NANCY HUSTON: IΧΝΗ ΡΗΓΜΑΤΟΣ

Η ιστορία μια δυσλειτουργικής οικογένειας και ο τρόπος που αυτή ξεδιπλώνεται μέσα από την αφήγηση τεσσάρων μελών της, εκπροσώπων το καθένα μιας εκ των τεσσάρων διαδοχικών γενεών της, είναι το θέμα του βραβευμένου με το γαλλικό βραβείο Femina βιβλίου της Nancy Huston Ίχνη Ρήγματος.

Το πραγματικά ενδιαφέρον στοιχείο του μυθιστορήματος έγκειται στην αφήγηση, που δομείται πάνω στις σκέψεις και τις παρατηρήσεις τεσσάρων εξάχρονων παιδιών. Η συγγραφέας πολύ έξυπνα κάνει χρήση του ευαίσθητου και αθώα οξυδερκούς παιδικού βλέμματος για να περιγράψει τη διακλάδωση ενός σκοτεινού οικογενειακού δέντρου, και επιλέγει να το κάνει με κατεύθυνση προς το παρελθόν. Ξεκινάει από το 2004 με τον μεγαλομανή Σολ, περνάει στο 1982 και στον πατέρα του Ράνταλ, προχωράει στο 1962 με τη μητέρα του Ράνταλ Σέιντι, για να καταλήξει στο 1944-45 με τη μητέρα της Έρρα. Πρόκειται για την αφήγηση δραματικών και καθοριστικών για τη ζωή του καθενός παιδιού γεγονότων και η διαδοχή τους οδηγεί στην κατανόηση των εξατομικευμένων τους χαρακτήρων στο πλαίσιο της δυναμικής που αναπτύσσεται στους κόλπους της ευρύτερης οικογένειας. Μέσα από μια πρωτοπρόσωπη και σε παρόντα χρόνο διήγηση που ταξιδεύει από την Καλιφόρνια στη Νέα Υόρκη και από τη Χάιφα στο Τορόντο και το Μόναχο, ο αναγνώστης παίρνει τις πληροφορίες που εξηγούν συμπεριφορές και καταστάσεις που έχουν προηγηθεί. Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για ένα παζλ, που τα κομμάτια του ενώνονται σταδιακά, για κρίκους που ενώνουν τη μια γενιά με την άλλη και ρίχνουν φως στο μυστήριο που τις στοιχειώνει.

Παράλληλα, η συγγραφέας εντάσσει τη διαδρομή της οικογένειας στο ευρύτερο ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο των τεσσάρων διαφορετικών εποχών που πραγματεύεται. Ο πόλεμος στο Ιράκ, στον Λίβανο, η δράση των Ναζί και το κλίμα του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, το εβραϊκό στοιχείο και η αντιπαλότητά του με το αραβικό αποτελούν το φόντο της ιστορίας, δίνουν κίνητρα, διαμορφώνουν συνειδήσεις, πυροδοτούν καταστάσεις, άμεσα ή έμμεσα, έτσι ώστε η «καλοσυγυρισμένη επιφάνεια ραγίζει και το χάος εισβάλλει στο σπίτι».

Σε αυτό το μοτίβο αναπτύσσεται το συναισθηματικό, θρησκευτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο που διαμορφώνει, ή, μάλλον, παραμορφώνει την προσωπικότητα των τεσσάρων παιδιών, καταστρέφει την αθωότητα και την ανεμελιά που δικαιούνται. «Κάθε μέρα έχει το δικό της άρωμα θλίψης, το αναγνωρίζω μόλις ξυπνώ το πρωί». Μ' αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται ρωγμές που τα ίδια φέρουν ως τραύματα στην ενήλικη ζωή τους και τελικά τα μεταφέρουν στη δική τους οικογένεια, διαιωνίζοντας  προβληματικές καταστάσεις σ' ένα μυθιστόρημα όπου «το αύριο δεν έρχεται ποτέ, αλλά η επόμενη μέρα ξημερώνει πάντα».