ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΑΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΜΠΛΑΚ ΑΟΥΤ
Νιώθεις το αίμα σαν έμβολο στα μηνίγγια του Γιάννη Ταμπακόπουλου καθώς διαβάζεις το «Μπλακ Άουτ», ποιήματα θυμωμένα, που προσπαθούν να πυροδοτήσουν τα αντανακλαστικά της αντίδρασης.
Τα χρόνια του σκοταδισμού ήρθαν πάλι, γράφει ο Γιάννης Ταμπακόπουλος στο ποίημα «Ο θεός είναι φανατικός» από τη νέα του συλλογή Μπλακ άουτ (εκδόσεις Οδός Πανός). Ο τίτλος, ο μόνος ταιριαστός κατά τον ίδιο τον ποιητή, «Μα μονίμως σε σκοτάδι δεν ζούμε;», ένα συστηματικό ποιητή της πολιτικής, ήδη από το 1975. Βιοτέχνης στο επάγγελμα, ο Γιάννης Ταμπακόπουλος έχει εκδώσει 10 ποιητικές συλλογές για θέματα που τον οργίζουν. Η οργή θα έλεγε κανείς πως είναι το βασικό του καύσιμο, που πυροδοτεί την ποιητική του ροπή (και ριπή). Στην περίπτωση του Μπλακ άουτ ήταν η οργή για όσα συνέβησαν στο Ιράκ, με αποτέλεσμα 48 ποιήματα που γράφτηκαν σε διάρκεια δύο ετών. Με βαθιά γνώση της σύγχρονης τέχνης σε όλες τις εκφάνσεις της και με διαρκή, συστηματική παρακολούθηση της πολιτικής και των διεθνών εξελίξεων, φανερώνει τη στάση του απέναντι στο χρέος των συγγραφέων: «... Οι συγγραφείς στην Ελλάδα, αδρανείς, πάσχουν από μοιρολατρία, αυτό συμβαίνει. Δεν ξέρουν πώς να ξεφύγουν από την απραξία, γράφουν σαχλά ερωτικά ανώδυνα μπεστ-σέλερ μονάχα», αλλά και των διανοούμενων γενικότερα: «Σήμερα οι διανοούμενοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι, έχουν αφεντικά, είναι μισθωτοί, χαρτοπόντικες, νεροκουβαλητές της εξουσίας». Η κριτική του αμείλικτη, περιλαμβάνει τις φιλάνθρωπες κυρίες «το καλό και το κακό σύμβολο του χριστιανισμού και των αστών», τον πλαστικό καταναλωτισμό αλλά και τη σημαία «είναι το κουρελόπανο που θέλει να συμμαζέψει τα ράκη της βρώμικης πατρίδας μας...».
Όπως και στο Ο τραυματισμένος πυγμάχος, ο Γιάννης Ταμπακόπουλος αναφέρεται στο διαχρονικό ναυάγιο της Ελλάδας των κληρονόμων, όπως την αποκαλεί, εμπνεόμενος κάθε φορά από ένα διαφορετικό έναυσμα. Αυτή την εποχή, για παράδειγμα, γράφει με αφορμή όσα συμβαίνουν στις φυλακές και το οργανωμένο έγκλημα. Στις παρυφές της επικαιρότητας, μια φωνή που επιμένει να φωνάζει προκειμένου να ξυπνήσει τις συνειδήσεις και να οδηγήσει στην αντίδραση τον «ευνουχισμένο» Νεοέλληνα στο «Ο θρίαμβος του μικροαστού». Με την αγωνία: «Ένας κόσμος φοβισμένος πρέπει να τελειώσει ξαφνικά μες στη σιωπή;»
