περίπτωση του βιβλίου του προχωράει πέρα από αυτό ή, ορθότερα, επιχειρεί να μιλήσει για τη διάρρηξη της φούσκας με άλλα επιχειρήματα. Για πρώτη φορά, ίσως, δεν είναι σατιρικός, εριστικός, αλλά ακόμη και ο ίδιος μάχεται με τα συναισθήματά του, καθώς περιγράφει τη φαινομενικά τέλεια ζωή της Κορίν και του Ράσελ που ζουν σε ένα λοφτ στην Τριμπέκα με τα δίδυμά τους, σε ένα περιβάλλον αριστοκρατικής διανόησης με τον Σαλμάν Ρούσντι να έρχεται σπίτι για φαγητό... Ο άλλος πόλος (της ίδιας λαμπερής όχθης όμως) είναι ο Λουκ και η Σάσα, κοινωνικά αγρίμια που αγαπούν τα πάρτι. Οταν γίνεται η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, μαζί με την κατάρρευση έρχεται και το σπάσιμο της περίφημης φούσκας. Στην περίπτωση των ηρώων του Jay McInerney είναι η ώρα που καταρρέουν τα όπλα μιας παρενδυτικής ευτυχίας.

Μια συνοπτική περιγραφή του βιβλίου θα μιλούσε για τη διαδικασία αποκάλυψης «αυτού που καραδοκεί» πίσω από την αλαζονεία, το ψέμα, τον μιμητικό και προφανώς μηρυκαστικό τρόπο ζωής. Ο McInerney το καταφέρνει αυτό με τη στέρεη βάση της αμερικανικής σχολής αφήγησης, με την καθησυχαστική ρυθμική αφήγηση από την οποία δεν μπορεί κανείς εύκολα να απεμπλακεί γυρίζοντας σελίδα. Κυρίως όμως όταν κατορθώνει να δίνει πιστά την εικόνα και ό,τι υπονοείται πίσω από αυτήν: «Οι γυναίκες ρίχνουν πάντα το φταίξιμο στον εαυτό τους, οι άντρες σε οτιδήποτε άλλο. Αυτή την ερμηνεία έδινε η Κορίν για τις ενοχές που έγλυφαν τα ψηλά της τακούνια, καθώς ανέβαινε τρέχοντας σχεδόν την Χάντσον Στριτ από το σταθμό του υπογείου, περνώντας δίπλα από τη χειρόγραφη επιγραφή στη βιτρίνα του κινέζικου μαγειρείου: ΦΡΕΣΚΟΚΟΜΜΕΝΟΣ ΚΑΦΕΣ».

Η Καλή ζωή ανήκει σε ένα ιδιαίτερο είδος λογοτεχνίας που προέκυψε μετά την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους. Είναι τα μυθιστορήματα που γράφονται στη σκιά αυτού του γεγονότος, φέροντας τις κοινωνικές παραμέτρους και ανακατατάξεις που δημιούργησε το πρωτοφανές γεωπολιτικό σοκ. Ο ίδιος ο McInerney δήλωσε σε συνέντευξή του: «Oταν είπα στον Μέιλερ ότι το νέο μου μυθιστόρημα διεξάγεται το φθινόπωρο του 2001, κούνησε το κεφάλι και μου είπε σκεπτικά: “περίμενε καλύτερα για δέκα χρόνια. Τόσο χρόνο θα χρειαστούμε για να βγάλουμε συμπεράσματα από όλα αυτά”. Αλλά δεν μπορούσα να περιμένω τόσο πολύ. Ως συγγραφέας πιστεύω ότι η Νέα Υόρκη είναι το βασικό μου “θέμα” και δεν καταλάβαινα πώς θα μπορούσα να αποφύγω να μιλήσω για την πιο σημαντική και τραυματική στιγμή στην ιστορία της πόλης, εκτός αν αποφάσιζα να γράψω ιστορικά μυθιστορήματα. Σε πολλές περιπτώσεις εγκατέλειψα το βιβλίο και συχνά αναρωτιόμουν αν ήταν ηλίθια η ιδέα να δημιουργήσω ένα φανταστικό σύμπαν στηριγμένο σε ένα πραγματικό γεγονός. Η βασική μου έγνοια ήταν αν η πρόθεσή μου θα καλυπτόταν από αυτή καθαυτή την πραγματική καταστροφή. Τουλάχιστον, μερικές μορφές ειρωνείας και κοινωνικής σάτιρας που χρησιμοποιούσα κατά καιρούς τώρα ήταν άχρηστες. Ενιωθα σαν να άρχιζα από την αρχή».

Η πόλη τελικά καθορίζει την ανθρωπογεωγραφία της και τους ρυθμούς της ζωής, πάνω από τα πεζοδρόμια της Νέας Υόρκης, με τους ατμούς να βγαίνουν από τους υπονόμους. Τα μοντέλα που αντιπροσώπευαν οι Κορίν, Ράσελ, Λουκ και Σάσα δεν υπάρχουν πια ακριβώς έτσι. Μετεξελίσσονται. Γυρνώντας στους δρόμους της πόλης, στο Upper East Manhattan βλέπεις το νέο μοντέλο ζευγαριών, με τα παιδιά τους και απαραιτήτως ένα υιοθετημένο παιδί από την Αφρική, την Ασία... ένα υιοθετημένο παιδί από το «Άλλο».